Maandag 28 mei 2012.
Het is moeilijk op gang komen vandaag. Eerst moet ik voedsel scoren. Als ontbijt en voor onderweg. Het ontbijt, petit dejeuner, stelt in de meeste hotels niet veel voor. Maar is verhoudingsgewijs best duur. Zelf wat spullen kopen is heel wat goedkoper.
Ook in Foix vieren ze blijkbaar 2e pinksterdag. Of zijn de meeste winkels op maandagochtend gesloten. Of ben ik zo vroeg? Na lang zoeken eindelijk een grotere supermarkt gevonden. De broodnodige spullen gekocht en snel terug naar het hotel.
Rond half twaalf kom ik eindelijk weg. Na een valse start, want ik had de kamersleutel nog bij me. Ik was nog niet echt weg. Tegenover het hotel stond een mooi beeld wat ik wilde fotograferen.
Vanaf het hotel was ik zo buiten de stad. Foix viel uiteindelijk wat tegen. Een chateau uit lang vervlogen en betere tijden is de aandachttrekker. Een kathedraal maakt het plaatje compleet. Maar een bezoek aan een van beiden zit er niet in.
Buiten de stad volgt steeds het zelfde patroon. Een eind klimmen, dan weer dalen. Soms een poosje op de gelijke hoogte. Dan weer van voor af aan. Net buiten Foix vloog er weer een roofvogel in mijn buurt. En net als gisteren meerdere keren. Ook nu weer een tijdje geobserveerd. Het is spelen op de thermiek. Een tijdje rondcirkelen, zweven en dan ineens verandert de vorm van haar vleugels. In mum van tijd is zij kilometers verderop. Tot wel voorbij Foix. Echt veel roofvogels gezien. En altijd geprobeerd te blijven kijken.
Een terugkerend ritueel zijn de krekels. Hun muziek hoor je werkelijk overal. Daarnaast ook heel speciaal: in een bos waar het heel zoet rook naar jasmijn of iets dergelijks, zoemde het oorverdovend. Bloesem en bijtjes.
Onderweg mijzelf ook danig in de voet geschoten. Niet zo lang na het zoemende bos haalde een krakkemikkige Volkswagen Transporter mij in. Ik werd vrolijk begroet door de chauffeur en haar 2 medepassagiers. Honderd meter verderop stopte de oude barrel. Panne? Nee, de bijrijder hing al half uit het raam en vroeg of ik mee wilde rijden. Natuurlijk niet. Zelf doen! En ik was al niet vooruit te branden. Daar heb ik de hele weg danig spijt van gehad. Samen met de continue brandende zon, de schrijnende voeten en de stekende pijn in nek en schouders zorgde dat voor een snel dalende moraal.
Die moraal wordt uiteindelijk aan het einde van deze zware dag behoorlijk hersteld. De eigenaar van de Gites waar ik aanklop laat in eerste instantie weten geen plaats te hebben. Met tussenkomst per telefoon van een kennis veranderd hij van mening. Het is moeilijk communiceren. Hij spreekt 4 woorden Engels en ik 3 woorden Frans: dat schiet niet echt op.Terwijl monsieur Jean Pierre overlegt zie ik buiten uit alle hoeken en gaten katten tevoorschijn komen. Richting de deur waar hun voederbakjes staan. Uiteindelijk tel ik er 15 (vijftien).
De kattenman vraagt of ik een tent mee heb. Na mijn bevestiging neemt hij me mee naar buiten. Naar de tuin. Hij maakt een gebaar van: zoek maar een plek uit. Op mijn vraag naar een eventuele douche veranderd de situatie opnieuw. Hij denkt na, zegt "une moment" en gaat binnen. Komt even later terug met een sleutel en gebaart weer mee te komen. We gaan een appartement, nee 2 verdiepingshuis binnen. Naar boven. Hij wijst de douche en daarna een bed op een kamer aan.
Nu heb ik een compleet huis tot mijn beschikking!
Het is moeilijk op gang komen vandaag. Eerst moet ik voedsel scoren. Als ontbijt en voor onderweg. Het ontbijt, petit dejeuner, stelt in de meeste hotels niet veel voor. Maar is verhoudingsgewijs best duur. Zelf wat spullen kopen is heel wat goedkoper.
Ook in Foix vieren ze blijkbaar 2e pinksterdag. Of zijn de meeste winkels op maandagochtend gesloten. Of ben ik zo vroeg? Na lang zoeken eindelijk een grotere supermarkt gevonden. De broodnodige spullen gekocht en snel terug naar het hotel.
Rond half twaalf kom ik eindelijk weg. Na een valse start, want ik had de kamersleutel nog bij me. Ik was nog niet echt weg. Tegenover het hotel stond een mooi beeld wat ik wilde fotograferen.
Vanaf het hotel was ik zo buiten de stad. Foix viel uiteindelijk wat tegen. Een chateau uit lang vervlogen en betere tijden is de aandachttrekker. Een kathedraal maakt het plaatje compleet. Maar een bezoek aan een van beiden zit er niet in.
Buiten de stad volgt steeds het zelfde patroon. Een eind klimmen, dan weer dalen. Soms een poosje op de gelijke hoogte. Dan weer van voor af aan. Net buiten Foix vloog er weer een roofvogel in mijn buurt. En net als gisteren meerdere keren. Ook nu weer een tijdje geobserveerd. Het is spelen op de thermiek. Een tijdje rondcirkelen, zweven en dan ineens verandert de vorm van haar vleugels. In mum van tijd is zij kilometers verderop. Tot wel voorbij Foix. Echt veel roofvogels gezien. En altijd geprobeerd te blijven kijken.
Een terugkerend ritueel zijn de krekels. Hun muziek hoor je werkelijk overal. Daarnaast ook heel speciaal: in een bos waar het heel zoet rook naar jasmijn of iets dergelijks, zoemde het oorverdovend. Bloesem en bijtjes.
Onderweg mijzelf ook danig in de voet geschoten. Niet zo lang na het zoemende bos haalde een krakkemikkige Volkswagen Transporter mij in. Ik werd vrolijk begroet door de chauffeur en haar 2 medepassagiers. Honderd meter verderop stopte de oude barrel. Panne? Nee, de bijrijder hing al half uit het raam en vroeg of ik mee wilde rijden. Natuurlijk niet. Zelf doen! En ik was al niet vooruit te branden. Daar heb ik de hele weg danig spijt van gehad. Samen met de continue brandende zon, de schrijnende voeten en de stekende pijn in nek en schouders zorgde dat voor een snel dalende moraal.
Die moraal wordt uiteindelijk aan het einde van deze zware dag behoorlijk hersteld. De eigenaar van de Gites waar ik aanklop laat in eerste instantie weten geen plaats te hebben. Met tussenkomst per telefoon van een kennis veranderd hij van mening. Het is moeilijk communiceren. Hij spreekt 4 woorden Engels en ik 3 woorden Frans: dat schiet niet echt op.Terwijl monsieur Jean Pierre overlegt zie ik buiten uit alle hoeken en gaten katten tevoorschijn komen. Richting de deur waar hun voederbakjes staan. Uiteindelijk tel ik er 15 (vijftien).
De kattenman vraagt of ik een tent mee heb. Na mijn bevestiging neemt hij me mee naar buiten. Naar de tuin. Hij maakt een gebaar van: zoek maar een plek uit. Op mijn vraag naar een eventuele douche veranderd de situatie opnieuw. Hij denkt na, zegt "une moment" en gaat binnen. Komt even later terug met een sleutel en gebaart weer mee te komen. We gaan een appartement, nee 2 verdiepingshuis binnen. Naar boven. Hij wijst de douche en daarna een bed op een kamer aan.
Nu heb ik een compleet huis tot mijn beschikking!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten