Zondag 27 mei 2012
Anders dan verwacht valt mij het afscheid van Montségur niet zwaar. De ervaringen van gisteravond waren genoeg. Op naar nieuwe indrukken.
Het reisdoel is Foix en een deel van mijn pad gaat over de Sentier Cathare. De weg van de Bonhommes. Katharen, de Goede Mannen.
Tot Montferrier gaat het eerst nog gewoon langs de rand van de weg naar beneden. Her en der zie ik wel groepjes wandelaars, zij lopen al op de route. De weg vanaf de top valt werkelijk naar beneden. Gisteren in 9 km omhoog, nu in 4 km weer omlaag naar ongeveer dezelfde hoogte. Een geweldige aanslag op voeten, enkels en knieën; op alles eigenlijk.
In een vloek en een zucht ben ik dan ook in het dal van Montferrier. Nu de katharen route oppikken. De bewegwijzering is duidelijk. Bordjes met plaatsnamen en de bekende rood/witte vlaggen. Als dat straks in het bos ook nog maar zo is.
Na een korte pauze stap ik op de route. Het gaat direct stijl omhoog. Het zweet gutst gelijk al weer over mijn lijf. De eerste kilometer ongeveer is het pad geplaveid met keien en stenen. Het lijkt heel mooi, maar het loopt en klimt heel moeilijk. Stijgingspercentages van 15% zijn geen uitzondering. Tijdens de eerste klim kruis ik meerdere keren een doorgaand weggetje. Uiteindelijk eindigt het keienpad op die weg.
Na de keien en de weg, komt er een grindpad. En na verloop van tijd een meer zanderige ondergrond. Als ik van het gigantische uitzicht sta te genieten, zie ik heel in de verte een hele hoge puist met een chateau erop. Montségur.
Even lijkt het op wandelen in de heuvels. Het pad glooit door het terrein en wandelt prima. Voor even! Uit het niets een wegversperring: propitée privée. De omleiding wordt aangegeven. Verder door het weiland. Maar moet ik links aanhouden, rechts aanhouden of dwars oversteken? Ik zoek naar platgetrapt gras voor eventuele sporen. Die lijken naar links te gaan. Even later komt er aan die linkerkant een Frans echtpaar uit de sloot onder het struikgewas gekropen. Zij zijn op de weg omhoog en vertellen dat beneden de helft onder water staat. 'Ah, bon', wat kunnen we er aan doen?
Het stel krijgt gelijk. Naast het wandelpad loopt een bergstroom en een deel van die stroom vindt het leuker om over het pad naar beneden te gaan. Het is ook niet verwonderlijk. Meerdere keren kruis ik de stroom, dus het water kan gemakkelijk 'verdwalen'.
Na 10 km op de sentier vind ik het welletjes. Op de kaart is de richting duidelijk. Ik weet waar ik ben en kies voor het makkelijkere asfalt. Vanaf nu is het soms nog licht klimmen, maar uiteindelijk 20 km lang naar beneden. Naar Foix.
Anders dan verwacht valt mij het afscheid van Montségur niet zwaar. De ervaringen van gisteravond waren genoeg. Op naar nieuwe indrukken.
Het reisdoel is Foix en een deel van mijn pad gaat over de Sentier Cathare. De weg van de Bonhommes. Katharen, de Goede Mannen.
Tot Montferrier gaat het eerst nog gewoon langs de rand van de weg naar beneden. Her en der zie ik wel groepjes wandelaars, zij lopen al op de route. De weg vanaf de top valt werkelijk naar beneden. Gisteren in 9 km omhoog, nu in 4 km weer omlaag naar ongeveer dezelfde hoogte. Een geweldige aanslag op voeten, enkels en knieën; op alles eigenlijk.
In een vloek en een zucht ben ik dan ook in het dal van Montferrier. Nu de katharen route oppikken. De bewegwijzering is duidelijk. Bordjes met plaatsnamen en de bekende rood/witte vlaggen. Als dat straks in het bos ook nog maar zo is.
Na een korte pauze stap ik op de route. Het gaat direct stijl omhoog. Het zweet gutst gelijk al weer over mijn lijf. De eerste kilometer ongeveer is het pad geplaveid met keien en stenen. Het lijkt heel mooi, maar het loopt en klimt heel moeilijk. Stijgingspercentages van 15% zijn geen uitzondering. Tijdens de eerste klim kruis ik meerdere keren een doorgaand weggetje. Uiteindelijk eindigt het keienpad op die weg.
Na de keien en de weg, komt er een grindpad. En na verloop van tijd een meer zanderige ondergrond. Als ik van het gigantische uitzicht sta te genieten, zie ik heel in de verte een hele hoge puist met een chateau erop. Montségur.
Even lijkt het op wandelen in de heuvels. Het pad glooit door het terrein en wandelt prima. Voor even! Uit het niets een wegversperring: propitée privée. De omleiding wordt aangegeven. Verder door het weiland. Maar moet ik links aanhouden, rechts aanhouden of dwars oversteken? Ik zoek naar platgetrapt gras voor eventuele sporen. Die lijken naar links te gaan. Even later komt er aan die linkerkant een Frans echtpaar uit de sloot onder het struikgewas gekropen. Zij zijn op de weg omhoog en vertellen dat beneden de helft onder water staat. 'Ah, bon', wat kunnen we er aan doen?
Het stel krijgt gelijk. Naast het wandelpad loopt een bergstroom en een deel van die stroom vindt het leuker om over het pad naar beneden te gaan. Het is ook niet verwonderlijk. Meerdere keren kruis ik de stroom, dus het water kan gemakkelijk 'verdwalen'.
Na 10 km op de sentier vind ik het welletjes. Op de kaart is de richting duidelijk. Ik weet waar ik ben en kies voor het makkelijkere asfalt. Vanaf nu is het soms nog licht klimmen, maar uiteindelijk 20 km lang naar beneden. Naar Foix.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten