Vrijdag 29 juni 2012
Vooraf een paar cijfers. Sinds het vertrek uit mijn nu al dierbare Geataria 9 dagen geleden, heb ik ongeveer 250 km gelopen. Dit volgens de teller van mijn routeplanner en informatieboek. Acht dagen wandelen, dat is 30 km/dag. Tot Santiago zijn er nog een kleine 500 en tot Finisterrae iets minder dan 600 km af te leggen. Vandaag is het begin van de 7e week achtereen onderweg. Daarvoor een stressweek in Nederland en Duitsland. Waarin toch ook behoorlijk wat kilometers zijn afgelegd. Al die tijd sleep ik een rugzak mee die rond de 15 kg weegt. 's Ochtends vaak zwaarder door het water en het voedsel, aan het eind van de dag lichter. In die rugzak bevindt zich één item dat tot nu toe niet is gebruikt: de tent. Amper 1 kg zwaar, maar tot nu toe nutteloos. Hoofdzakelijk door de eigenaar. Maar de tent mag voorlopig nog mee. Pijn doet al dat gewicht toch al, een kilo meer of minder. Gisteravond totaal uitgeput in slaap gevallen. Ergens in de loop van de nacht wakker geworden. Daarbij gelijk de gedachte: rustdag! En dat heb ik vanochtend zo snel mogelijk geregeld. Na het regelen van de slaapplaats heb ik alle tijd. Maar de tijd vliegt zomaar voorbij. Even dit, even zus; dat regelen, zo regelen. Multimedia, contacten en weg is de tijd. Ik wilde in alle rust van alles genieten. En dat heb ik gedaan. De lonkende badkuip heb ik eerst maar eens opgevuld. Lekker ontspannen. Warmte voor lichaam en ziel. Het contact met thuis via weer een ander app. Videotalk via spiegels met piep n kraak op de lijn. Maar er is in ieder geval contact. Het dorp willen bezichtigen. Daarbij totaal verrast worden door een sms van Zora: "ik ben ook in Santillana, let's meet." The Fellowship coming back together again. Zora zit bij een Taberna, sigaretje, kopje koffie. Ze ziet er goed uit. Zongebruind, tevreden, relaxed, meer balans. De communicatie is als tijdens onze week samen. Lachen, kletsen, serieus, diepgang en ouwehoeren. Met een onderbreking van een paar uur, waarin zij in een ander dorp spullen op de post doet, spenderen we toch enige tijd samen. Het is nog altijd te bizar voor woorden. Was ik vanuit Kevelaer doorgegaan met pelgrimeren, had ik deze bijzondere jonge vrouw nooit ontmoet. Als Zora vertrokken is, werk ik verder aan de blogs. Dat had ik gisteren al willen doen, maar de slaap was nu eenmaal sterker. Nu ben ik weer up to date. Genoten van een peaceful vrijdag.Morgen wacht opnieuw de Camino.
Vooraf een paar cijfers. Sinds het vertrek uit mijn nu al dierbare Geataria 9 dagen geleden, heb ik ongeveer 250 km gelopen. Dit volgens de teller van mijn routeplanner en informatieboek. Acht dagen wandelen, dat is 30 km/dag. Tot Santiago zijn er nog een kleine 500 en tot Finisterrae iets minder dan 600 km af te leggen. Vandaag is het begin van de 7e week achtereen onderweg. Daarvoor een stressweek in Nederland en Duitsland. Waarin toch ook behoorlijk wat kilometers zijn afgelegd. Al die tijd sleep ik een rugzak mee die rond de 15 kg weegt. 's Ochtends vaak zwaarder door het water en het voedsel, aan het eind van de dag lichter. In die rugzak bevindt zich één item dat tot nu toe niet is gebruikt: de tent. Amper 1 kg zwaar, maar tot nu toe nutteloos. Hoofdzakelijk door de eigenaar. Maar de tent mag voorlopig nog mee. Pijn doet al dat gewicht toch al, een kilo meer of minder. Gisteravond totaal uitgeput in slaap gevallen. Ergens in de loop van de nacht wakker geworden. Daarbij gelijk de gedachte: rustdag! En dat heb ik vanochtend zo snel mogelijk geregeld. Na het regelen van de slaapplaats heb ik alle tijd. Maar de tijd vliegt zomaar voorbij. Even dit, even zus; dat regelen, zo regelen. Multimedia, contacten en weg is de tijd. Ik wilde in alle rust van alles genieten. En dat heb ik gedaan. De lonkende badkuip heb ik eerst maar eens opgevuld. Lekker ontspannen. Warmte voor lichaam en ziel. Het contact met thuis via weer een ander app. Videotalk via spiegels met piep n kraak op de lijn. Maar er is in ieder geval contact. Het dorp willen bezichtigen. Daarbij totaal verrast worden door een sms van Zora: "ik ben ook in Santillana, let's meet." The Fellowship coming back together again. Zora zit bij een Taberna, sigaretje, kopje koffie. Ze ziet er goed uit. Zongebruind, tevreden, relaxed, meer balans. De communicatie is als tijdens onze week samen. Lachen, kletsen, serieus, diepgang en ouwehoeren. Met een onderbreking van een paar uur, waarin zij in een ander dorp spullen op de post doet, spenderen we toch enige tijd samen. Het is nog altijd te bizar voor woorden. Was ik vanuit Kevelaer doorgegaan met pelgrimeren, had ik deze bijzondere jonge vrouw nooit ontmoet. Als Zora vertrokken is, werk ik verder aan de blogs. Dat had ik gisteren al willen doen, maar de slaap was nu eenmaal sterker. Nu ben ik weer up to date. Genoten van een peaceful vrijdag.Morgen wacht opnieuw de Camino.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten