Donderdag 28 juni 2012
Een pelgrim met writersblock! Iedere dag lijkt het meer inspanning te kosten om iets op 'papier' te krijgen. Als onderstaande blog rommelig, van de hak op de tak springend overkomt, dan biedt schrijver dezes hierbij al zijn excuses aan. De dag begint met miezerige regen en heel laag hangende bewolking. Nevelig bijna. En nee het heeft niets met nevel in mijn hoofd te maken mbt de zege van Spanje of te lang in de Taberna gebleven te zijn. Het komt mijn humeur niet ten goede. Zoeken naar en het niet kunnen vinden van een grote supermarkt evenmin. In combinatie met de stugge onbereikbaarheid van 'urban people' word ik al behoorlijk chagrijnig. Ik moet weg hier. De energieverstoring is niet tegen te houden. Het trekt mij echt omlaag. Maar zelfs het inpakken van de rugzak gebeurt in stroperige slowmotion. Pas rond half elf kom ik eindelijk in beweging om echt te vertrekken. Daarna duurt het zeker nog wel een uur voor ik de stad helemaal uit ben. Het verkeer gaat mij daarbij geweldig irriteren. Als dan ook nog een Spaanse mafkees in bestelbus mij de weg afsnijdt en voorrang neemt, vliegt bijna mijn 'batton attaque' door zijn voorruit. Okay: breath in, breath out. Dit voorval zorg gelukkig wel voor relativering. Het is stil en rustig onderweg. Geen pelgrim in velden of wegen te zien. Dat is ook geen wonder: zo laat vertrokken. Dan toch, na een uur of twee wandelen, een pauzerende pelgrim. Ik groet en we komen in gesprek. De pelgrim is de Tjechische Hanna die Nederlands spreekt sinds haar studie. Hanna is lerares en gisteren gearriveerd in Santander. Direct al opgevangen door een Spaans/Marokkaans echtpaar en nu op weg naar Finisterre. De Tjechische wil daar voor de 24e aankomen, want een afspraak in Madrid de dag erna. Dit klinkt bekend. Op dit moment 'vliegt' Zora (aka Alice) richting Santiago en Finisterre ivm een deadline op dezelfde datum. Waarom ontmoet ik mensen met haast, terwijl ik zelf eigenlijk alle tijd heb? Hanna en ik lopen een groot deel van de etappe van vandaag samen. Het is makkelijk kletsen in het Nederlands, na al het Engels en Duits. Maar er zijn ook lange stiltes. Ik ervaar het als totaal anders in vergelijking met mijn Franse metgezel. Met Zora was het wandelen samen een en al kletsen, lachen, delen. Dit is niet minder, slechts anders. De Camino is draaien en keren rond heuvels en rivieren. Om een brug te bereiken moeten we kilometers omlopen. Vervolgens weer een eind terug om de lijn naar het westen weer op te pakken. Dat gaat mij meer en meer tegenstaan. Deze pelgrim houdt van de rechte lijn en is liever lui dan moe. Houdt niet van zinloos links/rechts, noord/zuid gedraai. Liefst liek, tout of todo vandan. Recht zo die gaat, want asfalt is asfalt en daar lopen we de hele dag al bijna op. Vlak voor het dorp Cudón komt er een splitsing. Rechts via dit dorp is de officiële route. Maar Joshua ziet in de verte rechtuit het industriegebied al liggen dat in de guide besproken wordt. Nokia navi laat weten dat de alternatieve route korter is dan de weg via Cudón. Hanna wil de aangelegde Camino, ik volg mijn eigen Weg. Goodbye for now Hanna. In Requejada-Polanco staat de Albergue en wordt in mijn guidebook aangegeven als einde etappe. Als ik daar aankom stoort het verkeer mij direct. Gejaagdheid, onrust, industrie en een drukke verkeersweg. Dit is helemaal niets voor mij. In de guide lees ik iets over rust en authenticiteit van Santillana del Mar. Ik Weet meteen: dáár moet ik naar toe. Onderweg nog verleidingen van allerlei pensions, hotels, hostals en zelfs een Albergdue, maar toch loop ik vermoeid en al door. Vakantieman: Het is hier geweldig! (ook al was het bijna 10 km extra).
Een pelgrim met writersblock! Iedere dag lijkt het meer inspanning te kosten om iets op 'papier' te krijgen. Als onderstaande blog rommelig, van de hak op de tak springend overkomt, dan biedt schrijver dezes hierbij al zijn excuses aan. De dag begint met miezerige regen en heel laag hangende bewolking. Nevelig bijna. En nee het heeft niets met nevel in mijn hoofd te maken mbt de zege van Spanje of te lang in de Taberna gebleven te zijn. Het komt mijn humeur niet ten goede. Zoeken naar en het niet kunnen vinden van een grote supermarkt evenmin. In combinatie met de stugge onbereikbaarheid van 'urban people' word ik al behoorlijk chagrijnig. Ik moet weg hier. De energieverstoring is niet tegen te houden. Het trekt mij echt omlaag. Maar zelfs het inpakken van de rugzak gebeurt in stroperige slowmotion. Pas rond half elf kom ik eindelijk in beweging om echt te vertrekken. Daarna duurt het zeker nog wel een uur voor ik de stad helemaal uit ben. Het verkeer gaat mij daarbij geweldig irriteren. Als dan ook nog een Spaanse mafkees in bestelbus mij de weg afsnijdt en voorrang neemt, vliegt bijna mijn 'batton attaque' door zijn voorruit. Okay: breath in, breath out. Dit voorval zorg gelukkig wel voor relativering. Het is stil en rustig onderweg. Geen pelgrim in velden of wegen te zien. Dat is ook geen wonder: zo laat vertrokken. Dan toch, na een uur of twee wandelen, een pauzerende pelgrim. Ik groet en we komen in gesprek. De pelgrim is de Tjechische Hanna die Nederlands spreekt sinds haar studie. Hanna is lerares en gisteren gearriveerd in Santander. Direct al opgevangen door een Spaans/Marokkaans echtpaar en nu op weg naar Finisterre. De Tjechische wil daar voor de 24e aankomen, want een afspraak in Madrid de dag erna. Dit klinkt bekend. Op dit moment 'vliegt' Zora (aka Alice) richting Santiago en Finisterre ivm een deadline op dezelfde datum. Waarom ontmoet ik mensen met haast, terwijl ik zelf eigenlijk alle tijd heb? Hanna en ik lopen een groot deel van de etappe van vandaag samen. Het is makkelijk kletsen in het Nederlands, na al het Engels en Duits. Maar er zijn ook lange stiltes. Ik ervaar het als totaal anders in vergelijking met mijn Franse metgezel. Met Zora was het wandelen samen een en al kletsen, lachen, delen. Dit is niet minder, slechts anders. De Camino is draaien en keren rond heuvels en rivieren. Om een brug te bereiken moeten we kilometers omlopen. Vervolgens weer een eind terug om de lijn naar het westen weer op te pakken. Dat gaat mij meer en meer tegenstaan. Deze pelgrim houdt van de rechte lijn en is liever lui dan moe. Houdt niet van zinloos links/rechts, noord/zuid gedraai. Liefst liek, tout of todo vandan. Recht zo die gaat, want asfalt is asfalt en daar lopen we de hele dag al bijna op. Vlak voor het dorp Cudón komt er een splitsing. Rechts via dit dorp is de officiële route. Maar Joshua ziet in de verte rechtuit het industriegebied al liggen dat in de guide besproken wordt. Nokia navi laat weten dat de alternatieve route korter is dan de weg via Cudón. Hanna wil de aangelegde Camino, ik volg mijn eigen Weg. Goodbye for now Hanna. In Requejada-Polanco staat de Albergue en wordt in mijn guidebook aangegeven als einde etappe. Als ik daar aankom stoort het verkeer mij direct. Gejaagdheid, onrust, industrie en een drukke verkeersweg. Dit is helemaal niets voor mij. In de guide lees ik iets over rust en authenticiteit van Santillana del Mar. Ik Weet meteen: dáár moet ik naar toe. Onderweg nog verleidingen van allerlei pensions, hotels, hostals en zelfs een Albergdue, maar toch loop ik vermoeid en al door. Vakantieman: Het is hier geweldig! (ook al was het bijna 10 km extra).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten