Zaterdag 19 mei 2012
Vol goede moed op weg naar wat uiteindelijk een horrordag leek te gaan worden. Het was prachtig weer. Een mooie zonnige dag om te wandelen door het Zuid Franse landschap. Goed uitgerust op pad.
Thuis in Laar had ik nog een routebeschrijving geprint die mij de stad uit zou leiden. Ik had echter zoveel zin dat ik die route gelijk al 'vergat'. Dwars door een mooi stadspark is leuker dan auto's en drukte. Daardoor duurde het ook wat langer om de stad uit te komen.
Toch die weg uit de stad gevonden. Na het overwinnen van alle onduidelijkheden op kaart en route kwam ik uit bij de Canal du Midi. Ooit gegraven als verbindingsweg tussen Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan. Nu vooral in trek bij toeristen. Het was heel bijzonder om er te wandelen. Zo nu en dan een stel fietsers, dan eens een bootje. Of een enkele wandelaar. Het liefst had ik de hele dag langs dit water gewandeld. Echter, weldra zouden onze wegen zich scheidden.
Ondertussen begon het weer te veranderen. Van een stralende blauwe hemel naar een grijze wolkenmassa. En uit het binnenland kwam niets goeds aanwaaien. Voorlopig bleef het nog droog en had ik een andere markante lijn door het landschap gevonden. De spoorlijn.Met grote regelmaat vloog een TGV voorbij. De elektrische geleidedraden hoorde ik constant 'zingen'. Het klonk als het gezang van krekels op een broeierige zomeravond. De paden langs de spoorlijn waren goed begaanbaar. Nog wel.
Langzaam maar zeker werd ik door de regen ingehaald. Eerst had ik het niet eens in de gaten. Tot ik pauzeerde om te drinken. Toen ik mijn rugzak afdeed, bleek die al behoorlijk nat geworden. Dus de poncho maar aan.
De regen maakte het kaartlezen niet eenvoudiger. En de paden moeilijker te vinden. Of de paden waren verdwenen en daardoor niet te vinden.
Op een bepaald moment had ik de keuze tussen een drukke weg met veel verkeer of toch een ander pad in de buurt van het spoor te vinden. Had ik het eerste maar gedaan, ik koos voor de tweede optie. Daar heb ik nog wel spijt van gehad.
De paden werden meer en meer onbegaanbaar. Het natte zand plakte als klei onder de schoenen. Glibberen en glijden. Ook hier weer een pad verdwenen, of lag er een kanaal die niet op de kaart te vinden is. Een zwaar mentaal en fysiek gevecht.
Tijdens een moment van bezinning, in een op instorten staand gebouwtje, de weg via Nokia navigatie uitgedokterd.
Na nog wat onduidelijkheden en veranderde omgeving, recht toe recht aan naar Courzan. Het geplande eindpunt van deze tocht. Daar kon ik geen hotel vinden en mijn voeten leidden mij automatisch naar la Gare: het station. Next stop Narbonne!
In het hotel tegenover het station een overnachting geboekt. De natte plunje uit. Zo goed en zo kwaad alles te drogen opgehangen. En daarna heerlijk gedoucht.
Totaal uitgeteld als een blok in slaap gevallen.
Vol goede moed op weg naar wat uiteindelijk een horrordag leek te gaan worden. Het was prachtig weer. Een mooie zonnige dag om te wandelen door het Zuid Franse landschap. Goed uitgerust op pad.
Thuis in Laar had ik nog een routebeschrijving geprint die mij de stad uit zou leiden. Ik had echter zoveel zin dat ik die route gelijk al 'vergat'. Dwars door een mooi stadspark is leuker dan auto's en drukte. Daardoor duurde het ook wat langer om de stad uit te komen.
Toch die weg uit de stad gevonden. Na het overwinnen van alle onduidelijkheden op kaart en route kwam ik uit bij de Canal du Midi. Ooit gegraven als verbindingsweg tussen Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan. Nu vooral in trek bij toeristen. Het was heel bijzonder om er te wandelen. Zo nu en dan een stel fietsers, dan eens een bootje. Of een enkele wandelaar. Het liefst had ik de hele dag langs dit water gewandeld. Echter, weldra zouden onze wegen zich scheidden.
Ondertussen begon het weer te veranderen. Van een stralende blauwe hemel naar een grijze wolkenmassa. En uit het binnenland kwam niets goeds aanwaaien. Voorlopig bleef het nog droog en had ik een andere markante lijn door het landschap gevonden. De spoorlijn.Met grote regelmaat vloog een TGV voorbij. De elektrische geleidedraden hoorde ik constant 'zingen'. Het klonk als het gezang van krekels op een broeierige zomeravond. De paden langs de spoorlijn waren goed begaanbaar. Nog wel.
Langzaam maar zeker werd ik door de regen ingehaald. Eerst had ik het niet eens in de gaten. Tot ik pauzeerde om te drinken. Toen ik mijn rugzak afdeed, bleek die al behoorlijk nat geworden. Dus de poncho maar aan.
De regen maakte het kaartlezen niet eenvoudiger. En de paden moeilijker te vinden. Of de paden waren verdwenen en daardoor niet te vinden.
Op een bepaald moment had ik de keuze tussen een drukke weg met veel verkeer of toch een ander pad in de buurt van het spoor te vinden. Had ik het eerste maar gedaan, ik koos voor de tweede optie. Daar heb ik nog wel spijt van gehad.
De paden werden meer en meer onbegaanbaar. Het natte zand plakte als klei onder de schoenen. Glibberen en glijden. Ook hier weer een pad verdwenen, of lag er een kanaal die niet op de kaart te vinden is. Een zwaar mentaal en fysiek gevecht.
Tijdens een moment van bezinning, in een op instorten staand gebouwtje, de weg via Nokia navigatie uitgedokterd.
Na nog wat onduidelijkheden en veranderde omgeving, recht toe recht aan naar Courzan. Het geplande eindpunt van deze tocht. Daar kon ik geen hotel vinden en mijn voeten leidden mij automatisch naar la Gare: het station. Next stop Narbonne!
In het hotel tegenover het station een overnachting geboekt. De natte plunje uit. Zo goed en zo kwaad alles te drogen opgehangen. En daarna heerlijk gedoucht.
Totaal uitgeteld als een blok in slaap gevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten