Still on track?

Maandag 16 juli 2012

De peregrino begint door te draaien. Vanochtend al vóór zeven uur bepakt en bezakt weer op pad. Voordat de reis op de Camino verder gaat, wil hij eerst over de 'Romeinse Muur' wandelen. De nog geheel intakte verdedigingswerken rondom de gehele binnenstad. Het is er heerlijk rustig. Enkele wandelaars, sporadisch een hardloopster. Hij wandelt tot de kathedraal, aan die kant gaat de Camino verder.

De pelgrim twijfelt: wel of niet het laatste brood opeten? Wachten tot de winkels opengaan? Dat duurt minstens nog een uur. Na wat laatste gegevendumps op het wereldwijde web besluit hij verstandig te zijn: eten!

Op het Plaza Magor, baguette met kaas en honing. Daarbij water. De mensch, hij moet wat. Tijdens deze maaltijd helpt onze wandelaar nog een paar jonge pelgrims op weg. Toevallig weet hij waar de schelpen liggen. Ook ziet hij Daniël, de jonge Schot nog voorbijkomen. Een andere, Spaanse, pelgrim wil geen contact. Die gaat een bankje verderop zitten. De twee lagen elkaar eerder die week al niet.

Als de peregrino nog ééh keer zijn levensader op FB bekijkt, wordt hij verrast door zijn novice. Zijn metgezel van de Fellowship. Zora wil wel/niet naar Melinde. Dat is 50 km verderop. Te ver, weten beiden. 'Ok, c u when I do', en weg is ze na een laatste knuffel. 'Take care!'

'Water is ook niet alles', denkt de pelgrim. Hij besluit toch nog even een taberna in te duiken en een grande caffee solo te drinken. De aangeboden tapas neemt hij dankbaar aan.

Dan eindelijk door de poort, Lugo uit. De peregrino geniet. Het lijkt een zonnige dag te worden. Ook al is het nog wat nevelig en bewolkt. De natuur is prachtig. Sommige paden laten hem terugkeren naar de tijden dat middeleeuwse pelgrims hun voetstappen hier achterlieten.

Vrij snel haalt de pelgrim twee inmiddels oude bekenden in. Oriane loopt samen met de Canadees. Deze blijkt Christophe te heten. Hij heeft zeer veel gelijkenis met een bevriende fysiotherapeut uit Coevorden.

De drie blijven een aantal kilometers bij elkaar. Tot onze pelgrim langzaam maar zeker weer alleen komt te lopen. De twee anderen hebben beiden last van blessures. Hij is niet echt gefocust, want hij steekt de weg over en loopt een pad in. Er staat tenslotte een wegwijzer. Heeft hij wel goed naar de schelprichting gekeken? Peregrino begint na een tijdje toch te twijfelen. Maar er is na al die kilometers, al die dagen zoveel meer rust in hem gekomen. "Verdwalen kan niet, want je weet niet waar jouw weg naartoe zal leiden."

Als de pelgrim weer op de verharde weg terugkeert, ziet hij zijn twee metgezellen enkele honderden meters voor hem lopen. Zij hadden nog wel geroepen en gefloten: het had niet geholpen. De drie gaan nu samen weer verder. Tot het volgende dorpje. Daar is een bar: tijd voor een pauze. Koffie en misschien wat eten.

Het is er gezellig. Eve, de Ierse en Zora zijn er ook. Onze peregrino bestelt koffie en cola. Hij krijgt van de vriendelijke eigenaresse een fles met, vermoedelijk, een eigen gebrand goedje aangeboden. 'Proberen', denkt hij. Het spul is sterk! Ook bij een tweede kop krijgt hij het drankje er bij aangeboden.

De groep vertrekt min of meer gelijktijdig. Al snel doemt er een heuvel volop begroeit met paardebloemen op. Daar gaat onze reiziger een poosje liggen. Genieten van het uitzich, de rust en de stilte. Er komt nog menig pelgrim voorbij.

Weer op weg zijn de aanwijzers weer eens heel sporadisch aanwezig. Maar zoals al vaker: bij de grootste twijfel verschijnt een aanwijzing. Eve en Cristophe worden weer ingehaald. Vlak voor de Albergue van San Romano komt Oriane weer in zicht. Zij gaat hier overnachten, onze pelgrim loopt door.

Als peregrino over een heuveltop de volgende vallei inwandelt, begint zijn hart te juichen. Wat een waanzinnig uitzicht. Hier is de juiste plek voor lunch. Voor zo ver hij nog eten heeft. Yoghurt, Tuc en Milka, weggespoeld met Pepsi.

Dan de laatste kilometers naar de Albergue in Ferreira. Wandelen door de omgeving hier doet hem denken aan thuis. 'Na de volgende bocht komt de Vechtebrug', denkt de pelgrim nog.

In Ferreira wacht een plezierige verrassing: Een heel rustgevende Albergue. Behoorlijk nieuw, evergreenmuziek op de achtergrond. Netjes en schoon, de beheerders vriendelijk.

Jammer dat er geen wifi is en internet niet gratis.