Woensdag 4 juli 2012
Waarheen zal het Pad en de Camino vandaag leiden? Iedere dag nieuwe indrukken, nieuwe ervaringen. Soms fantastisch en groots; dan weer eenvoudig, maar minstens zo diep.Voor mij is het eerst zaak om tot Ribedasella te geraken. Kijken of de rechter knie in ieder geval tot daar wil meewerken. Of zelfs verbeteren. Wie weet?
Het is een mooie wandeling. Door een glooiend landschap met bossen, weidegronden, vergezichten en diep ingesleten, verzonken paden. Soms niet meer dan een karrespoor op een koeiepad dwars door een weiland. Om dan uit te komen bij een kerk op een heuvel. Aan de linkerzijde van mij steeds reuzen van bergen. Waar ik gelukkig niet overheen hoef. In de loop van de dag verdwijnen zij goed als helemaal in de laaghangende bewolking. Aan mijn rechterzijde weet ik de zee, al kan ik haar de eerste kilometers in ieder geval nog niet zien. Mijn hart maakt een sprong van vreugde als dat eindelijk wel het geval is. Het blijft een fantastisch gezicht, dat zicht op het oneindige.
Steeds als ik een stad of grotere plaats nader word ik vrolijker heb ik gemerkt. Ben ik blij omdat ik dat punt bereikt heb? Om weer onder de mensen te zijn? In Ribedasella is dat niet anders. Blij, met een grijns op mijn gezicht, wandel ik door de winkelstraten. Waar het ook nog eens markt is. Mensen kijken, stoten elkaar aan. Mompelen iets over mijn wandelstaf. Ik groet, lach en ben vrolijk.
Bij het toeristenbureau vraag ik om folders over de Camino en een computer met vrije internettoegang. Die is er in de bibliotheca. Ik wil de geheugenkaart van mijn fototoestel leegmaken door bestanden te uploaden. Dus wandel ik naar de bibliotheek.Als ik daar binnenwil, werkt de toegangsdeur heftig tegen. De wandelstaf knalt tegen de deur en direct daarna vol op mijn neus. De klap is zo heftig, dat ik bijna onderuit ga. Er komt wat bloed uit een kleine verwonding; de pijn is onbeschrijflijk. Ik voel hoofdpijn opkomen en ik blijf een tijdje wat duizelig. Het vervelende bij dit alles is dat slechts een half uurtje mag computeren. Officieel mogen er ook nog eens geen bestanden geupload worden. Ik doe dat toch, maar foto voor foto. Dat schiet niet op natuurlijk.
Na al dit gedoe is het tijd om te lunchen. Ik zoek een leuk terrasje en bestel koffie. En ik eet een ensalata mixta. Dat vult goed: ik kan er weer een tijdje tegen.
Eenmaal weer op weg, blijft de rechterknie pijn doen. Vooral bergafwaarts is de indringende pijn soms niet te harden. Hierdoor ga ik dusdanig aangepast lopen, dat de rechterkuit gaat verkrampen. Ook begint het gebied boven de linkerenkel weer op te spelen. Toch blijf ik doorlopen.
In Vega wil ik eigenlijk wel stoppen, maar een kamer in het hotel kost € 60,00 en de hostal wil mij niet. Of is vol dat kan ook. Een vrouw vertelt mij dat er wel plaats is een tent op een camping dichtbij. Daar heb ik weinig trek in. Dus loop ik door naar la Isla. Nog eens 10 km, maar vis een fantastische route. Bijna in zijn geheel vlak langs de kust, dicht bij de zee. Zelfs nog een paar kilometer over de Caminreal (koninklijk pad). In la Isla stop ik bij het eerste het beste hotel: Monte y Mar. Berg en zee.
Hoe toepasselijk.
Waarheen zal het Pad en de Camino vandaag leiden? Iedere dag nieuwe indrukken, nieuwe ervaringen. Soms fantastisch en groots; dan weer eenvoudig, maar minstens zo diep.Voor mij is het eerst zaak om tot Ribedasella te geraken. Kijken of de rechter knie in ieder geval tot daar wil meewerken. Of zelfs verbeteren. Wie weet?
Het is een mooie wandeling. Door een glooiend landschap met bossen, weidegronden, vergezichten en diep ingesleten, verzonken paden. Soms niet meer dan een karrespoor op een koeiepad dwars door een weiland. Om dan uit te komen bij een kerk op een heuvel. Aan de linkerzijde van mij steeds reuzen van bergen. Waar ik gelukkig niet overheen hoef. In de loop van de dag verdwijnen zij goed als helemaal in de laaghangende bewolking. Aan mijn rechterzijde weet ik de zee, al kan ik haar de eerste kilometers in ieder geval nog niet zien. Mijn hart maakt een sprong van vreugde als dat eindelijk wel het geval is. Het blijft een fantastisch gezicht, dat zicht op het oneindige.
Steeds als ik een stad of grotere plaats nader word ik vrolijker heb ik gemerkt. Ben ik blij omdat ik dat punt bereikt heb? Om weer onder de mensen te zijn? In Ribedasella is dat niet anders. Blij, met een grijns op mijn gezicht, wandel ik door de winkelstraten. Waar het ook nog eens markt is. Mensen kijken, stoten elkaar aan. Mompelen iets over mijn wandelstaf. Ik groet, lach en ben vrolijk.
Bij het toeristenbureau vraag ik om folders over de Camino en een computer met vrije internettoegang. Die is er in de bibliotheca. Ik wil de geheugenkaart van mijn fototoestel leegmaken door bestanden te uploaden. Dus wandel ik naar de bibliotheek.Als ik daar binnenwil, werkt de toegangsdeur heftig tegen. De wandelstaf knalt tegen de deur en direct daarna vol op mijn neus. De klap is zo heftig, dat ik bijna onderuit ga. Er komt wat bloed uit een kleine verwonding; de pijn is onbeschrijflijk. Ik voel hoofdpijn opkomen en ik blijf een tijdje wat duizelig. Het vervelende bij dit alles is dat slechts een half uurtje mag computeren. Officieel mogen er ook nog eens geen bestanden geupload worden. Ik doe dat toch, maar foto voor foto. Dat schiet niet op natuurlijk.
Na al dit gedoe is het tijd om te lunchen. Ik zoek een leuk terrasje en bestel koffie. En ik eet een ensalata mixta. Dat vult goed: ik kan er weer een tijdje tegen.
Eenmaal weer op weg, blijft de rechterknie pijn doen. Vooral bergafwaarts is de indringende pijn soms niet te harden. Hierdoor ga ik dusdanig aangepast lopen, dat de rechterkuit gaat verkrampen. Ook begint het gebied boven de linkerenkel weer op te spelen. Toch blijf ik doorlopen.
In Vega wil ik eigenlijk wel stoppen, maar een kamer in het hotel kost € 60,00 en de hostal wil mij niet. Of is vol dat kan ook. Een vrouw vertelt mij dat er wel plaats is een tent op een camping dichtbij. Daar heb ik weinig trek in. Dus loop ik door naar la Isla. Nog eens 10 km, maar vis een fantastische route. Bijna in zijn geheel vlak langs de kust, dicht bij de zee. Zelfs nog een paar kilometer over de Caminreal (koninklijk pad). In la Isla stop ik bij het eerste het beste hotel: Monte y Mar. Berg en zee.
Hoe toepasselijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten