Maandag 20 mei 2012
Niet alleen Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. De Franse paden zijn dat ook. Ik had dat zaterdag ervaren en vandaag weer. Sommige paden ogen goed begaanbaar, maar veranderen in een glijbaan van klei. Er zijn paden die wel beginnen, maar snel doodlopen in een of andere wijngaard. Andere zijn er gewoonweg niet meer.
Het begon allemaal heel goed. Ik had goed geslapen en had zin in wandelen. Een goede moraal. Na boodschappen bij de Lidl, ja ook hier de goedkoopste, op pad. Hoewel, een bezoek aan McDonalds kan ook nog wel. Voor een kop koffie, de wifi en het toilet. Hierna dan eindelijk vrolijk op stap.
Het waaide al behoorlijk, het zou stormachtig worden. De kaart, de route en ik waren het lange tijd met elkaar eens. Samen met de brandstof van de cafeïne schoot het lekker op. Genietend van de meest mooie bloemen legde ik kilometer na kilometer af.
Een eerste verdwijning van een pad maakte dat ik langs een erg drukke verkeersweg moest. Niet leuk, wel noodzakelijk. Langs die weg zag ik dat een deel van mijn route 'opgelost' was. Op het einde was het pad weer terug. Na een alternatieve brunch van cola, bagette en chocolade ging het asfalt over in zand en grind. Daar ergens maakte ik een inschattingsfout. Daarom moest ik om een heuvel heen om weer on track te komen. En begon het gedonder.
Hoewel ik het pad van mijn route uiteindelijk terugvond, was er met geen mogelijkheid een vervolg te vinden. Ieder pad liep dood. Juist op het moment dat ik besloot dan maar via de drukke weg te lopen, vond ik toch het pad. Een goed begaanbaar pad. Een duidelijk zichtbaar pad. Maar niet het goede pad. Die bestaat namelijk niet meer. En dus kwam ik stuk zuidelijker en op grotere afstand van Lezignan uit dan verwacht.
Een kleine tegenslag. Ook al begon ik moe te worden, ik kon er nog om lachen. Zelfs toen het begon te regenen en te stormen bleef ik lachen. Ik waaide meerdere keren bijna ondersteboven, begon 'spontaan' aan een vinger te bloeden, de poncho waaide irritant over mijn hoofd en ik genoot!
Het meeste genoot ik nog van het moment dat een jonge Fransman aanhield en vroeg of ik een lift wilde. Een barmhartige Samaritaan in Katharenland. Aangezien ik nog maar een stukje hoefde bedankte ik vriendelijk. Maar ik vond het wel Geweldig!
Een half uur later kon ik eindelijk de sleutel van mijn kamer in ontvangst nemen.
Nu klapperen de houten luiken, jawel, voor het raam. Het stormt nog steeds. Morgen richting Carcassonne. Per . . . . .
Niet alleen Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. De Franse paden zijn dat ook. Ik had dat zaterdag ervaren en vandaag weer. Sommige paden ogen goed begaanbaar, maar veranderen in een glijbaan van klei. Er zijn paden die wel beginnen, maar snel doodlopen in een of andere wijngaard. Andere zijn er gewoonweg niet meer.
Het begon allemaal heel goed. Ik had goed geslapen en had zin in wandelen. Een goede moraal. Na boodschappen bij de Lidl, ja ook hier de goedkoopste, op pad. Hoewel, een bezoek aan McDonalds kan ook nog wel. Voor een kop koffie, de wifi en het toilet. Hierna dan eindelijk vrolijk op stap.
Het waaide al behoorlijk, het zou stormachtig worden. De kaart, de route en ik waren het lange tijd met elkaar eens. Samen met de brandstof van de cafeïne schoot het lekker op. Genietend van de meest mooie bloemen legde ik kilometer na kilometer af.
Een eerste verdwijning van een pad maakte dat ik langs een erg drukke verkeersweg moest. Niet leuk, wel noodzakelijk. Langs die weg zag ik dat een deel van mijn route 'opgelost' was. Op het einde was het pad weer terug. Na een alternatieve brunch van cola, bagette en chocolade ging het asfalt over in zand en grind. Daar ergens maakte ik een inschattingsfout. Daarom moest ik om een heuvel heen om weer on track te komen. En begon het gedonder.
Hoewel ik het pad van mijn route uiteindelijk terugvond, was er met geen mogelijkheid een vervolg te vinden. Ieder pad liep dood. Juist op het moment dat ik besloot dan maar via de drukke weg te lopen, vond ik toch het pad. Een goed begaanbaar pad. Een duidelijk zichtbaar pad. Maar niet het goede pad. Die bestaat namelijk niet meer. En dus kwam ik stuk zuidelijker en op grotere afstand van Lezignan uit dan verwacht.
Een kleine tegenslag. Ook al begon ik moe te worden, ik kon er nog om lachen. Zelfs toen het begon te regenen en te stormen bleef ik lachen. Ik waaide meerdere keren bijna ondersteboven, begon 'spontaan' aan een vinger te bloeden, de poncho waaide irritant over mijn hoofd en ik genoot!
Het meeste genoot ik nog van het moment dat een jonge Fransman aanhield en vroeg of ik een lift wilde. Een barmhartige Samaritaan in Katharenland. Aangezien ik nog maar een stukje hoefde bedankte ik vriendelijk. Maar ik vond het wel Geweldig!
Een half uur later kon ik eindelijk de sleutel van mijn kamer in ontvangst nemen.
Nu klapperen de houten luiken, jawel, voor het raam. Het stormt nog steeds. Morgen richting Carcassonne. Per . . . . .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten