Een bijzondere vreemde dag deze eerste maandag in juli. De gesprekken tussen Zora en mij gaan steeds vaker over Energie, haar interesse en mijn ervaringen daarmee. Ook vandaag is dat het geval. Al vroeg, voor het 'ontbijt' begint Zora vragen te stellen. Ik besluit om in plaats van te vertellen, haar te laten ervaren. En geef haar een korte energiebehandeling. Daarbij geef ik haar de opdracht deze ervaring later op de dag in rust en stilte te laten bezinken. De behandeling maakt haar rustig en na aanvullende informatie van mij, laten we het hierbij.
Dan is het tijd voor het ontbijt. Het pension heeft ook een cafê en daar bestellen we thee. Daarbij eten we dan ons uitgedroogde overgebleven brood van de dag er voor. De Française voegt aan bijna al haar eten honing toe. Of het nu rijstepap, gepureerd fruit, of brood met tonijn dan wel kaas is: er wordt honing toegevoegd. Ik heb nog plakjes kaas en een bakje marmelade. Het vult!
Om mijn 'leerlinge' de ruimte te geven haar ervaringen te verwerken, gaan wij gescheiden op weg. Zora vertrekt een half uur eerder dan ik. Bij mijn vertrek uit het dorp zie ik de grootte er van. Vier huizen, een ruïne van een kerk, twee hotels, en pension en een koeiestal. Met de N-634 als belangrijke doorgaande weg. Het eerste stuk gaat via deze drukke weg. Waar auto's, bussen, vrachtwagens en motoren razen als gekken. Niet echt prettig of veilig dus. Gelukkig is er al vrij snel een afslag naar een grindpad. Deze leidt vlug weg van het verkeer naar de rust van de natuur. Naar de bossen en riviertjes. En het gaat weer wat omhoog.
Bij een riviertje gooi ik mijn rugzak af en gun mij zelf de tijd om de energiebehandeling van vanmorgen te verwerken. Ik laat de geluiden van het riviertje en de zingende vogels op mij inwerken. In mum van tijd heerst in mij, net als om mij heen, volledige rust. Voor de eerste keer ervaar ik totale leegte in mij. Geen gevoelens, geen gedachten, geen indrukken: leeg! Stil! Vrede! Dat is slechts een moment, maar het zal deze dag lange tijd bij mij blijven.
Als ik weer verder wandel, hebben mijn ogen moeite met helder worden lijkt het. Zijn de kleuren in de natuur ook veranderd? Ik moet mij zelf een paar keer toespreken om weer scherp te worden. Zeker als we weer via de N-634 moeten wandelen. En ik ben weer scherp. Zie iedere route-aanwijzing. Het lawaai en de drukte staan me echter steeds meer tegen. Als ik dan ook nog een prachtige gele vlinder in het verkeer zie sneuvelen, is de maat vol. Ik neem het eerste het beste zandpad dat richting de kust leidt. Zie wel waar ik uitkom.
Boven, op een verhoging zie ik in de verte een bekende rugzak. Blijkbaar had nog iemand het zelfde idee. De grote rode rugzak van Zora is vanaf grote afstand te herkennen. Als zij mij ziet begint ze druk te zwaaien. We hebben de meest waanzinnige plek langs deze kust ontdekt. Het is ruw, ruig en woest. De zee beukt dag in dag uit op deze rotsen. En dat is te zien. De sporen zijn duidelijk zichtbaar. Grotten, 'ondergrondse' doorgangen, diepe gaten waar weer water omhoogkomt. Wonder der natuur.
De jonge Française wil hier mediteren. De volmaakte keus. Ik laat haar daarbij alleen. Ik wil naar beneden. Zo dicht mogelijk bij het water. Ik wil die woeste kracht ervaren. Op ontdekkingsreis naar rotsen en de zee. Als het kleine jongetje dat ooit op verkenning ging door weilanden, sloten en stegen. Het is puur genieten.
Al met al blijven we misschien wel anderhalf uur op deze magische plek. Ook al zijn we er samen, we laten elkaar zo veel mogelijk met rust. We eten tenslotte nog wat. Delen daarbij slechts summier onze ervaringen van deze ochtend.
Net als eerder vertrekt Zora als eerste. Wij willen beiden zo dicht mogelijk bij de kust en zo ver mogelijk van de drukke N-634 blijven. In het eerste stuk ontdek ik nog meer prachtige plekken. Ik maak zo veel foto's dat de geheugenkaart van het fototoestel vol raakt. Maar ik heb ook nog mijn mobiel. Hahaha! Als mijn pad een zandpad kruist, besluit ik daarop verder te wandelen. Het blijkt het rood/witte lange afstandpad de E-9 te zijn. En ook de Camino wordt via dit pad geleid. I am back on track. Dit pad loopt helemaal door naar Llanes, het eindpunt van deze etappe.
Na enkele kilometers kom ik in een dorpje terecht. Gelukkig, want mijn water is bijna op. Bij de watertap zie ik Zora terug. Zij zit bij een cafeetje thee te drinken. De jonge vrouw is druk aan het schrijven. Haar ervaringen te verwoorden. Tijdens onze pauze daar, maken we nog kennis met een paar andere pelgrims. Frankie, een Fransman en Eddy uit Engeland. Zij zijn in ieder geval vandaag samen op de Camino. Er stopt nog een pelgrim, maar deze zoekt geen contact. De twee landgenoten hebben het duidelijk naar hun zin. ze papperlapappen er luidruchtig op los. De Engelsman en ik zitten er wat gelaten bij. Verstaan er helemaal niets van.
Het wordt tijd voor het laatste stuk naar Llanes. Dat is nog 12 km wordt ons verteld. En we zijn niet vooruit te branden. Zora heeft het nog moeilijker dan ik. Blijft geregeld ver achter. Tijdens zo'n moment ontdek ik een kiezelstrandje. De golven beuken woest op het strand en keien en stenen rollen heen en weer onder dat geweld. Het zijn fantastische geluiden: het geruis en donderen van het water, het 'rinkelen' van de stenen. Ik móet erin. Kleed mij uit en moet heel omzichtig lopen over de keien. Maar ik kom er en word bijna direct ondersteboven gesmeten door de kracht van het water. Maar t jochie heeft de grootste lol.
Nog één keer pauze. Ik wacht opnieuw op mijn reisgenoot. Eet wat chips daarbij. Er is ook nog droog brood, maar daar heb ik weinig zin in. Als Zora arriveert, probeert zij een nieuwe broodvariatie: brood, chips mét honing. En het smaakt ook nog.
Vlak voor Llanes kiezen we voor het wandelpad van de E-9 in plaats van de verharde weg omlaag naar de stad. Een misvatting blijkt al snel. Het pad kronkelt langs de heuvels en lijkt weer weg te leiden van ons einddoel. Het frustreert mij behoorlijk dit onnodige gedraai. Zora gooit olie op het vuur door te jennen en te pesten. Wat doen? Verder lopen, terug, of . . . ? Goede raad is niet te vinden, dus besluiten we ons eigen pad naar beneden te maken. Langs de steile helling omlaag. Niet zonder risico's, maar spannend. Vol verraderlijke stekelbossen, kuilen, gaten, stenen en door de hoge varens ook nog onoverzichtelijk. Ik sla mij zelf nog een keer heel hard met de batton tegen beide knieën, wat Zora in lachen laat uitbarsten. Daarbij verliest zij bijna de controle en kan maar net staande blijven. We komen uit in Cue een dorpje net voor Llanes. Wandelen door de smalle straatjes en komen uit bij een restaurant. We hebben dorst en we willen drinken. Groot, en koud: heerlijk!
Tegenover het restaurant een pension.
Dan is het tijd voor het ontbijt. Het pension heeft ook een cafê en daar bestellen we thee. Daarbij eten we dan ons uitgedroogde overgebleven brood van de dag er voor. De Française voegt aan bijna al haar eten honing toe. Of het nu rijstepap, gepureerd fruit, of brood met tonijn dan wel kaas is: er wordt honing toegevoegd. Ik heb nog plakjes kaas en een bakje marmelade. Het vult!
Om mijn 'leerlinge' de ruimte te geven haar ervaringen te verwerken, gaan wij gescheiden op weg. Zora vertrekt een half uur eerder dan ik. Bij mijn vertrek uit het dorp zie ik de grootte er van. Vier huizen, een ruïne van een kerk, twee hotels, en pension en een koeiestal. Met de N-634 als belangrijke doorgaande weg. Het eerste stuk gaat via deze drukke weg. Waar auto's, bussen, vrachtwagens en motoren razen als gekken. Niet echt prettig of veilig dus. Gelukkig is er al vrij snel een afslag naar een grindpad. Deze leidt vlug weg van het verkeer naar de rust van de natuur. Naar de bossen en riviertjes. En het gaat weer wat omhoog.
Bij een riviertje gooi ik mijn rugzak af en gun mij zelf de tijd om de energiebehandeling van vanmorgen te verwerken. Ik laat de geluiden van het riviertje en de zingende vogels op mij inwerken. In mum van tijd heerst in mij, net als om mij heen, volledige rust. Voor de eerste keer ervaar ik totale leegte in mij. Geen gevoelens, geen gedachten, geen indrukken: leeg! Stil! Vrede! Dat is slechts een moment, maar het zal deze dag lange tijd bij mij blijven.
Als ik weer verder wandel, hebben mijn ogen moeite met helder worden lijkt het. Zijn de kleuren in de natuur ook veranderd? Ik moet mij zelf een paar keer toespreken om weer scherp te worden. Zeker als we weer via de N-634 moeten wandelen. En ik ben weer scherp. Zie iedere route-aanwijzing. Het lawaai en de drukte staan me echter steeds meer tegen. Als ik dan ook nog een prachtige gele vlinder in het verkeer zie sneuvelen, is de maat vol. Ik neem het eerste het beste zandpad dat richting de kust leidt. Zie wel waar ik uitkom.
Boven, op een verhoging zie ik in de verte een bekende rugzak. Blijkbaar had nog iemand het zelfde idee. De grote rode rugzak van Zora is vanaf grote afstand te herkennen. Als zij mij ziet begint ze druk te zwaaien. We hebben de meest waanzinnige plek langs deze kust ontdekt. Het is ruw, ruig en woest. De zee beukt dag in dag uit op deze rotsen. En dat is te zien. De sporen zijn duidelijk zichtbaar. Grotten, 'ondergrondse' doorgangen, diepe gaten waar weer water omhoogkomt. Wonder der natuur.
De jonge Française wil hier mediteren. De volmaakte keus. Ik laat haar daarbij alleen. Ik wil naar beneden. Zo dicht mogelijk bij het water. Ik wil die woeste kracht ervaren. Op ontdekkingsreis naar rotsen en de zee. Als het kleine jongetje dat ooit op verkenning ging door weilanden, sloten en stegen. Het is puur genieten.
Al met al blijven we misschien wel anderhalf uur op deze magische plek. Ook al zijn we er samen, we laten elkaar zo veel mogelijk met rust. We eten tenslotte nog wat. Delen daarbij slechts summier onze ervaringen van deze ochtend.
Net als eerder vertrekt Zora als eerste. Wij willen beiden zo dicht mogelijk bij de kust en zo ver mogelijk van de drukke N-634 blijven. In het eerste stuk ontdek ik nog meer prachtige plekken. Ik maak zo veel foto's dat de geheugenkaart van het fototoestel vol raakt. Maar ik heb ook nog mijn mobiel. Hahaha! Als mijn pad een zandpad kruist, besluit ik daarop verder te wandelen. Het blijkt het rood/witte lange afstandpad de E-9 te zijn. En ook de Camino wordt via dit pad geleid. I am back on track. Dit pad loopt helemaal door naar Llanes, het eindpunt van deze etappe.
Na enkele kilometers kom ik in een dorpje terecht. Gelukkig, want mijn water is bijna op. Bij de watertap zie ik Zora terug. Zij zit bij een cafeetje thee te drinken. De jonge vrouw is druk aan het schrijven. Haar ervaringen te verwoorden. Tijdens onze pauze daar, maken we nog kennis met een paar andere pelgrims. Frankie, een Fransman en Eddy uit Engeland. Zij zijn in ieder geval vandaag samen op de Camino. Er stopt nog een pelgrim, maar deze zoekt geen contact. De twee landgenoten hebben het duidelijk naar hun zin. ze papperlapappen er luidruchtig op los. De Engelsman en ik zitten er wat gelaten bij. Verstaan er helemaal niets van.
Het wordt tijd voor het laatste stuk naar Llanes. Dat is nog 12 km wordt ons verteld. En we zijn niet vooruit te branden. Zora heeft het nog moeilijker dan ik. Blijft geregeld ver achter. Tijdens zo'n moment ontdek ik een kiezelstrandje. De golven beuken woest op het strand en keien en stenen rollen heen en weer onder dat geweld. Het zijn fantastische geluiden: het geruis en donderen van het water, het 'rinkelen' van de stenen. Ik móet erin. Kleed mij uit en moet heel omzichtig lopen over de keien. Maar ik kom er en word bijna direct ondersteboven gesmeten door de kracht van het water. Maar t jochie heeft de grootste lol.
Nog één keer pauze. Ik wacht opnieuw op mijn reisgenoot. Eet wat chips daarbij. Er is ook nog droog brood, maar daar heb ik weinig zin in. Als Zora arriveert, probeert zij een nieuwe broodvariatie: brood, chips mét honing. En het smaakt ook nog.
Vlak voor Llanes kiezen we voor het wandelpad van de E-9 in plaats van de verharde weg omlaag naar de stad. Een misvatting blijkt al snel. Het pad kronkelt langs de heuvels en lijkt weer weg te leiden van ons einddoel. Het frustreert mij behoorlijk dit onnodige gedraai. Zora gooit olie op het vuur door te jennen en te pesten. Wat doen? Verder lopen, terug, of . . . ? Goede raad is niet te vinden, dus besluiten we ons eigen pad naar beneden te maken. Langs de steile helling omlaag. Niet zonder risico's, maar spannend. Vol verraderlijke stekelbossen, kuilen, gaten, stenen en door de hoge varens ook nog onoverzichtelijk. Ik sla mij zelf nog een keer heel hard met de batton tegen beide knieën, wat Zora in lachen laat uitbarsten. Daarbij verliest zij bijna de controle en kan maar net staande blijven. We komen uit in Cue een dorpje net voor Llanes. Wandelen door de smalle straatjes en komen uit bij een restaurant. We hebben dorst en we willen drinken. Groot, en koud: heerlijk!
Tegenover het restaurant een pension.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten