Zaterdag 30 juni 2012
Na een rustdag, of meerdere rustdagen is het moeilijk om weer een goed loopritme te vinden. De rugzak voelt vreemd aan, net of de banden anders ingesteld zijn. Schoenen lijken te knellen of zitten juist niet strak genoeg. Ga ik te snel, te langzaam? Stijf en onwennig allemaal.
Ik wil vandaag geen extreme afstand lopen. Ergens tussen de 20 en 30 km is goed genoeg. Vooral ook rekening houdend met de plaatsen waar meerdere slaapmogelijkheden zijn. Hoofdzakelijk daarom heb ik geen enkele haast om weg te komen. Nadat ik had gezien dat het regende gunde ik me zelf nog meer tijd. Ik wilde wel vroeg opstaan, maar het bed was te comfortabel. Half negen was vroeg genoeg. In alle rust gegeten, gedoucht en mijn spullen ingepakt. Rond half elf wandelde ik via de mooie straten van Santillana de stad uit.
De route is vanaf dat moment heel goed en duidelijk aangegeven. De flecha's zijn over het algemeen zeer duidelijk en van veraf al zichtbaar. Daarnaast gebruiken ze in Cantabria stoeptegels met tekens van de Camino ingefreest. Top, zeker vandaag.
Als ik na de eerste klimmetjes warm begin te worden, wordt het lopen alweer een automatisme. En ik word steeds vrolijker, loop al snel te zingen en te fluiten. Ik zie dingen alsof ik ze voor het eerst zie. Barst spontaan in lachen uit als ik een dik groot zwart hangbuikzwijn bij een drinkbak zie. Waarom? Gewoon, daarom! De koe die naast het varken in het weiland staat kijkt me aan alsof ik gek ben. En ze heeft misschien wel gelijk.
Ik geniet tijdens de hele route. Heb vaak zicht op de zee. Hoewel zij niet echt dichtbij is of dichterbij komt. Het landschap doet Welsh of Iers aan. De muurtjes tussen de weilanden of langs de straten. Al is het hier niet zo consequent doorgevoerd. De diepgroene weilanden met her en der ruwe rotspartijen. De bossen en overal kleine dorpen. De gebouwen die andere kleuren hebben dan die in de gebieden hiervoor. De kerken die bombastischer ogen dan de simpele Romaanse kerken in andere delen langs de kust. En de mensen lijken meer open. Ik weet sinds vandaag weer dat ik dus de afgelopen dagen meer gesloten en onbereikbaar was.
Na Cóbreses, ongeveer 10 km op de route, begint het weer zachtjes te regenen. Ook dat deert me niet. Ik blijf goed gehumeurd, blijf me goed voelen. Ik neem in die regen wel het besluit om in Comillas te stoppen. Want mijn schoenen en broek zijn ondertussen helemaal natgeregend.
Comillas ligt nog het dichts bij de zee, maar de route draait weg van de Playa naar de binnenstad. Ook hier is het mooi. Toch voelde voor mij Santillana beter aan. Mijn Franse voormalige reisgenote is hier en ook de Tjechische Hanna kom ik weer tegen.
Na het inchecken in de Albergue en de persoonlijke verzorging gaan Zora en ik het stadje in om koffie te drinken. Gelukkig, want die Albergue's hebben een verstorende invloed op mijn systeem. The Fellowship reconnected again. Er ligt nu al weer iemand geweldig te zagen.
Waarom doe ik dit mij aan?
Na een rustdag, of meerdere rustdagen is het moeilijk om weer een goed loopritme te vinden. De rugzak voelt vreemd aan, net of de banden anders ingesteld zijn. Schoenen lijken te knellen of zitten juist niet strak genoeg. Ga ik te snel, te langzaam? Stijf en onwennig allemaal.
Ik wil vandaag geen extreme afstand lopen. Ergens tussen de 20 en 30 km is goed genoeg. Vooral ook rekening houdend met de plaatsen waar meerdere slaapmogelijkheden zijn. Hoofdzakelijk daarom heb ik geen enkele haast om weg te komen. Nadat ik had gezien dat het regende gunde ik me zelf nog meer tijd. Ik wilde wel vroeg opstaan, maar het bed was te comfortabel. Half negen was vroeg genoeg. In alle rust gegeten, gedoucht en mijn spullen ingepakt. Rond half elf wandelde ik via de mooie straten van Santillana de stad uit.
De route is vanaf dat moment heel goed en duidelijk aangegeven. De flecha's zijn over het algemeen zeer duidelijk en van veraf al zichtbaar. Daarnaast gebruiken ze in Cantabria stoeptegels met tekens van de Camino ingefreest. Top, zeker vandaag.
Als ik na de eerste klimmetjes warm begin te worden, wordt het lopen alweer een automatisme. En ik word steeds vrolijker, loop al snel te zingen en te fluiten. Ik zie dingen alsof ik ze voor het eerst zie. Barst spontaan in lachen uit als ik een dik groot zwart hangbuikzwijn bij een drinkbak zie. Waarom? Gewoon, daarom! De koe die naast het varken in het weiland staat kijkt me aan alsof ik gek ben. En ze heeft misschien wel gelijk.
Ik geniet tijdens de hele route. Heb vaak zicht op de zee. Hoewel zij niet echt dichtbij is of dichterbij komt. Het landschap doet Welsh of Iers aan. De muurtjes tussen de weilanden of langs de straten. Al is het hier niet zo consequent doorgevoerd. De diepgroene weilanden met her en der ruwe rotspartijen. De bossen en overal kleine dorpen. De gebouwen die andere kleuren hebben dan die in de gebieden hiervoor. De kerken die bombastischer ogen dan de simpele Romaanse kerken in andere delen langs de kust. En de mensen lijken meer open. Ik weet sinds vandaag weer dat ik dus de afgelopen dagen meer gesloten en onbereikbaar was.
Na Cóbreses, ongeveer 10 km op de route, begint het weer zachtjes te regenen. Ook dat deert me niet. Ik blijf goed gehumeurd, blijf me goed voelen. Ik neem in die regen wel het besluit om in Comillas te stoppen. Want mijn schoenen en broek zijn ondertussen helemaal natgeregend.
Comillas ligt nog het dichts bij de zee, maar de route draait weg van de Playa naar de binnenstad. Ook hier is het mooi. Toch voelde voor mij Santillana beter aan. Mijn Franse voormalige reisgenote is hier en ook de Tjechische Hanna kom ik weer tegen.
Na het inchecken in de Albergue en de persoonlijke verzorging gaan Zora en ik het stadje in om koffie te drinken. Gelukkig, want die Albergue's hebben een verstorende invloed op mijn systeem. The Fellowship reconnected again. Er ligt nu al weer iemand geweldig te zagen.
Waarom doe ik dit mij aan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten