Donderdag 5 juli 2012
De laatste kans om op het strand te zijn, tot Finisterre. En dus ben ik al voor 6 uur bij de zee om de zon te zien opkomen. Er zijn wolken, geen volledig strakke blauwe lucht. Maar met de maan erbij is het gewoon fantastisch om te ervaren.
Naderhand nog even een poosje liggen. Ik wil niet vroeg starten; ik hoef niet vroeg te starten. Mijn Franse, zo nu en dan reisgenote wil en doet dat wel. Zora veranderde weer in Alice, om opnieuw down the rabbithole te gaan. Eens te meer naar Wonderland?
Rond 10 uur vertrek ik met een slakkegang. Hoewel dit voor mij nog altijd aan de vroege kant is. Vanochtend vroeg heb ik een andere route richting Colunga ontdekt. Deze gaat langs de kust, de Camino meer door het binnenland. Het is wel in dezelfde richting. maar deze route heeft als naam: de mysterieën van de zee. Dat pad wil ik volgen. En het blijkt de moeite meer dan waard. Vlak langs de kust. Zicht op alle ruwe kracht van de zee. De ruigheid van de rotskust. De gelaagdheid van het gesteente. Het is eb, dus alle rotsen zijn heel ver zichtbaar.
Als ook dit pad naar het binnenland afbuigt, neem ik opnieuw een ander pad. Ik blijf bij de kustlijn. Via een heel zware stijging en moeilijke afdaling, kom ik op een prachtig strand terecht. Het is heel diep en er stroomt water via allerlei geulen terug naar zee. En de branding gaat woest te keer. Later lees ik op grote plakkaten dat dit ooit drinkplaats voor dinosautiërs is geweest.
Helaas zijn er wat mensen op het strand en belangrijker nog: er is ook een strandwacht. Dus toch maar iets gekleed te water. Als ik aanstalten maak om naar het water te lopen, gebaar ik een jonge vrouw verderop hetzelfde te doen. Zij schudt van nee. Ik wel! Met volle overgave ren ik de zee tegemoet. Duik in de golven en heb de grootste lol. Al die tijd blijft de jongedame, pootje badend, wel staan kijken.
Wanneer ik uit zee kom, loopt zij net langs. In het voorbijgaan zeg ik dat zij het toch had moeten proberen. Slechts enkele minuten later zijn wij al in een heel leuk geanimeerd gesprek verwikkelt als blijkt dat zij uit Duitsland komt. Conny is een 26-jarige vrouw uit München. Zij is zojuist afgestudeerd en kampeert langs deze mooie kust. Samen met haar vriendin uit Bilbao viert zij een weekje vakantie.
De jonge Duitse is zeer geïnteresseerd in het pelgrimeren. Vanuit dat startpunt switchen we van het ene naar het andere onderwerp. Al met al staan we zo misschien wel 2 uur lang te kletsen. Terwijl het wassende water een steeds grotere bedreiging vormt voor mijn rugzak en kleding. Keer op keer verplaats ik mijn spullen naar drogere, hogere oorden. Ten langen leste nemen we dan toch afscheid. Ik zal toch ook nog wat kilometers moeten maken vandaag.
In Colunga kom ik langs het toeristenbureau. Ik zie dat zij een computer beschikbaar hebben en hoop daar toch de voorraad foto's te kunnen uploaden. Ook dat neemt veel tijd in beslag, zonder gewenst resultaat. Als het echter stevig begint te regenen, ben ik blij dat ik binnen zit en onderneem nog maar een poging.
Ik besluit uiteindelijk om tot Sebrayo of iets verder te wandelen. Net buiten Colunga passeer ik een Rus, een Pakistaanse en een Slowaak. Zij gaan erg langzaam dus loop ik door. Om iets verderop een oude bekende uit het Monestario de Zenarruza tegen te komen. Het is de Koreaanse met de prachtige naam: 'Heel Veel Bloemen'. Wij wandelen samen naar de Albergue in Sobayo. Ik vraag veel en zij legt heel veel uit over de gebruiken in Korea. Een heel leuke plezierige wandeltocht.
Het bloemenmresje besluit in de Albergue te overnachten. Het is er mij veel te vol en dus wandel ik nog een paar kilometer verder, naar Villaviciosa.
De laatste kans om op het strand te zijn, tot Finisterre. En dus ben ik al voor 6 uur bij de zee om de zon te zien opkomen. Er zijn wolken, geen volledig strakke blauwe lucht. Maar met de maan erbij is het gewoon fantastisch om te ervaren.
Naderhand nog even een poosje liggen. Ik wil niet vroeg starten; ik hoef niet vroeg te starten. Mijn Franse, zo nu en dan reisgenote wil en doet dat wel. Zora veranderde weer in Alice, om opnieuw down the rabbithole te gaan. Eens te meer naar Wonderland?
Rond 10 uur vertrek ik met een slakkegang. Hoewel dit voor mij nog altijd aan de vroege kant is. Vanochtend vroeg heb ik een andere route richting Colunga ontdekt. Deze gaat langs de kust, de Camino meer door het binnenland. Het is wel in dezelfde richting. maar deze route heeft als naam: de mysterieën van de zee. Dat pad wil ik volgen. En het blijkt de moeite meer dan waard. Vlak langs de kust. Zicht op alle ruwe kracht van de zee. De ruigheid van de rotskust. De gelaagdheid van het gesteente. Het is eb, dus alle rotsen zijn heel ver zichtbaar.
Als ook dit pad naar het binnenland afbuigt, neem ik opnieuw een ander pad. Ik blijf bij de kustlijn. Via een heel zware stijging en moeilijke afdaling, kom ik op een prachtig strand terecht. Het is heel diep en er stroomt water via allerlei geulen terug naar zee. En de branding gaat woest te keer. Later lees ik op grote plakkaten dat dit ooit drinkplaats voor dinosautiërs is geweest.
Helaas zijn er wat mensen op het strand en belangrijker nog: er is ook een strandwacht. Dus toch maar iets gekleed te water. Als ik aanstalten maak om naar het water te lopen, gebaar ik een jonge vrouw verderop hetzelfde te doen. Zij schudt van nee. Ik wel! Met volle overgave ren ik de zee tegemoet. Duik in de golven en heb de grootste lol. Al die tijd blijft de jongedame, pootje badend, wel staan kijken.
Wanneer ik uit zee kom, loopt zij net langs. In het voorbijgaan zeg ik dat zij het toch had moeten proberen. Slechts enkele minuten later zijn wij al in een heel leuk geanimeerd gesprek verwikkelt als blijkt dat zij uit Duitsland komt. Conny is een 26-jarige vrouw uit München. Zij is zojuist afgestudeerd en kampeert langs deze mooie kust. Samen met haar vriendin uit Bilbao viert zij een weekje vakantie.
De jonge Duitse is zeer geïnteresseerd in het pelgrimeren. Vanuit dat startpunt switchen we van het ene naar het andere onderwerp. Al met al staan we zo misschien wel 2 uur lang te kletsen. Terwijl het wassende water een steeds grotere bedreiging vormt voor mijn rugzak en kleding. Keer op keer verplaats ik mijn spullen naar drogere, hogere oorden. Ten langen leste nemen we dan toch afscheid. Ik zal toch ook nog wat kilometers moeten maken vandaag.
In Colunga kom ik langs het toeristenbureau. Ik zie dat zij een computer beschikbaar hebben en hoop daar toch de voorraad foto's te kunnen uploaden. Ook dat neemt veel tijd in beslag, zonder gewenst resultaat. Als het echter stevig begint te regenen, ben ik blij dat ik binnen zit en onderneem nog maar een poging.
Ik besluit uiteindelijk om tot Sebrayo of iets verder te wandelen. Net buiten Colunga passeer ik een Rus, een Pakistaanse en een Slowaak. Zij gaan erg langzaam dus loop ik door. Om iets verderop een oude bekende uit het Monestario de Zenarruza tegen te komen. Het is de Koreaanse met de prachtige naam: 'Heel Veel Bloemen'. Wij wandelen samen naar de Albergue in Sobayo. Ik vraag veel en zij legt heel veel uit over de gebruiken in Korea. Een heel leuke plezierige wandeltocht.
Het bloemenmresje besluit in de Albergue te overnachten. Het is er mij veel te vol en dus wandel ik nog een paar kilometer verder, naar Villaviciosa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten