Donderdag 21 juni 2012
Het is moeilijk om afscheid te nemen van Getaria, Getariano Pentsioa en van Guru. In de afgelopen dagen heb ik me thuis gevoeld in het vissersstadje en het pension. Gurutze heeft me regelrecht verwend met koffie, cake en pasta. Zelfs deze ochtend geeft zij me nog een stuk cake mee voor onderweg.
Vandaag heb ik slechts een korte route voor de boeg. Tot Deba zijn het ongeveer 17 km volgens mijn guidebook. Na Deba is er 20 km helemaal niets. Dat is na de pauze te ver voor een eerste dag. Vandaar Deba.
De Camino gaat als zo vaak hiervoor, direct steil omhoog. Binnen de kortste keren ligt Getaria al ver onder mij. De weg naar Deba wordt als behoorlijk pittig omschreven. Steil, hoog en moeilijk. Maar hoger dan 350 meter wordt het niet. Dat valt nogal mee. Het trainingskamp in de Pyreneeën blijkt nu een voordeel te zijn.
Onderweg ontmoet ik toch nog een paar pelgrims. Hoewel het al laat was toen ik uit Getaria vertrokken ben. Eerst 2 vrouwen: een oudere Nederlandse en een jonge Duitse. Beiden nog maar een paar dagen onderweg. Zij lopen vanaf Zumaia in mijn omgeving en passeren als ik mijn eerste en enige eetpauze neem.
Wat verderop kom ik samen te lopen met Diego, een Italiaan uit Bergamo. Ondanks de taalbarriere begrijpen we elkaar prima. Een paar uur delen we de Camino. Na een wat moeilijker stuk wil hij even rusten, terwijl ik verder wil. In Deba en later in de Albergue zien we elkaar terug.
Voor ik het me goed en wel realiseer, ben ik al in Deba. De route was prachtig. Veel in de nabijheid van de zee. Die is onstuimig, er is erg veel wind. Stormachtig zelfs. Ook op grote afstand zijn de schuimkoppen op de golven nog te zien.
In Deba ben ik op weg naar het centrum als een pelgrim mij op sleeptouw neemt naar de Albergue. Wil ik daar eigenlijk wel naar toe? Het gebeurt al, dus moet het maar. Going with the flow. In de Albergue is er geharrewar en onduidelijkheid. De administrateur spreekt alleen Spaans. Ik begrijp dat ik eerst een stempel bij het Office de Tourisme moet halen. Daar moet ik ook meteen betalen en dan heb ik een slaapplaats.
Ik ervaar het opnieuw als deprimerend. Deze Albergue is een oude school. Het ruikt bedompt en er zijn twee slaapzalen. Na het stempelen en betalen ga ik snel terug naar de opvang om alles af te handelen. En even snel ben ik weer buiten. In een flits herken ik nog wel wat mensen uit Irun.
In Deba besluipt mij langzaam een deprimerend gevoel, terwijl ik heel vrolijk was. Ik verblijf heel lang aan zee met al haar onstuimigheid, nog steeds. Het helpt niet echt. Het terras naderhand met de grande Cerveza ook niet. Bij de kroeg is free wifi, maar erg haperend. Alles zit nu tegen. In de Albergue liggen de eersten al te snurken.
Snel wat schrijven, toch nog wat kletsen met pelgrims, nog wat bier en hopelijk slapen.
Het is moeilijk om afscheid te nemen van Getaria, Getariano Pentsioa en van Guru. In de afgelopen dagen heb ik me thuis gevoeld in het vissersstadje en het pension. Gurutze heeft me regelrecht verwend met koffie, cake en pasta. Zelfs deze ochtend geeft zij me nog een stuk cake mee voor onderweg.
Vandaag heb ik slechts een korte route voor de boeg. Tot Deba zijn het ongeveer 17 km volgens mijn guidebook. Na Deba is er 20 km helemaal niets. Dat is na de pauze te ver voor een eerste dag. Vandaar Deba.
De Camino gaat als zo vaak hiervoor, direct steil omhoog. Binnen de kortste keren ligt Getaria al ver onder mij. De weg naar Deba wordt als behoorlijk pittig omschreven. Steil, hoog en moeilijk. Maar hoger dan 350 meter wordt het niet. Dat valt nogal mee. Het trainingskamp in de Pyreneeën blijkt nu een voordeel te zijn.
Onderweg ontmoet ik toch nog een paar pelgrims. Hoewel het al laat was toen ik uit Getaria vertrokken ben. Eerst 2 vrouwen: een oudere Nederlandse en een jonge Duitse. Beiden nog maar een paar dagen onderweg. Zij lopen vanaf Zumaia in mijn omgeving en passeren als ik mijn eerste en enige eetpauze neem.
Wat verderop kom ik samen te lopen met Diego, een Italiaan uit Bergamo. Ondanks de taalbarriere begrijpen we elkaar prima. Een paar uur delen we de Camino. Na een wat moeilijker stuk wil hij even rusten, terwijl ik verder wil. In Deba en later in de Albergue zien we elkaar terug.
Voor ik het me goed en wel realiseer, ben ik al in Deba. De route was prachtig. Veel in de nabijheid van de zee. Die is onstuimig, er is erg veel wind. Stormachtig zelfs. Ook op grote afstand zijn de schuimkoppen op de golven nog te zien.
In Deba ben ik op weg naar het centrum als een pelgrim mij op sleeptouw neemt naar de Albergue. Wil ik daar eigenlijk wel naar toe? Het gebeurt al, dus moet het maar. Going with the flow. In de Albergue is er geharrewar en onduidelijkheid. De administrateur spreekt alleen Spaans. Ik begrijp dat ik eerst een stempel bij het Office de Tourisme moet halen. Daar moet ik ook meteen betalen en dan heb ik een slaapplaats.
Ik ervaar het opnieuw als deprimerend. Deze Albergue is een oude school. Het ruikt bedompt en er zijn twee slaapzalen. Na het stempelen en betalen ga ik snel terug naar de opvang om alles af te handelen. En even snel ben ik weer buiten. In een flits herken ik nog wel wat mensen uit Irun.
In Deba besluipt mij langzaam een deprimerend gevoel, terwijl ik heel vrolijk was. Ik verblijf heel lang aan zee met al haar onstuimigheid, nog steeds. Het helpt niet echt. Het terras naderhand met de grande Cerveza ook niet. Bij de kroeg is free wifi, maar erg haperend. Alles zit nu tegen. In de Albergue liggen de eersten al te snurken.
Snel wat schrijven, toch nog wat kletsen met pelgrims, nog wat bier en hopelijk slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten