Zaterdag 28 juli 2012,
Na een korte onrustige nachtrust word ik wakker geschud door het lawaai van mijn mobiele wekker. Met enige moeite kom ik toch maar in beweging. Ik kan het mij niet veroorloven om de bus, laat staan het vliegtuig te missen. Opstaan, douchen, aankleden en nog wat restjes eten en drinken. En dan blijkt dat ik ruim op tijd ben voor de bus. Ik zet mijn spullen buiten de kamer, kijk nog eens rond of ik echt niets vergeet en trek de deur achter mij dicht. Als ik de rugzak om heb en mijn staf pak, voelt mijn hoofd 'kaal' aan. Zou ik op het allerlaatste moment toch bijna mijn zo dierbare hoed vergeten. Snel terug en hoed mee. Zo, nu is de pelgrim echt gereed om terug te keren naar huis.
De eerste bus vanaf Porte Real naar het vliegveld vertrekt om half acht. Ik had de wekker wel zo vroeg ingesteld dat ik ruimschoots op tijd zou kunnen zijn. En dus sta ik al om vijf over zeven op die zelfde bus te wachten. Ja, als het echt moet kan ik dus toch heel goed op tijd zijn.
De bus is op tijd en slechts een klein half uur later ben ik al op Coruna's vliegveld. Nog vijftig minuten tot het vliegtuig vertrekt. Hier geen verplichting om twee tot drie uur van te voren al aanwezig te zijn. In de vertrekhal plak en knoop ik mijn trouwe wandelstaf vast aan mijn rugzak, in de hoop dat het zo als een pakket ook in Amsterdam aan zal komen. Mijn rugzak+ wordt ingenomen als bijzondere bagage. Dan vertrouw ik er maar op dat het ook bijzondere aandacht bij het inladen en uitladen krijgt.
Voor het boarden neem ik nog snel een kop koffie en een croissant om iets meer het idee van een ontbijt te hebben. Dan wordt het tijd om in te stappen. Ik neem de tijd, want iedereen begint tegelijkertijd naar de douane te lopen. Bij de douane is het de normale chaos. De bakken met persoonlijke spullen die door de controle moeten. Mensen die door de detectie gaan en weer terug, omdat het alarm afgaat. Maar de douaniers zijn geduldig en vriendelijk.
Instappen en slechts een half uur later vertrekt het vliegtuig al van de gate. Even later maakt het vliegtuig steeds meer snelheid en even voor negenen verlaat ik Spaans grondgebied. Om slechts twee uur later in Nederland op Schiphol te landen. The pilgrim has landed!
Het is een heel eind wandelen van de gate naar het bagagedepot. Onderweg er naar toe is de drukte op de luchthaven een behoorlijke schok. Zo veel mensen op zo'n klein oppervlak, na al die rust en ruimte is heftig. Ik ben blij dat ik niet meteen vanuit de stilte van Galicia naar deze waanzin ben vertrokken, maar eerst een paar dagen in de drukte van Santiago ben gebleven. Nu is de overgang in ieder geval niet té extreem.
Wachten duurt altijd lang. Dus ook het wachten bij de bagagetransportband duurt een eeuwigheid. Voor Ria en de meiden moet het wachten bijna nog langer duren. Zij staan in de aankomsthal te wachten. Het is best spannend: zal de wandelstaf het overleefd hebben? Eindelijk komt het antwoord via de band van de speciale bagage aangerold. Rugzak en staf zijn nog steeds samen.
Ik verwijder de tape en hang de rugzak om. Snel naar de douane nu. Door naar de aankomsthal. Daar zijn de meiden. Eindelijk kan ik Ria, Tessa en Vera weer omarmen. (Lisanne is in Oostenrijk, maar die zal ik hopelijk zo snel ze terug is ook kunnen omhelzen). Het welkom doet goed, is hartverwarmend. De blik in hun ogen zegt veel over de uiterlijke verandering van de pelgrim. De baard is blijkbaar langer dan verwacht, en ook de omvang meer geslonken dan gedacht. Maar we genieten samen van de terugkeer.
We nemen de tijd om nog wat te drinken op Schiphol. Daarna willen de meiden nog wat kledingzaken afhandelen in Hoofddorp. De pelgrim vindt het allemaal prima. Het is gewoon deel van de Camino: deel van de reis. Ook in Hoofddorp nemen we alle tijd. Ook wordt terrastijd ingebouwd. De regelmaat van de weg mag hier gerust doorgevoerd worden. Zeker vandaag.
En dan uiteindelijk de rit met de auto naar huis. Ria mag rijden en ik hang lekker in de passagiersstoel naast haar. Bemoei me niet, nou ja nauwelijks, met het verkeer. Slaap nog een tijdje en dan komen we langzaam maar zeker in steeds bekender gebied. Uiteindelijk passeren we de grens naar Duitsland en slechts enkele minuten later rijden we bij ons de oprit op.
Ik ben thuis.
De eerste bus vanaf Porte Real naar het vliegveld vertrekt om half acht. Ik had de wekker wel zo vroeg ingesteld dat ik ruimschoots op tijd zou kunnen zijn. En dus sta ik al om vijf over zeven op die zelfde bus te wachten. Ja, als het echt moet kan ik dus toch heel goed op tijd zijn.
De bus is op tijd en slechts een klein half uur later ben ik al op Coruna's vliegveld. Nog vijftig minuten tot het vliegtuig vertrekt. Hier geen verplichting om twee tot drie uur van te voren al aanwezig te zijn. In de vertrekhal plak en knoop ik mijn trouwe wandelstaf vast aan mijn rugzak, in de hoop dat het zo als een pakket ook in Amsterdam aan zal komen. Mijn rugzak+ wordt ingenomen als bijzondere bagage. Dan vertrouw ik er maar op dat het ook bijzondere aandacht bij het inladen en uitladen krijgt.
Voor het boarden neem ik nog snel een kop koffie en een croissant om iets meer het idee van een ontbijt te hebben. Dan wordt het tijd om in te stappen. Ik neem de tijd, want iedereen begint tegelijkertijd naar de douane te lopen. Bij de douane is het de normale chaos. De bakken met persoonlijke spullen die door de controle moeten. Mensen die door de detectie gaan en weer terug, omdat het alarm afgaat. Maar de douaniers zijn geduldig en vriendelijk.
Instappen en slechts een half uur later vertrekt het vliegtuig al van de gate. Even later maakt het vliegtuig steeds meer snelheid en even voor negenen verlaat ik Spaans grondgebied. Om slechts twee uur later in Nederland op Schiphol te landen. The pilgrim has landed!
Het is een heel eind wandelen van de gate naar het bagagedepot. Onderweg er naar toe is de drukte op de luchthaven een behoorlijke schok. Zo veel mensen op zo'n klein oppervlak, na al die rust en ruimte is heftig. Ik ben blij dat ik niet meteen vanuit de stilte van Galicia naar deze waanzin ben vertrokken, maar eerst een paar dagen in de drukte van Santiago ben gebleven. Nu is de overgang in ieder geval niet té extreem.
Wachten duurt altijd lang. Dus ook het wachten bij de bagagetransportband duurt een eeuwigheid. Voor Ria en de meiden moet het wachten bijna nog langer duren. Zij staan in de aankomsthal te wachten. Het is best spannend: zal de wandelstaf het overleefd hebben? Eindelijk komt het antwoord via de band van de speciale bagage aangerold. Rugzak en staf zijn nog steeds samen.
Ik verwijder de tape en hang de rugzak om. Snel naar de douane nu. Door naar de aankomsthal. Daar zijn de meiden. Eindelijk kan ik Ria, Tessa en Vera weer omarmen. (Lisanne is in Oostenrijk, maar die zal ik hopelijk zo snel ze terug is ook kunnen omhelzen). Het welkom doet goed, is hartverwarmend. De blik in hun ogen zegt veel over de uiterlijke verandering van de pelgrim. De baard is blijkbaar langer dan verwacht, en ook de omvang meer geslonken dan gedacht. Maar we genieten samen van de terugkeer.
We nemen de tijd om nog wat te drinken op Schiphol. Daarna willen de meiden nog wat kledingzaken afhandelen in Hoofddorp. De pelgrim vindt het allemaal prima. Het is gewoon deel van de Camino: deel van de reis. Ook in Hoofddorp nemen we alle tijd. Ook wordt terrastijd ingebouwd. De regelmaat van de weg mag hier gerust doorgevoerd worden. Zeker vandaag.
En dan uiteindelijk de rit met de auto naar huis. Ria mag rijden en ik hang lekker in de passagiersstoel naast haar. Bemoei me niet, nou ja nauwelijks, met het verkeer. Slaap nog een tijdje en dan komen we langzaam maar zeker in steeds bekender gebied. Uiteindelijk passeren we de grens naar Duitsland en slechts enkele minuten later rijden we bij ons de oprit op.
Ik ben thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten