Roest rust?

Woensdag 30 mei 2012

Wat heerlijk: één dag rust. En wonderbaarlijk hoe snel ook zo'n dag weer voorbij vliegt. Het lichaam is mij dankbaar; de geest is mij dankbaar. Geen gepush, geen drang naar voren, geen stress over de volgende slaapplaats. Helemaal niets móet er.
En toch: ook nu die onrust bij tijd en wijle. Een deel van mij geniet volop van het relaxen. Een ander deel wil verder. Er is nog zo veel te zien, zo veel te ervaren. Nog zo vele kilometers die afgelegd moeten worden. En Lourdes, het volgende reisdoel, komt zo echt niet dichterbij.
Het zijn deze gedachten en gevoelens die mij een groot deel van de dag bezighouden. Tussendoor schrijf ik, eet of drink ik wat. Zo nu en dan even van de zon genieten. Waarbij steevast een aantal roofvogels boven dit gebied vliegen. Het maximum was 5. De eigenaar van het Chambre de Otes zegt dat het buizerds zijn.
De vogels verdwijnen steeds in de boomtoppen van het achter het huis gelegen bos. De hele dag hoor ik ze wel roepen. Vanmorgen, toen ik de eerste keer buiten zat, kwamen er twee mij al begroeten.
Zelfs nog even gewandeld. Op badslippers, in de korte broek. Even door het dorp. Later nog een keertje om wat inkopen te doen. De motor moet wel brandstof.
En, ach, een glaasje koude Rosé 's avonds is ook niet verkeerd.

Route dag 12 

A miracle on the East Side

Dinsdag 29 mei 2012

Als iemand leert van zijn fouten dan groeit die persoon, wordt er gezegd. Dan ben ik vandaag iets gegroeid. Mr. Jean Pierre vroeg bij het afrekenen of ik met hem mee wilde rijden naar het dal. Hij moest toch die kant op. Dit keer accepteerde ik wel de aangeboden hulp. Die 2 km had ik alvast gewonnen.
Ik zal met plezier aan deze man terugdenken. Eerst het hele gebeuren van gisteren. Bij het betalen gaf hij mij ook nog het geld voor het ontbijt terug(!).  Als kers op de taart bracht hij mij naar het dal. En zelfs nog proberen te converseren. Waarbij hij vertelde dat de kennis van de telefoon óók Nederlandse was. Dit nadat ik uitgelegd waar ik vandaan kwam. Toch maar een kaarsje voor hem branden in Lourdes of St. Jacques de Compostelle.
Wat te vertellen over het wandelen? Niet zo heel veel naar mijn idee. Heuvel op, heuvel af, met een lichaam dat schreeuwt om rust. Een stukje van de officiële St. Jacquesroute gewandeld. Van Lescure tot St. Lizier, ongeveer 7 tot 8 km. Ik vraag me oprecht af of die monniken en boetedoeners, pelgrims dus, ook alle toeristische plekjes bekeken. Daarbij schijnen ze hier in Zuid Frankrijk te denken: 'hoe steiler, hoe mooier'. De route wordt echter zeer goed en duidelijk aangegeven.
Vanaf St. Lizier volg ik weer mijn eigen pad. De route van St. Jacques volgt een hoger gelegen weg met een behoorlijke knik naar het zuiden. Ik volg lager gelegen paden en wegen. Het is tenslotte mijn eigen pelgrimstocht. In mijn oorspronkelijke plan stond Cazavet  als halteplaats. Daar wilde ik in ieder geval nog naar toe wandelen. Normaliter zelfs nog door tot Prat-Bonrepaux. In Cazavet was dus echt helemaal niets. Dus móest het pijnlijke, vermoeide en ondertussen deels verbrande lijf wel verder.
Echter: in Prat-Bonrepaux was ook niets. Tenminste, dat was in eerste instantie zo. Bij het binnenwandelen van het dorp vloog een buizerd boven de buitenzijde van het dorp. Rechts van mij, grofweg ten oosten van het dorp. Ik had de westkant en het 'Centre de Ville' doorzocht. Toch maar naar de kant van de roofvogel. Volg de tekens.
E voila! Een Chambre de Otes voor € 21,50 per nacht. Het is een oude school voor meisjes. De Clos de St. Joseph! Een schitterend oud gebouw.
Een prachtige plek ook om een dag rust te nemen.

Route dag 11 

When moral is bad, hope for somebody like mr. Jean Pierre

Maandag 28 mei 2012.

Het is moeilijk op gang komen vandaag. Eerst moet ik voedsel scoren. Als ontbijt en voor onderweg. Het ontbijt, petit dejeuner, stelt in de meeste hotels niet veel voor. Maar is verhoudingsgewijs best duur. Zelf wat spullen kopen is heel wat goedkoper.
Ook in Foix vieren ze blijkbaar 2e pinksterdag. Of zijn de meeste winkels op maandagochtend gesloten. Of ben ik zo vroeg? Na lang zoeken eindelijk een grotere supermarkt gevonden. De broodnodige spullen gekocht en snel terug naar het hotel.
Rond half twaalf kom ik eindelijk weg. Na een valse start, want ik had de kamersleutel nog bij me. Ik was nog niet echt weg. Tegenover het hotel stond een mooi beeld wat ik wilde fotograferen.
Vanaf het hotel was ik zo buiten de stad. Foix viel uiteindelijk wat tegen. Een chateau uit lang vervlogen en betere tijden is de aandachttrekker. Een kathedraal maakt het plaatje compleet. Maar een bezoek aan een van beiden zit er niet in.
Buiten de stad volgt steeds het zelfde patroon. Een eind klimmen, dan weer dalen. Soms een poosje op de gelijke hoogte. Dan weer van voor af aan. Net buiten Foix vloog er weer een roofvogel in mijn buurt. En net als gisteren meerdere keren. Ook nu weer een tijdje geobserveerd. Het is spelen op de thermiek. Een tijdje rondcirkelen, zweven en dan ineens verandert de vorm van haar vleugels. In mum van tijd is zij kilometers verderop. Tot wel voorbij Foix. Echt veel roofvogels gezien. En altijd geprobeerd te blijven kijken.
Een terugkerend ritueel zijn de krekels. Hun muziek hoor je werkelijk overal. Daarnaast ook heel speciaal: in een bos waar het heel zoet rook naar jasmijn of iets dergelijks, zoemde het oorverdovend. Bloesem en bijtjes.
Onderweg mijzelf ook danig in de voet geschoten. Niet zo lang na het zoemende bos haalde een krakkemikkige Volkswagen Transporter mij in. Ik werd vrolijk begroet door de chauffeur en haar 2 medepassagiers. Honderd meter verderop stopte de oude barrel. Panne? Nee, de bijrijder hing al half uit het raam en vroeg of ik mee wilde rijden. Natuurlijk niet. Zelf doen! En ik was al niet vooruit te branden. Daar heb ik de hele weg danig spijt van gehad. Samen met de continue brandende zon, de schrijnende voeten en de stekende pijn in nek en schouders zorgde dat voor een snel dalende moraal.
Die moraal wordt uiteindelijk aan het einde van deze zware dag behoorlijk hersteld. De eigenaar van de Gites waar ik aanklop laat in eerste instantie weten geen plaats te hebben. Met tussenkomst per telefoon van een kennis veranderd hij van mening. Het is moeilijk communiceren. Hij spreekt 4 woorden Engels en ik 3 woorden Frans: dat schiet niet echt op.Terwijl monsieur Jean Pierre overlegt zie ik buiten uit alle hoeken en gaten katten tevoorschijn komen. Richting de deur waar hun voederbakjes staan. Uiteindelijk tel ik er 15 (vijftien).
De kattenman vraagt of ik een tent mee heb. Na mijn bevestiging neemt hij me mee naar buiten. Naar de tuin. Hij maakt een gebaar van: zoek maar een plek uit. Op mijn vraag naar een eventuele douche veranderd de situatie opnieuw. Hij denkt na, zegt "une moment" en gaat binnen. Komt even later terug met een sleutel en gebaart weer mee te komen. We gaan een appartement, nee 2 verdiepingshuis binnen. Naar boven. Hij wijst de douche en daarna een bed op een kamer aan.
Nu heb ik een compleet huis tot mijn beschikking!
 

Route dag 10 

In the footsteps of the bonhommes

Zondag 27 mei 2012

Anders dan verwacht valt mij het afscheid van Montségur niet zwaar. De ervaringen van gisteravond waren genoeg. Op naar nieuwe indrukken.
Het reisdoel is Foix en een deel van mijn pad gaat over de Sentier Cathare. De weg van de Bonhommes. Katharen, de Goede Mannen.
Tot Montferrier gaat het eerst nog gewoon langs de rand van de weg naar beneden. Her en der zie ik wel groepjes wandelaars, zij lopen al op de route. De weg vanaf de top valt werkelijk naar beneden. Gisteren in 9 km omhoog, nu in 4 km weer omlaag naar ongeveer dezelfde hoogte. Een geweldige aanslag op voeten, enkels en knieën; op alles eigenlijk.
In een vloek en een zucht ben ik dan ook in het dal van Montferrier. Nu de katharen route oppikken. De bewegwijzering is duidelijk. Bordjes met plaatsnamen en de bekende rood/witte vlaggen. Als dat straks in het bos ook nog maar zo is.
Na een korte pauze stap ik op de route. Het gaat direct stijl omhoog. Het zweet gutst gelijk al weer over mijn lijf. De eerste kilometer ongeveer is het pad geplaveid met keien en stenen. Het lijkt heel mooi, maar het loopt en klimt heel moeilijk. Stijgingspercentages van 15% zijn geen uitzondering. Tijdens de eerste klim kruis ik meerdere keren een doorgaand weggetje. Uiteindelijk eindigt het keienpad op die weg.
Na de keien en de weg, komt er een grindpad. En na verloop van tijd een meer zanderige ondergrond. Als ik van het gigantische uitzicht sta te genieten, zie ik heel in de verte een hele hoge puist met een chateau erop. Montségur.
Even lijkt het op wandelen in de heuvels. Het pad glooit door het terrein en wandelt prima. Voor even! Uit het niets een wegversperring: propitée privée. De omleiding wordt aangegeven. Verder door het weiland. Maar moet ik links aanhouden, rechts aanhouden of dwars oversteken? Ik zoek naar platgetrapt gras voor eventuele sporen. Die lijken naar links te gaan. Even later komt er aan die linkerkant een Frans echtpaar uit de sloot onder het struikgewas gekropen. Zij zijn op de weg omhoog en vertellen dat beneden de helft onder water staat. 'Ah, bon', wat kunnen we er aan doen?
Het stel krijgt gelijk. Naast het wandelpad loopt een bergstroom en een deel van die stroom vindt het leuker om over het pad naar beneden te gaan. Het is ook niet verwonderlijk. Meerdere keren kruis ik de stroom, dus het water kan gemakkelijk 'verdwalen'.
Na 10 km op de sentier vind ik het welletjes. Op de kaart is de richting duidelijk. Ik weet waar ik ben en kies voor het makkelijkere asfalt. Vanaf nu is het soms nog licht klimmen, maar uiteindelijk 20 km lang naar beneden. Naar Foix.

Route dag 9 

Climb this old mountain

Zaterdag 26 mei 2012

De bedoeling was om het lekker rustig aan te doen. Niet te ver, want nogal spierpijn. Tot Bélesta, een kleine 11 km verderop. Beetje genieten van het mooie weer en dan op zondag lekker fit naar Montségur.
Ik kan iedere planning wel wegdoen, want ik ben al in Montségur. Die 11 km tot Bélesta had ik zo afgelegd. Werkelijk als een speer ging ik. In iets meer dan 2 uur liep ik het dorp al binnen. Ondanks het klimmen, maar misschien wel dankzij het afgekoelde, nevelige weer.
In dit stuk van de route wilde ik ook de kaart en de realiteit van de weg beter controleren. Eventuele markeringen checken: kloppen de gegevens. Ik kon ergens een keus maken tussen een hoger gelegen (drukkere) route en een lager gelegen grindpad. Toch voor de veiliger, maar drukkere weg gekozen. Het grindpad kon ik op die hoogte blijven volgen. Dit keer klopten de gegevens; markeringen ook hier niet duidelijk. Daarnaast toch blij voor de hoge route gekozen te hebben. Er kwam mij een colonne van oldtimers tegemoet. De ene na de andere bestuurder toeterde en/of bijrijder zwaaide. Dus ik had de grootste lol met groeten en terug zwaaien.
Een groep van 4 (vier) roofvogels, cirkelend boven het bos naast de weg, waren voor mij het teken om rust te nemen en te eten.
In Bélesta mogelijkheden genoeg om te overnachten. Toch moest ik door. Ik werd bijna maniakaal naar Montségur gedreven. Door, alsmaar door. Hou dit tempo vast. In ieder dorpje wel chambres de otes (bed and breakfast) of gites de etap(simpele slaapgelegenheid) gezien. Er is echt keuze genoeg.
De weg van Bélesta naar Montségur is een weinig belangrijke. Daardoor ook heerlijk rustig. Zo nu en dan een colonnetje auto's, wat motoren en de onvermijdelijke wielrenners. Als het dan weer rustig was geworden, werd ik begeleid door de natuur. De ene keer een koekoek die zich liet horen. Krekels die overal het hoogste lied zongen. De verschillende vogels met hun gezang. En overal het ruizen van riviertjes. Soms rustig kabbelend, soms met donder en geweld. In die setting toch ook maar even rust genomen. Hier moest ik gewoon tijd voor nemen. Fantastisch!
De beklimming van de Mont Montségur is 9 km lang met een hoogteverschil van bijna 500 meter en een gemiddeld stijgingspercentage van 5%. Het dorp zelf ligt iets lager dan de pas; Het kasteel is nog een hele klim hoger. Dat bezoek aan het chateau was een zorg van later. De wandeling naar het dorp was al zwaar genoeg.
Langzaam maar zeker deed de vermoeidheid zich toch gelden. En nog altijd ging het in een rap tempo. Een keer werd ik nog opgeschrikt door een wegvliegende roofvogel. Het prachtige dier kwam uit het hoge gras van de berm. Als ik niet gekucht had, was ik misschien wel heel dichtbij gekomen. Dit was ook mooi.
Ik mocht ook nog aan drie oude Franse dametjes uitleggen hoe ver het nog was tot Montségur. Alsof ik dat kon weten. Ik ben hier ook pas voor de tweede keer dit leven.
Tegen half vijf loop ik het dorp Montségur binnen. In minder dan vijfenhalf uur heb ik de afstand van 29 km (kaart) afgelegd. En niets eens helemaal stuk. Ik verken het dorpje een beetje. Zoek de slaapplaatsen. Er is een herberg, een hotel annex bb, nóg een bb, een gites voor groepen en nog een kleine weggestopte gites. Dit wordt uiteindelijk mijn slaapadres. Een leefruimte, 3 slaapruimtes, 3 toiletten en 2 douches helemaal voor mij alleen. Voor de somma van: € 15,00.
Eenmaal gesetteld wil ik het dorp nog weer in. Voor ik het me goed realiseer loop ik de weg naar de chateau omhoog. Eens kijken hoe ver het nog is. En of het pad naar het kasteel zo steil is als in mijn herinnering.
Bij de parkeerplaats is het nog druk. Maar allemaal mensen die vertrekken. Officieel is er toegang tot 18 uur. Het is al een uur later. Ik begin gewoon aan de klim en zie wel of het ergens afgesloten is. Een paar keer zeg ik tegen mezelf dat ik verlichting had moeten meenemen. Dat ik uit moet kijken met die gladheid en die mist.
En dan, zo ineens doemt het chateau voor mij op. Ik ben helemaal boven. Het kasteel is helemaal voor mij alleen en ik heb de tijd van mijn leven. Op het zingen van een enkele vogel na, is het muisstil.
Als ik op weg naar beneden ben, komt mij ineens een hond tegemoet. En zijn baas, en ook nog 2 vrouwen. De man vraagt of er toegang is tot het kasteel. Het blijken Spanjaarden te zijn en er ontstaat een leuk gesprek. Waarbij zij elkaar in gebrekkig Engels en onderling in het Spaans ondersteunen. Als nog twee reisgenoten aansluiten, wordt het tijd om verder te gaan.Ik vlieg naar beneden, een paar fantastische ervaringen rijker.

Route dag 8

Verplaatsen

Vrijdag 25 mei 2012

Een weinig bijzondere dag. Min of meer het verplaatsen van het ene naar het andere dorp. Dat andere dorp, Puivert, ligt dan zo'n 17 km verderop en een kleine 250 meter hoger. Van die 17 kilometer zeker 14 alleen maar geklommen.
'Het was heerlijk warm', zei hij met een gevoel voor understatement. Binnen de kilometer al geen droge draad meer aan mijn lijf. Ik kan het water net zo goed zo over me heen gooien. In plaats van het eerst te drinken.
Bij het ontbijt me bijna een slag in de rondte gegeten. Baguette, croissant, andere broodjes, fruit, fruitsalade, sap, thee, koffie, yoghurt! Er was echt van alles. Wel het beste ontbijt tot nu toe. Ook nog maar wat voor onderweg opgeslagen. Tijdens het ontbijt een zeer geanimeerd gesprek met een jonger Engels echtpaar. Fanatiek wandelaars, hikers, klimmers. Erg leuk! De was van gisteren keurig gestreken, zo kneutvrij, teruggekregen. Het hoefde slechts op de waslijn te drogen afgelopen nacht.
Nog maar amper op weg wijst mij een man op de fiets de richting naar Santiago: St Jacques de Compostelle droit! Of zoiets. Al maar liek vedan.
Veel wielrenners gezien vandaag. Mooi klimgebied. Zo nu en dan de een of andere Michel Vaillant, maar over het algemeen viel dat nog mee. Gelukkig!
In een heel klein dorpje genaamd Rouvenac mijn eerste eetpauze. Tijd om ook de kleding weer wat te laten drogen. Geen mens op straat. Slechts nu en dan een passerende auto. Allen met ARKO.
En de weg bleef maar stijgen. Heel langzaam, heel geleidelijk, stiekem maar gestaag omhoog. Een tweede eetpauze neem ik op het hoogste punt in deze route. Op 3,5 km van Puivert, zo langs de kant van de weg. Even rust.
Kort daarvoor de bewegwijzering voor de Grande Randonnée, de lange afstandpaden voor het eerst gezien. Eén kant van de paal een bordje met GR7. Aan de andere kant de bekende roodwitte vlag. Op een splitsing van 2 wegen. Dat belooft nog wat.

Route dag 7 

A mystical church

Donderdag 24 mei 2012

Rennes le Chateau! Waarom? Sinds lange tijd hangt er een waas van geheimzinnigheid en mysterie rondom haar kerk en voormalig pastoor. In bijna ieder boek over Jezus en Maria Magdalena, de heilige graal, de tempeliers en/of de vrijmetselaars wordt het wel genoemd. Er zouden allerlei geheime boodschappen in beelden en teksten verstopt zitten. Boodschappen die voor ingewijden duidelijk zichtbaar zouden ziin. Pastoor Sauniere zou een geheim bemachtigd hebben die de kerk zou kunnen 'vernietigen'. Hiervoor zou de abbé een kapitaal aan zwijggeld hebben gekregen. Dit geheim had betrekking op Jezus en de Magdalese. Vandaar de verering rondom de kerk juist voor deze Maria. (voor meer info: Wikipedia). Daarnaast waren wij tijdens onze vakantie van 2006 ook al eens hier. Kwamen toen echter voor gesloten deuren.
Ik maak er een gemakkelijke dag van. Na de strijd van gisteren gun ik  mij die luxe. Voor ik uit Alet les Bains vertrek maak ik nog wat foto's, loop nog wat rond. Het plaatsje is echt een aanrader. Voor studenten: men kan er zelfs couch surfen.
Voor € 1,00 met de bus naar Couiza aan de voet van de berg waar Rennes bovenop ligt. Vanaf hier begin ik de 4,5 km lange klim. Binnen de kortste keren gutst het zweet uit al mijn poriën. Ja ook hier is nu warm. Zon aan een strakke blauwe lucht.
Ik heb geleerd van gisteren en heb mijn tempo danig aangepast. Gun mijzelf de tijd. Onderweg naar boven nog een close encounter met een slang. Maar snel schiet zij het hoge gras van de berm in. Eenmaal boven eerst lekker uitrusten en weer een beetje opdrogen. Daarna verken ik zes jaar na dato opnieuw het dorpje.
Toch gaat het mij maar om één ding: de kerk. En ik ben er ook lange tijd binnen geweest. Ik heb ook nog wel gezocht naar de symboliek, maar ja: ik ben geen ingewijde. Het is gewoon een mooie kleine kerk. Deels verwaarloosd qua muurschilderingen. Maar ik vind de beelden en het glas in lood prachtig. Na lange tijd binnen te zijn geweest toch ook nog een aantal foto's gemaakt. En een kaars gebrand voor een goed vervolg van mijn reis.
Daarna is er tijd voor koffie. Ik drink een grande café bij het terrascafé tegenover de kerk. Opeens heb ik geen rust meer aan mijn kont. Ik wil al weer verder. Genieten in alle rust is nog niet echt mogelijk.
De weg naar beneden baart mij ook lichtelijk zorgen. Het is een andere dan ik gekomen ben. En het is een zandpad. Wéér een zandpad! Bij de parkeerplaats in het dorp gelukkig een informatiebord met uitleg en routes. Samen met Nokia-navi vind ik het juiste pad. En ja, ditmaal een echt duidelijk pad.
In Esperaza is het tijd om voor overnachting te zorgen. Die vind ik in een hele knusse B&B met Engelse eigenaar. Heel vriendelijke man, heel voorkomend en verzorgend. Nog wat boodschappen gedaan. De kleding alweer gewassen. Een wandelingetje gemaakt, want we moeten blijven bewegen. Even een berichtje schrijven en alles is op orde.

Route dag 6 

What goes up must come down again.

Woensdag 23 mei 2012

Iedere dag begint met dezelfde vraag: wat zal zij mij vandaag weer brengen?  Tot hoe ver zal ik kunnen komen? Wat kom ik tegen? Waar zal ik slapen?
Maar laat ik bij het begin beginnen. 's Morgens eerst de normale routine. Opstaan, eerste dingen al weer uitzoeken. Veel drinken, ontbijten. Dan nog weer zaken opzoeken en douchen. De hele mikmak weer georganiseerd inpakken en een laatste blik. Dan weg.
Carcassonne is een grote stad, dus vaak de hulp van Nokia navi ingeschakeld. Ik wordt hier handiger in, want in no time ben ik de stad uit. Grootste minpunt zal vandaag het verkeer zijn.Het lijkt alsof de duivel me op mijn hielen zit. Ik stap heuvel op, heuvel af. In een hoog tempo. Het is weer het oude liedje: afstand willen afleggen.
Tot St. Honaire gebeurt er weinig. Veel verkeer dat langs mij raast. In mijn hoofd is het net zo druk. Van de omgeving neem ik weinig op. Alleen het zo nu en dan bulderde geluid van de rivier de Aude. Ik volg haar oever geregeld vandaag, alleen is het een drukke weg en geen wandelpad.
In St. Honaire staat een mooie oude abdij. Daar binnen geweest. In de kerk klonk kerkmuziek van een mannenkoor. Via tape, maar toch sfeervol. Ik gun me te weinig tijd om te luisteren. Ik moet door, kilometers maken. Even overleg ik nog hier een B&B te boeken. Maar: te duur.
Ik lees op de borden de afstanden tussen de dorpen. 1 km, 3 km, 5 km. Er gebeurt ondertussen weinig. Wel is er veel minder verkeer, siësta-tijd. Een van de hoogtepunten is het terug zwaaien van een wijnboer naar mij. De man stond zo naar mij te kijken dat ik maar de hand opstak. Wat de man dus beantwoordde. Het andere moment is een auto die met veel moeite door de bocht komt. Waarbij de jonge coureur nog meer zijn best moet doen om eerst mij en dan een tegenligger te ontwijken. De oudere chauffeur van de tegenligger, zijn vrouw en ik zijn het eens in ons gebaar: knettergek!
Na een korte stop in het volgende dorpje ga ik het rustige achterland in. Smal weggetje, weinig verkeer. Het gaat alleen maar omhoog en voor mij doemt een best hoge berg op. 648 meter hoog zie ik op de kaart. Ik hoop toch dat ik daar niet overheen hoef.
In Arce, het laatste kleine dorpje nog een BB. Zal ik hier? Nee, verder. Ik wil eigenlijk tot Alet les Bains dan nog een stukje met de bus tot vlakbij Rennes le Chateau. Mijn reisdoel van morgen.
In Arce, het laatste kleine dorpje nog een BB. Zal ik hier? Nee, verder. Ik wil eigenlijk tot Alet les Bains dan nog een stukje met de bus tot vlakbij Rennes le Chateau. Mijn reisdoel van morgen.
Dan houdt het asfalt op en wordt het een 'zand'pad. Ik had me voorgenomen niet nog eens zo maar een wandelpad op te gaan. Maar werkmannen aldaar bevestigen mijn vraag: 'Qui, Alet c'est derrière'. Begeleid door een zwaai met de arm.
Op kaart leek de afstand tussen mijn laatste rustpunt en Alet les Bains een kleine 5 km, waarvan al zeker 2,5 km afgelegd waren. Dus hoe erg kon het nog worden.
Heel erg! Al snel verandert het redelijk begaanbare pad in een moeilijk te nemen klauterpartij. Ik ben gek, maar ga toch door. Terug is geen optie. Op de kaart was het vanaf Arce éen grote bocht, éen haakse bocht en dan toutes des joures, recht toe recht aan, immer gerade aus naar Alet. Lou Loene! Honderd duizend bochten en het bleef maar stijgen. Soms zo steil dat ik bijna met mn neus de grond raakte. Ik ben letterlijk over de top van die berg gekomen.
En dan eindelijk het afvlakken. Na een paar keer vals alarm nu echt weer naar beneden. Opgelucht, dat ben ik. Zo kom ik misschien toch een beetje op tijd in het dal. Maar waar is dat dal? Ik zie helemaal niets. Rondom in de bomen.
Dan eindelijk een opening, maar ook een splitsing. Staat niet op de kaart! (geen lingo!) Logische keus: rechts naar beneden, niet links omhoog.
Het pad wordt een paadje, bijna totaal overwoekerd. Opeens een afzetting. Ja FUCK! Ik móet hierdoor. Het glijdt en glibbert en splitst zich. Ik kies voor de best lijkende optie. Fout! Terug, andere pad. Die wordt iets beter na verloop van tijd. Het pad bliift onoverzichtelijk. Ik weet dat ik naar links moet; het pad blijft maar rechtdoor gaan. Het is nu vloeken en tieren. De moed zakt in mijn schoenen.
Weer een opening: ik zie een dorp. Waarschijnlijk het goede. Dan gaat het steeds sneller en steiler naar beneden. Ik ren soms downhill. Best gevaarlijk met mijn vermoeidheid. Zo nu en dan grijp ik een stam om af te remmen.
Dan: asfalt! Ik heb het gehaald. Nu nog een busstation. Of toch hier overnachten. Ik spreek een jonge man aan. In zijn beste Engels legt hij uit waar ik misschien informatie kan krijgen.Ondanks de vermoeidheid valt mij de schoonheid van deze Cité Médiévale op. Net het dorp uit Belle en het beest. Ik sta zo maar bij een BB, erachter een kleine camping. Ik kies toch voor een comfortabel bed.
Het huisnummer van de BB? 14.

Route dag 5 

Lighten up

Dinsdag 22 mei 2012

Geen wandeldag! Het was gewoon niet te doen. De takken en bladeren vliegen van de bomen. Vogels komen niet tegen de wind in. Laten zich haast uit de lucht vallen. Reclameborden vliegen ondersteboven. Het zou gekkenwerk zijn.
Hier had ik wel veel moeite mee. De perfecte pelgrimstocht begint mijns inziens thuis. Zij wordt in haar geheel te voet afgelegd. Anders zou het geen 'echte' pelgrimstocht zijn. Alsof de pelgrims toentertijd niet iedere mogelijkheid aangrepen om sneller te gaan of kortere wegen gaan.
Goed, een deel van die les had ik in de eerste week natuurlijk wel al geleerd. Alles niet zo serieus nemen. Vooral mij zelf niet. Dat lukt gisteren in die storm voortreffelijk. En nadat ik het treinkaartjez gekocht had, kon ik er ook overheen stappen.
Ik was benieuwd naar Carcassonne. Sinds het eerste bezoek op Lisanne's verjaardag in 1996 ben ik verliefd op de Cité. De moderne stad kende ik niet.
Vandaag juist een groot deel van die binnenstad gezien. Het voelt rustig, vertrouwd. Goed! Jammer genoeg kon ik bijna geen enkele kerk of basiliek of kathedraal van binnen bekijken. Op een na. Een heel donkere, oude, niet goed onderhouden kerk. Maar met mooie beelden. Daarnaast per ongeluk een kruisweg van Jezus ontdekt in een oude bastion van de stad. De kruisweg opgebouwd als de Calvarieberg.
Veel mensen gesproken. Een Nederlands stel, per fiets op weg van Bordeaux naar Sète, langs de Canal du Midi. Die stroomt langs/door de nieuwe stad. Een lang gesprek gehad met de Belgische uitbater van een orginele frietkot. Op weg naar de Cité aangesproken worden door Franse mensen over mijn verschijning. Of ik naar St. Jacques de Compostelle onderweg ben. Reacties op de staf. In het Engels, Duits, 3 woorden Frans, en met handen en voeten antwoorden. En als afscheid een 'bon chance' of 'courage' meekrijgen.
Genoten van het weerzien met de Cité Medieval, de middeleeuwse stad. Lang niet zo druk als in de zomer. Veel cafe's en restaurants gesloten. De eucherastie meegemaakt in de kerk van de cité. Het werd opgedragen, men mocht niet deelnemen.
Op weg naar weer een ander hotel wandelde ik een eind langs de rivier de Aude. Het water stortte met veel geraas stroomafwaarts. Troep, takken en zelfs boomstammen met zich meesleurend. Een moedereend die met moeite haar jonge kroost aan de oever, uit de stroming kan houden.
Een laatste blik op het oudste bolwerk en dan de verrassing. Plotseling een bord met een uitleg over de Chemin de St. Jacques. Tada!
Ook op een rustige dag kan men veel indrukken vergaren.

Route dag 4 

Raindrops keep falling on a stormy monday

Maandag 20 mei 2012

Niet alleen Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. De Franse paden zijn dat ook. Ik had dat zaterdag ervaren en vandaag weer. Sommige paden ogen goed begaanbaar, maar veranderen in een glijbaan van klei. Er zijn paden die wel beginnen, maar snel doodlopen in een of andere wijngaard. Andere zijn er gewoonweg niet meer.
Het begon allemaal heel goed. Ik had goed geslapen en had zin in wandelen. Een goede moraal. Na boodschappen bij de Lidl, ja ook hier de goedkoopste, op pad. Hoewel, een bezoek aan McDonalds kan ook nog wel. Voor een kop koffie, de wifi en het toilet. Hierna dan eindelijk vrolijk op stap.
Het waaide al behoorlijk, het zou stormachtig worden. De kaart, de route en ik waren het lange tijd met elkaar eens. Samen met de brandstof van de cafeïne schoot het lekker op. Genietend van de meest mooie bloemen legde ik kilometer na kilometer af.
Een eerste verdwijning van een pad maakte dat ik langs een erg drukke verkeersweg moest. Niet leuk, wel noodzakelijk. Langs die weg zag ik dat een deel van mijn route 'opgelost' was. Op het einde was het pad weer terug. Na een alternatieve brunch van cola, bagette en chocolade ging het asfalt over in zand en grind. Daar ergens maakte ik een inschattingsfout. Daarom moest ik om een heuvel heen om weer on track te komen. En begon het gedonder.
Hoewel ik het pad van mijn route uiteindelijk terugvond, was er met geen mogelijkheid een vervolg te vinden. Ieder pad liep dood. Juist op het moment dat ik besloot dan maar via de drukke weg te lopen, vond ik toch het pad. Een goed begaanbaar pad. Een duidelijk zichtbaar pad. Maar niet het goede pad. Die bestaat namelijk niet meer. En dus kwam ik stuk zuidelijker en op grotere afstand van Lezignan uit dan verwacht.
Een kleine tegenslag. Ook al begon ik moe te worden, ik kon er nog om lachen. Zelfs toen het begon te regenen en te stormen bleef ik lachen. Ik waaide meerdere keren bijna ondersteboven, begon 'spontaan' aan een vinger te bloeden, de poncho waaide irritant over mijn hoofd en ik genoot!
Het meeste genoot ik nog van het moment dat een jonge Fransman aanhield en vroeg of ik een lift wilde. Een barmhartige Samaritaan in Katharenland. Aangezien ik nog maar een stukje hoefde bedankte ik vriendelijk. Maar ik vond het wel Geweldig!
Een half uur later kon ik eindelijk de sleutel van mijn kamer in ontvangst nemen.
Nu klapperen de houten luiken, jawel, voor het raam. Het stormt nog steeds. Morgen richting Carcassonne. Per . . . . .

Route dag 3 

A lazy sunday

Zondag 20 mei 2012

Narbonne is een oude stad. Gesticht als een Romeinse kolonie in Gallië. Er is midden in het centrum zelfs een stukje van een oude Romeinse weg blootgelegd. De via Domitia, ooit de weg die Rome met Spanje verbond.
Ik ben nu ook in het land van de Katharen. Eens bevolkten deze Katharen of Albigenzen grote delen van Zuid Frankrijk. De Katharen hielden er een totaal andere beleving van het geloof op na. In de ogen van Rome waren zij ketters. De groeiende populariteit was een grote bedreiging. Ook moest aan hun weigering om bepaalde belastingen te betalen een einde komen. Dus riep de paus gelovigen op tot een kruistocht. Na een meer dan 40 jaar durende bloedige oorlog werden de laatste Katharen bij Montsegur verbrand. Voorlopig was de absolute macht van Rome hersteld. Het spreekt voor zich waarom juist dit gebied mij zo interesseert.
Dat begint allemaal in Narbonne. Nu ik, min of meer gedwongen, niet ver kan wandelen, besluit ik nog een nacht in Narbonne te blijven. En daarbij de binnenstad wat te verkennen. Zo goed en zo kwaad dat gaat, soppend in mijn schoenen.
Heel oude gebouwen wisselen af met nieuwe. Vergane glorie en bouwvallen met schreeuwend neon. Er zijn de parkjes en monumenten. En dwars door het centrum stroomt een kanaal. Waar men langs beide kaden kan flaneren. Of ontbijten. De mensen zijn vriendelijk, groeten of wensen 'bon apetit'.
Helaas was het niet mogelijk om de kathedraal van binnen te bezichtigen. In de mooi aangelegde tuin ontdekte ik wel verrassend gedenkstenen met gedichten van Nederlandse dichters. Van Theun de Vries in het Fries en 'Tuin' van Gerrit Kouwenaar. Waarom juist deze dichters kon ik niet achterhalen.
Ik besluit mijn hotel op te zoeken. Vanmorgen een ander geboekt. Het ligt net buiten de stad. Maar is een stuk goedkoper en kwalitatief zelfs beter.
Druk bezig geweest met kleren wassen en een manier te vinden deze ook te drogen. De kamer heeft een airco die ook verwarmt. Daardoor worden de kleren en later zelfs de schoenen mooi droog. Maar het raam moet wel open. Zo warm!

Route dag 2 

When it rains, it pours.

Zaterdag 19 mei 2012

Vol goede moed op weg naar wat uiteindelijk een horrordag leek te gaan worden. Het was prachtig weer. Een mooie zonnige dag om te wandelen door het Zuid Franse landschap. Goed uitgerust op pad.
Thuis in Laar had ik nog een routebeschrijving geprint die mij de stad uit zou leiden. Ik had echter zoveel zin dat ik die route gelijk al 'vergat'. Dwars door een mooi stadspark is leuker dan auto's en drukte. Daardoor duurde het ook wat langer om de stad uit te komen.
Toch die weg uit de stad gevonden. Na het overwinnen van alle onduidelijkheden op kaart en route kwam ik uit bij de Canal du Midi. Ooit gegraven als verbindingsweg tussen Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan. Nu vooral in trek bij toeristen. Het was heel bijzonder om er te wandelen. Zo nu en dan een stel fietsers, dan eens een bootje. Of een enkele wandelaar. Het liefst had ik de hele dag langs dit water gewandeld. Echter, weldra zouden onze wegen zich scheidden.
Ondertussen begon het weer te veranderen. Van een stralende blauwe hemel naar een grijze wolkenmassa. En uit het binnenland kwam niets goeds aanwaaien. Voorlopig bleef het nog droog en had ik een andere markante lijn door het landschap gevonden. De spoorlijn.Met grote regelmaat vloog een TGV voorbij. De elektrische geleidedraden hoorde ik constant 'zingen'. Het klonk als het gezang van krekels op een broeierige zomeravond. De paden langs de spoorlijn waren goed begaanbaar. Nog wel.
Langzaam maar zeker werd ik door de regen ingehaald. Eerst had ik het niet eens in de gaten. Tot ik pauzeerde om te drinken. Toen ik mijn rugzak afdeed, bleek die al behoorlijk nat geworden. Dus de poncho maar aan.
De regen maakte het kaartlezen niet eenvoudiger. En de paden moeilijker te vinden. Of de paden waren verdwenen en daardoor niet te vinden.
Op een bepaald moment had ik de keuze tussen een drukke weg met veel verkeer of toch een ander pad in de buurt van het spoor te vinden. Had ik het eerste maar gedaan, ik koos voor de tweede optie. Daar heb ik nog wel spijt van gehad.
De paden werden meer en meer onbegaanbaar. Het natte zand plakte als klei onder de schoenen. Glibberen en glijden. Ook hier weer een pad verdwenen, of lag er een kanaal die niet op de kaart te vinden is. Een zwaar mentaal en fysiek gevecht.
Tijdens een moment van bezinning, in een op instorten staand gebouwtje, de weg via Nokia navigatie uitgedokterd.
Na nog wat onduidelijkheden en veranderde omgeving, recht toe recht aan naar Courzan. Het geplande eindpunt van deze tocht. Daar kon ik geen hotel vinden en mijn voeten leidden mij automatisch naar la Gare: het station. Next stop Narbonne!
In het hotel tegenover het station een overnachting geboekt. De natte plunje uit. Zo goed en zo kwaad alles te drogen opgehangen. En daarna heerlijk gedoucht.
Totaal uitgeteld als een blok in slaap gevallen.

 

Route dag 1

The choochootrain to Béziers

Vrijdag 18 mei 2012

De trein is een prachtig vervoermiddel. Zeker als zo'n trein een TGV is. Met een snelheid van meer dan 215 km/u rond Parijs. Dat schiet lekker op.
Het interieur van de hogesnelheidstrein is ook geweldig. Ook in de 2e klasse zijn de zitplaatsen ruim genoeg. De stoelen zitten heel comfortabel. Vloerbedekking (!) op de vloer; de zijwanden onder de ramen bekleed en keurig afgewerkt. Stopcontact per zitunit voor het opladen van mobiele apparatuur. Én: het is schoon! Enig minpunt: géén draadloos internet! En dat in een tijd dat deze apparaten bijna onmisbaar zijn geworden. In ieder geval onmisbaar voor de moderne pelgrim die contact met thuis wil onderhouden.
De gehele reis per trein van Coevorden naar Béziers gaat ongeveer 13 uur en 15 minuten duren. De tickets voor de reis heb ik vooraf al geregeld. Een dagkaart van de Hema (dank je Ria) voor het eerste gedeelte; Het TGV-ticket in Arnhem opgehaald.
Eerst naar Zwolle met de sneltrein. Lekker opschieten: Binnen 40 minuten arriveren we op station Zwolle. Daarna reis ik per intercity naar Amsterdam Airport. Het is niet echt druk in de trein. En ook dit deel van de reis vliegt voorbij. De trein rijdt op tijd!
Voordeel van de intercity: gratis internet.
De dagkaart voor dit deel van de reis had ik kunnen besparen. Geen controle gehad.
Op Schiphol stap ik over op de HiSpeed-intercity. Via Den Haag, Rotterdam en Roosendaal richting Brussel. In België stoppen we nog in Antwerpen, Mechelen en Brussel Centraal. Eindstation is Brussel Zuid.
Terwijl ik dit schrijf heeft de TGV er zin in. Met een snelheid van bijna 300 km/u richting Lyon. Te voet was ik hier niet zo snel doorheen gekomen.
De HiSpeed-intercity was dermate vol dat ik toevlucht heb gezocht in de 1e klasse. Met mij gelukkig nog een aantal anderen. Bij de kaartcontrole is de conductrice eerst wat snibbig, maar als ze merkt dat er meerdere 'zwartrijders' zijn geeft zij het direct op.
Tijdens dit deel van de reis nog wel leuke contacten met een stel uit de omgeving van Roosendaal en een Amerikaan uit San Diego. Een andere prettige afleiding is een groep meiden verkleed als matrozen. Hun kapitein neemt blijkbaar afscheid van het vrijgezellenbestaan. Dat gaan de dames, die in Rotterdam zijn ingestapt, vieren in Antwerpen. Onderweg wordt de Prosecco meermaals uitgeschonken.
Brussel Zuid is een groot station: een heel groot station. Naar mijn idee kan alleen Utrecht zich meten met deze omvang. Ook hier is het schoon en netjes. Ondanks de drukte van ontelbare voorbijgangers.
Hoewel de TGV volgens de informatie is volgeboekt zit ik lekker alleen in mijn rij. De coupé is ook lang niet vol. Bij ieder station is het spannend of er iemand naast mij komt, maar het gebeurt niet. Maar dan nog: ondanks de gereserveerde plaats kunnen de zitplaatsen uitgekozen worden.
Nog even en we zijn al in Lyon. Béziers komt zienderogen dichterbij. Dankzij de TGV.

Route treinreis 

Opnieuw van start!

Een nieuwe start, een andere blog. Waarom deze verandering? Waarom naar een andere aanbieder? Enerzijds is er al weer zo veel tijd verstreken sinds de eerste poging dat beide delen niet meer bij elkaar horen. Anderzijds is Tumblr voor sommigen wat moeilijker te volgen, of moeilijk om een bericht achter te laten. Daarnaast hoeft ook niet iedereen mijn escapades op de Camino te kunnen volgen. Deze blog is hoofdzakelijk bedoeld voor mijn familie en die genen die met mij bevriend zijn via Facebook.

 

Vrijdag gaat de pelgrimstocht dan toch weer verder.