Zaterdag 26 mei 2012
De bedoeling was om het lekker rustig aan te doen. Niet te ver, want nogal spierpijn. Tot Bélesta, een kleine 11 km verderop. Beetje genieten van het mooie weer en dan op zondag lekker fit naar Montségur.
Ik kan iedere planning wel wegdoen, want ik ben al in Montségur. Die 11 km tot Bélesta had ik zo afgelegd. Werkelijk als een speer ging ik. In iets meer dan 2 uur liep ik het dorp al binnen. Ondanks het klimmen, maar misschien wel dankzij het afgekoelde, nevelige weer.
In dit stuk van de route wilde ik ook de kaart en de realiteit van de weg beter controleren. Eventuele markeringen checken: kloppen de gegevens. Ik kon ergens een keus maken tussen een hoger gelegen (drukkere) route en een lager gelegen grindpad. Toch voor de veiliger, maar drukkere weg gekozen. Het grindpad kon ik op die hoogte blijven volgen. Dit keer klopten de gegevens; markeringen ook hier niet duidelijk. Daarnaast toch blij voor de hoge route gekozen te hebben. Er kwam mij een colonne van oldtimers tegemoet. De ene na de andere bestuurder toeterde en/of bijrijder zwaaide. Dus ik had de grootste lol met groeten en terug zwaaien.
Een groep van 4 (vier) roofvogels, cirkelend boven het bos naast de weg, waren voor mij het teken om rust te nemen en te eten.
In Bélesta mogelijkheden genoeg om te overnachten. Toch moest ik door. Ik werd bijna maniakaal naar Montségur gedreven. Door, alsmaar door. Hou dit tempo vast. In ieder dorpje wel chambres de otes (bed and breakfast) of gites de etap(simpele slaapgelegenheid) gezien. Er is echt keuze genoeg.
De weg van Bélesta naar Montségur is een weinig belangrijke. Daardoor ook heerlijk rustig. Zo nu en dan een colonnetje auto's, wat motoren en de onvermijdelijke wielrenners. Als het dan weer rustig was geworden, werd ik begeleid door de natuur. De ene keer een koekoek die zich liet horen. Krekels die overal het hoogste lied zongen. De verschillende vogels met hun gezang. En overal het ruizen van riviertjes. Soms rustig kabbelend, soms met donder en geweld. In die setting toch ook maar even rust genomen. Hier moest ik gewoon tijd voor nemen. Fantastisch!
De beklimming van de Mont Montségur is 9 km lang met een hoogteverschil van bijna 500 meter en een gemiddeld stijgingspercentage van 5%. Het dorp zelf ligt iets lager dan de pas; Het kasteel is nog een hele klim hoger. Dat bezoek aan het chateau was een zorg van later. De wandeling naar het dorp was al zwaar genoeg.
Langzaam maar zeker deed de vermoeidheid zich toch gelden. En nog altijd ging het in een rap tempo. Een keer werd ik nog opgeschrikt door een wegvliegende roofvogel. Het prachtige dier kwam uit het hoge gras van de berm. Als ik niet gekucht had, was ik misschien wel heel dichtbij gekomen. Dit was ook mooi.
Ik mocht ook nog aan drie oude Franse dametjes uitleggen hoe ver het nog was tot Montségur. Alsof ik dat kon weten. Ik ben hier ook pas voor de tweede keer dit leven.
Tegen half vijf loop ik het dorp Montségur binnen. In minder dan vijfenhalf uur heb ik de afstand van 29 km (kaart) afgelegd. En niets eens helemaal stuk. Ik verken het dorpje een beetje. Zoek de slaapplaatsen. Er is een herberg, een hotel annex bb, nóg een bb, een gites voor groepen en nog een kleine weggestopte gites. Dit wordt uiteindelijk mijn slaapadres. Een leefruimte, 3 slaapruimtes, 3 toiletten en 2 douches helemaal voor mij alleen. Voor de somma van: € 15,00.
Eenmaal gesetteld wil ik het dorp nog weer in. Voor ik het me goed realiseer loop ik de weg naar de chateau omhoog. Eens kijken hoe ver het nog is. En of het pad naar het kasteel zo steil is als in mijn herinnering.
Bij de parkeerplaats is het nog druk. Maar allemaal mensen die vertrekken. Officieel is er toegang tot 18 uur. Het is al een uur later. Ik begin gewoon aan de klim en zie wel of het ergens afgesloten is. Een paar keer zeg ik tegen mezelf dat ik verlichting had moeten meenemen. Dat ik uit moet kijken met die gladheid en die mist.
En dan, zo ineens doemt het chateau voor mij op. Ik ben helemaal boven. Het kasteel is helemaal voor mij alleen en ik heb de tijd van mijn leven. Op het zingen van een enkele vogel na, is het muisstil.
Als ik op weg naar beneden ben, komt mij ineens een hond tegemoet. En zijn baas, en ook nog 2 vrouwen. De man vraagt of er toegang is tot het kasteel. Het blijken Spanjaarden te zijn en er ontstaat een leuk gesprek. Waarbij zij elkaar in gebrekkig Engels en onderling in het Spaans ondersteunen. Als nog twee reisgenoten aansluiten, wordt het tijd om verder te gaan.Ik vlieg naar beneden, een paar fantastische ervaringen rijker.
De bedoeling was om het lekker rustig aan te doen. Niet te ver, want nogal spierpijn. Tot Bélesta, een kleine 11 km verderop. Beetje genieten van het mooie weer en dan op zondag lekker fit naar Montségur.
Ik kan iedere planning wel wegdoen, want ik ben al in Montségur. Die 11 km tot Bélesta had ik zo afgelegd. Werkelijk als een speer ging ik. In iets meer dan 2 uur liep ik het dorp al binnen. Ondanks het klimmen, maar misschien wel dankzij het afgekoelde, nevelige weer.
In dit stuk van de route wilde ik ook de kaart en de realiteit van de weg beter controleren. Eventuele markeringen checken: kloppen de gegevens. Ik kon ergens een keus maken tussen een hoger gelegen (drukkere) route en een lager gelegen grindpad. Toch voor de veiliger, maar drukkere weg gekozen. Het grindpad kon ik op die hoogte blijven volgen. Dit keer klopten de gegevens; markeringen ook hier niet duidelijk. Daarnaast toch blij voor de hoge route gekozen te hebben. Er kwam mij een colonne van oldtimers tegemoet. De ene na de andere bestuurder toeterde en/of bijrijder zwaaide. Dus ik had de grootste lol met groeten en terug zwaaien.
Een groep van 4 (vier) roofvogels, cirkelend boven het bos naast de weg, waren voor mij het teken om rust te nemen en te eten.
In Bélesta mogelijkheden genoeg om te overnachten. Toch moest ik door. Ik werd bijna maniakaal naar Montségur gedreven. Door, alsmaar door. Hou dit tempo vast. In ieder dorpje wel chambres de otes (bed and breakfast) of gites de etap(simpele slaapgelegenheid) gezien. Er is echt keuze genoeg.
De weg van Bélesta naar Montségur is een weinig belangrijke. Daardoor ook heerlijk rustig. Zo nu en dan een colonnetje auto's, wat motoren en de onvermijdelijke wielrenners. Als het dan weer rustig was geworden, werd ik begeleid door de natuur. De ene keer een koekoek die zich liet horen. Krekels die overal het hoogste lied zongen. De verschillende vogels met hun gezang. En overal het ruizen van riviertjes. Soms rustig kabbelend, soms met donder en geweld. In die setting toch ook maar even rust genomen. Hier moest ik gewoon tijd voor nemen. Fantastisch!
De beklimming van de Mont Montségur is 9 km lang met een hoogteverschil van bijna 500 meter en een gemiddeld stijgingspercentage van 5%. Het dorp zelf ligt iets lager dan de pas; Het kasteel is nog een hele klim hoger. Dat bezoek aan het chateau was een zorg van later. De wandeling naar het dorp was al zwaar genoeg.
Langzaam maar zeker deed de vermoeidheid zich toch gelden. En nog altijd ging het in een rap tempo. Een keer werd ik nog opgeschrikt door een wegvliegende roofvogel. Het prachtige dier kwam uit het hoge gras van de berm. Als ik niet gekucht had, was ik misschien wel heel dichtbij gekomen. Dit was ook mooi.
Ik mocht ook nog aan drie oude Franse dametjes uitleggen hoe ver het nog was tot Montségur. Alsof ik dat kon weten. Ik ben hier ook pas voor de tweede keer dit leven.
Tegen half vijf loop ik het dorp Montségur binnen. In minder dan vijfenhalf uur heb ik de afstand van 29 km (kaart) afgelegd. En niets eens helemaal stuk. Ik verken het dorpje een beetje. Zoek de slaapplaatsen. Er is een herberg, een hotel annex bb, nóg een bb, een gites voor groepen en nog een kleine weggestopte gites. Dit wordt uiteindelijk mijn slaapadres. Een leefruimte, 3 slaapruimtes, 3 toiletten en 2 douches helemaal voor mij alleen. Voor de somma van: € 15,00.
Eenmaal gesetteld wil ik het dorp nog weer in. Voor ik het me goed realiseer loop ik de weg naar de chateau omhoog. Eens kijken hoe ver het nog is. En of het pad naar het kasteel zo steil is als in mijn herinnering.
Bij de parkeerplaats is het nog druk. Maar allemaal mensen die vertrekken. Officieel is er toegang tot 18 uur. Het is al een uur later. Ik begin gewoon aan de klim en zie wel of het ergens afgesloten is. Een paar keer zeg ik tegen mezelf dat ik verlichting had moeten meenemen. Dat ik uit moet kijken met die gladheid en die mist.
En dan, zo ineens doemt het chateau voor mij op. Ik ben helemaal boven. Het kasteel is helemaal voor mij alleen en ik heb de tijd van mijn leven. Op het zingen van een enkele vogel na, is het muisstil.
Als ik op weg naar beneden ben, komt mij ineens een hond tegemoet. En zijn baas, en ook nog 2 vrouwen. De man vraagt of er toegang is tot het kasteel. Het blijken Spanjaarden te zijn en er ontstaat een leuk gesprek. Waarbij zij elkaar in gebrekkig Engels en onderling in het Spaans ondersteunen. Als nog twee reisgenoten aansluiten, wordt het tijd om verder te gaan.Ik vlieg naar beneden, een paar fantastische ervaringen rijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten