Zondag 1 juli 2012
Eigenlijk heb ik best goed geslapen. Oordopjes zijn toch een uitkomst. Zeker als de houtzagerij op een andere kamer én op een andere etage ligt. Eén keer schrik ik wakker en kom direct overeind. Om meteen terug te vallen, aangezien ik geweldig mijn kop stoot aan het bed boven mij. Nadeel van meerdere mensen op een kamer: vroeg wakker worden van al het geroezemoes. Voordeel is echter het lekker vroeg op weg zijn. En zo ben ik om half acht al weer op de Camino. Richting Colombres, ongeveer 29 km verderop.
Als ik Comillas uitwandel, krijg ik zicht op de route voor mij. Een soort deja vu met St Jean Pied de Port. Hoge bergen! Zie ik daar zelfs sneeuw op de toppen? Maar ook al is dat zo, het is een zorg van later. Nu loop ik nog op een goede ondergrond op een redelijke vlakke weg.
Wanneer ik na een paar kilometer een panoramafoto van de zee en de bergen heb gemaakt, komt Hanna aanlopen. Zij is voor mij vertrokken uit de Albergue, maar heeft ergens een 'verkeerde' afslag genomen. Dus lopen wij weer een tijdje samen. Nadat we tussen de hole's van een prachtige golfbaan (San Marina) zijn doorgelopen, nemen we weer afscheid. Hanna heeft last van haar knie en neemt een pauze. Ik loop verder.
Vlak voor San Vicente zie ik in de verte de verleidelijke golven en branding van een prachtig verlaten strand. Zal ik de omweg maken? Het is nog heel vroeg, behoorlijk fris en ik laat de kans voorbij gaan. In San Vicente staat, hoog op een heuvel, een heel oude Romaanse kerk. In de hoop dat de deur deze keer niet op slot zit, loop ik er naar toe. Het is niet afgesloten, er wordt wel entree gevraagd. Behalve voor pelgrims: die mogen gratis naar binnen. Het is een mooie kerk. Ik gun mij de tijd om er een poosje te verblijven.
Dan is het tijd voor koffie. Ik zoek het cafeetje op dat ik op weg naar de kerk al gespot heb. Daar tref ik de groep Spanjaarden uit de Albergue weer. Verder dan 'Olla' komen we niet: een te grote barrière. Tijdens mijn tweede bakkie leut zie ik ineens Zora voorbij lopen. Ik zwaai, zij reageert en vanaf dat moment blijven we in deze etappe samen. Soms lopen we gelijk op, soms loop ik iets voor. Maar op een zeker moment zijn we beiden toe aan eten en drinken. In een heel klein gehucht vinden we een bizar klein cafeetje. Wij zoeken een plekje buiten in de zon. Als we ons amper geïnstalleerd hebben, komt een buurman ons begroeten. Even later komt hij aanlopen met een bord met daarop gegrilde worst en brood. Niet veel later brengt hij ook nog eens gegrilde scampi's. Vertelt hoe die gegeten moeten worden en geniet van onze complimenten. Weer wat later worden we getrakteerd op geitenkaas door een andere dorpsbewoner. Waanzinnig!
Het wordt tijd om de laatste kilometers naar Colombres af te leggen. Op naar de Albergue aldaar. Tegenvaller: completo! In het volgende dorp echter, Noriega (?), schijnt een pension te zijn. Dan daar maar naartoe. Voor € 12,00 p.p overnachten aan de doorgaande N-634. Aan de overzijde hotels.
Het lijkt Amerika wel.
Eigenlijk heb ik best goed geslapen. Oordopjes zijn toch een uitkomst. Zeker als de houtzagerij op een andere kamer én op een andere etage ligt. Eén keer schrik ik wakker en kom direct overeind. Om meteen terug te vallen, aangezien ik geweldig mijn kop stoot aan het bed boven mij. Nadeel van meerdere mensen op een kamer: vroeg wakker worden van al het geroezemoes. Voordeel is echter het lekker vroeg op weg zijn. En zo ben ik om half acht al weer op de Camino. Richting Colombres, ongeveer 29 km verderop.
Als ik Comillas uitwandel, krijg ik zicht op de route voor mij. Een soort deja vu met St Jean Pied de Port. Hoge bergen! Zie ik daar zelfs sneeuw op de toppen? Maar ook al is dat zo, het is een zorg van later. Nu loop ik nog op een goede ondergrond op een redelijke vlakke weg.
Wanneer ik na een paar kilometer een panoramafoto van de zee en de bergen heb gemaakt, komt Hanna aanlopen. Zij is voor mij vertrokken uit de Albergue, maar heeft ergens een 'verkeerde' afslag genomen. Dus lopen wij weer een tijdje samen. Nadat we tussen de hole's van een prachtige golfbaan (San Marina) zijn doorgelopen, nemen we weer afscheid. Hanna heeft last van haar knie en neemt een pauze. Ik loop verder.
Vlak voor San Vicente zie ik in de verte de verleidelijke golven en branding van een prachtig verlaten strand. Zal ik de omweg maken? Het is nog heel vroeg, behoorlijk fris en ik laat de kans voorbij gaan. In San Vicente staat, hoog op een heuvel, een heel oude Romaanse kerk. In de hoop dat de deur deze keer niet op slot zit, loop ik er naar toe. Het is niet afgesloten, er wordt wel entree gevraagd. Behalve voor pelgrims: die mogen gratis naar binnen. Het is een mooie kerk. Ik gun mij de tijd om er een poosje te verblijven.
Dan is het tijd voor koffie. Ik zoek het cafeetje op dat ik op weg naar de kerk al gespot heb. Daar tref ik de groep Spanjaarden uit de Albergue weer. Verder dan 'Olla' komen we niet: een te grote barrière. Tijdens mijn tweede bakkie leut zie ik ineens Zora voorbij lopen. Ik zwaai, zij reageert en vanaf dat moment blijven we in deze etappe samen. Soms lopen we gelijk op, soms loop ik iets voor. Maar op een zeker moment zijn we beiden toe aan eten en drinken. In een heel klein gehucht vinden we een bizar klein cafeetje. Wij zoeken een plekje buiten in de zon. Als we ons amper geïnstalleerd hebben, komt een buurman ons begroeten. Even later komt hij aanlopen met een bord met daarop gegrilde worst en brood. Niet veel later brengt hij ook nog eens gegrilde scampi's. Vertelt hoe die gegeten moeten worden en geniet van onze complimenten. Weer wat later worden we getrakteerd op geitenkaas door een andere dorpsbewoner. Waanzinnig!
Het wordt tijd om de laatste kilometers naar Colombres af te leggen. Op naar de Albergue aldaar. Tegenvaller: completo! In het volgende dorp echter, Noriega (?), schijnt een pension te zijn. Dan daar maar naartoe. Voor € 12,00 p.p overnachten aan de doorgaande N-634. Aan de overzijde hotels.
Het lijkt Amerika wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten