Woensdag 27 juni 2012
Niets is te plannen. Controle hebben een fata morgana. Van te voren iets uitdenken op de Camino is mooi, het komt alleen zelden tot nooit uit. Het gebeurt altijd totaal anders dan verwacht. De tent en het slapen daarin viel wonder boven wonder mee. Ik had alsnog oordopjes nodig vanwege gesnurk in andere tenten, maar ik had echt verwacht slecht te slapen. Daarom plande ik al een heel vroeg vertrek. Bij zonsopkomst ongeveer. Dit kwam niet uit, want ik schrok pas om 7 uur wakker uit een hele diepe slaap. Er was ontbijt beloofd, alleen: ik kon het nergens vinden. En dus kon ik alsnog om half 8 op pad gaan. Het was een crime om de Weg te vinden in Santoña. De eerste twee pijlen heel duidelijk en heel dicht bij elkaar. Daarna: zoek het zelf maar uit. Met geluk, door achterom te kijken vond ik de route terug. En bleek alweer een onnodige kilometer extra gemaakt te hebben. De Camino begon rustig via een langzaam oplopende openbare weg. Na het passeren van een gigantische gevangenis kwam er een heel leuk stuk. Een leuke, maar zeker ook spannende en niet ongevaarlijke klim en afdaling over de berg El Brusco. Via een bergpad van soms amper een voet breed. Bestaande uit mul duinzand en rotsen. Omringd door allerlei stekelige planten en struiken. Langs de zee. (Denk hierbij aan het mulle zand van Nederlandse duinen -of Rheezerbelten- en dan met meer dan 15 kg bepakking). Moeilijk, maar zo waanzinnig fantastisch om te ervaren. Iedere cel in het lichaam trilt mee. Iedere zenuw klaarwakker. Iedere spier klaar om aangespannen te worden. En geen last van welke blessure ook hè. Totally alive! Als beloning wachtte het strand van de baai van Noja. De pelgrim heeft hierbij de keus over een verhard kiezelpad te gaan of langs het strand. Voor ik die keus nam, koos ik voor skinny dipping in the ocean. Daarna pas wandelde ik via het harde strandzand richting Noja. Tot dat niet verder ging.< Het vervolg was veel asfalt, heuvels en dalen. Op momenten dat er flecha's (de gele pijlen) zouden moeten zijn, waren ze niet te vinden. Als er geen enkele mogelijkheid was dan rechtdoor, stond er een wegwijzer. Voorbeelden: in Noja vlak voor een Y-splitsing een pijl rechtdoor! Ik heb bij het toeristenbureau, precies op die plek, navraag gedaan waarheen. Antwoord: Todo vandan. Rechtdoor, maar met een handbeweging naar rechts. Midden op een pad langs een weiland, geen andere keuze dan 'todo vandan' plots een mooi plaatje van de Camino op een paal gespijkerd. Maar: peanuts, dit maakt het ook spannender. Verder genieten. Van een Duits stelletje dat hand in hand op de Weg liep. Een Schot in hun kielzog. Daarns al wandelend kletsen met een stel uit Barcelona. Toekijken tijdens lunch hoe een stel buizerds in een flits bij elkaar komt in de lucht. Eentje begint al zwevend een rondje te draaien en ze komen van alle kanten aanvliegen. Zo 10 tot 15 stuks als een draaikolk boven elkaar zweven en draaien. Even zo vlug zijn deze prachtige vogels ook weer verdwenen. Een, nee zelfs twee witte reigers te zien. Het glooiende landschap. Mensen die ondanks de taalmoeilijkheden toch van alles vertellen en lijken te vragen en je de juiste weg wijzen. En Bon Camino wensen. Het 3 of 4-jarige meisje op de veerboot dat met grote stralende ogen iets van mij wilde weten. God mag weten wat. En toch is de energie hier anders dan in Baskenland, zoals ik al eerder meldde. Men groet minder snel, is meer op zichzelf. Groeten pas als ik groet. En echt Spaans. De blijdschap na de Spaanse zege op Portugal brachten bij mij herinneringen uit een lang vervlogen tijd (lees halve finale EK 1988). In gedachten bij de vriend die toen direct na afloop aan de deur stond om te vieren. Hij had dit kunnen waarderen. Santander is groot. Echt een hele grote stad. Druk, gesloten, hard. Mensen die niemand aankijken, geen contact (durven?) maken. Men staart naar de grond of in het niets. De enkeling die deze maf grijnzende pelgrim wel aankijken beginnen spontaan te glimlachen. Morgen wacht het platteland. Blijft het vlak?
Niets is te plannen. Controle hebben een fata morgana. Van te voren iets uitdenken op de Camino is mooi, het komt alleen zelden tot nooit uit. Het gebeurt altijd totaal anders dan verwacht. De tent en het slapen daarin viel wonder boven wonder mee. Ik had alsnog oordopjes nodig vanwege gesnurk in andere tenten, maar ik had echt verwacht slecht te slapen. Daarom plande ik al een heel vroeg vertrek. Bij zonsopkomst ongeveer. Dit kwam niet uit, want ik schrok pas om 7 uur wakker uit een hele diepe slaap. Er was ontbijt beloofd, alleen: ik kon het nergens vinden. En dus kon ik alsnog om half 8 op pad gaan. Het was een crime om de Weg te vinden in Santoña. De eerste twee pijlen heel duidelijk en heel dicht bij elkaar. Daarna: zoek het zelf maar uit. Met geluk, door achterom te kijken vond ik de route terug. En bleek alweer een onnodige kilometer extra gemaakt te hebben. De Camino begon rustig via een langzaam oplopende openbare weg. Na het passeren van een gigantische gevangenis kwam er een heel leuk stuk. Een leuke, maar zeker ook spannende en niet ongevaarlijke klim en afdaling over de berg El Brusco. Via een bergpad van soms amper een voet breed. Bestaande uit mul duinzand en rotsen. Omringd door allerlei stekelige planten en struiken. Langs de zee. (Denk hierbij aan het mulle zand van Nederlandse duinen -of Rheezerbelten- en dan met meer dan 15 kg bepakking). Moeilijk, maar zo waanzinnig fantastisch om te ervaren. Iedere cel in het lichaam trilt mee. Iedere zenuw klaarwakker. Iedere spier klaar om aangespannen te worden. En geen last van welke blessure ook hè. Totally alive! Als beloning wachtte het strand van de baai van Noja. De pelgrim heeft hierbij de keus over een verhard kiezelpad te gaan of langs het strand. Voor ik die keus nam, koos ik voor skinny dipping in the ocean. Daarna pas wandelde ik via het harde strandzand richting Noja. Tot dat niet verder ging.< Het vervolg was veel asfalt, heuvels en dalen. Op momenten dat er flecha's (de gele pijlen) zouden moeten zijn, waren ze niet te vinden. Als er geen enkele mogelijkheid was dan rechtdoor, stond er een wegwijzer. Voorbeelden: in Noja vlak voor een Y-splitsing een pijl rechtdoor! Ik heb bij het toeristenbureau, precies op die plek, navraag gedaan waarheen. Antwoord: Todo vandan. Rechtdoor, maar met een handbeweging naar rechts. Midden op een pad langs een weiland, geen andere keuze dan 'todo vandan' plots een mooi plaatje van de Camino op een paal gespijkerd. Maar: peanuts, dit maakt het ook spannender. Verder genieten. Van een Duits stelletje dat hand in hand op de Weg liep. Een Schot in hun kielzog. Daarns al wandelend kletsen met een stel uit Barcelona. Toekijken tijdens lunch hoe een stel buizerds in een flits bij elkaar komt in de lucht. Eentje begint al zwevend een rondje te draaien en ze komen van alle kanten aanvliegen. Zo 10 tot 15 stuks als een draaikolk boven elkaar zweven en draaien. Even zo vlug zijn deze prachtige vogels ook weer verdwenen. Een, nee zelfs twee witte reigers te zien. Het glooiende landschap. Mensen die ondanks de taalmoeilijkheden toch van alles vertellen en lijken te vragen en je de juiste weg wijzen. En Bon Camino wensen. Het 3 of 4-jarige meisje op de veerboot dat met grote stralende ogen iets van mij wilde weten. God mag weten wat. En toch is de energie hier anders dan in Baskenland, zoals ik al eerder meldde. Men groet minder snel, is meer op zichzelf. Groeten pas als ik groet. En echt Spaans. De blijdschap na de Spaanse zege op Portugal brachten bij mij herinneringen uit een lang vervlogen tijd (lees halve finale EK 1988). In gedachten bij de vriend die toen direct na afloop aan de deur stond om te vieren. Hij had dit kunnen waarderen. Santander is groot. Echt een hele grote stad. Druk, gesloten, hard. Mensen die niemand aankijken, geen contact (durven?) maken. Men staart naar de grond of in het niets. De enkeling die deze maf grijnzende pelgrim wel aankijken beginnen spontaan te glimlachen. Morgen wacht het platteland. Blijft het vlak?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten