Dinsdag 12 juni 2012
Opnieuw vroeg wakker, opnieuw regen en opnieuw op tijd vertrokken. St Jean Pied de Port is 'slechts' 20,6 km verwijdert, dus kan ik daar behoorlijk vroeg aankomen. Het is vanaf het begin weer één groot waterballet. Maar de weg is verhard en dat loopt in ieder geval goed.
Na een paar kilometer op een t-splitsing een eerste dilemma. Naar links, via de geasfalteerde weg, de oude Piemont-route. Naar rechts de nieuwere GR-route. Links relatief makkelijk; rechts ???
Ik twijfel enorm, maar neem toch de route rechts. Weet dat ik spijt ga krijgen. Het begin is rustig glooiend, maar slechts voor even. Pats boem in het moeilijk begaanbare. Na één derde van de eerste en heftigste klim vind ik weer eens een dode slang. Weer een ander soort. Alleen maar dode. Gelukkig!
Een uur lang, misschien langer, martel ik mij op de weg naar de top. Recht toe, recht aan tegen deze heuvel omhoog. Het regent continue, is koud en er is in de wijde omtrek weinig te zien. Zo bewolkt is het. De irritatie wordt groter en groter tot het uiteindelijk tot een uitbarsting komt. Tot de top en zelfs daarna vloek en tier ik mij een weg naar boven. Tegen de berg, de route, de mensen die deze bedacht hebben, het universum, God en mij zelf. Pas lange tijd nadat het pad alweer omlaag gaat, koel ik iets af.
Het komt al snel tot en nieuwe uitbarsting bij een slechte route-aanduiding. Deze laat mij voor niets een paar honderd meter tegen een berg oplopen in de alsmaar voortdurende regen. Het is koud, ik voel amper mijn handen nog. Ik ben woedend. Totally pissed off!
Terug op de route en de verharde weg is de daling zo sterk dat ik als vanzelf sneller begin te lopen. Ik ren zelfs. Het is gevaarlijk. maar ook het minst pijnlijk voor mijn voeten. Dan hoor ik ineens geluid achter mij. Een auto!
Ik rem af, de auto ook. Een jonge vrouw vindt mij moedig zo af te dalen en biedt mij spontaan een lift aan. Hoewel zij in de omliggende bergen klanten moet bezoeken, wil ze mij zo ver mogelijk richting St Jean Pied de Port brengen. Eerst zeg ik nog nee. Gelukkig herinner ik mij op de tijd de belofte van niet zo lang geleden: 'Nooit meer dit soort aanbiedingen weigeren'.
De rugzak verdwijnt in de kofferbak, de staf ook en daar gaan we. In snel tempo dalen we af naar St Jean le Vieux. Slechts enkele kilometers voor St Jean Pied de Port. Bij het afscheid geef ik haar dankbaar een handkus. De jonge vrouw wil me zelfs nog een regenjack meegeven. De schat!
Aangezien ik nu heel veel tijd gewonnen heb, besluit ik in St Jean d. V. te pauzeren Iets te eten en koffie te drinken. Ondertussen komen meerdere pelgrims binnen of voorbij.
Na de pauze wandel ik in snel tempo naar St Jean Pied de Port. Ontmoet daarbij nog een leuke Engelse dame die slechts heel langzaam vordert. Ik pas mijn tempo aan en al kwebbelend komen we bij het einddoel van vandaag. Samen bereiken we de poort van St. Jacques en laten ons daar fotograferen.
De rest van de dag is het genieten en bijkomen. Daarbij komt zelfs de zon weer voorzichtig te voorschijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten