Vrijdag 27 juli 2012
Het moet nu dan toch echt gebeuren. Ik kan hier blijven tot St. Juttemis, maar daar schiet ik ook niets mee op. Een groot deel van mij wil naar huis, naar de plek waar ik thuis ben. En toch is er ook een stem die zegt dat zij door wil gaan met wandelen. Dat ik, waar ik ook ben, thuis ben. Later op de dag als ik aan het wandelen ben, voel ik dat nog duidelijker. Ik besef echter ook dat: Leven een voortdurende Camino, Chemin, Weg of Tao is. Waar ik ook mag zijn.
Maar toch: homeward bound. De eerste stap is verkassen naar Coruña. Van daar vlieg ik morgen naar Amsterdam. Daar staan de meiden me op te wachten. De wandeling naar het station wordt al routine. Ik ken er de weg. Bestel een kaartje en wacht op de trein.
De treinreis duurt amper een half uur. In Coruña is het zaak te bedenken wat eerst en wat laatst te doen. Ik kies voor het Officina Informatione de Touristica. Bij het busstation kom ik er namelijk achter dat ik daar niet instappen kan. Een lijnnummer kan ik niet achterhalen. En de dame die mij uitleg geeft, doet dat in het Spaans (!). Ik begrijp wel dat er buiten ergens een halte moet zijn. Duh!
Het toeristenbureau bevindt zich in Port Real, de haven van Coruña. Met de info die ik van hun krijg is het makkelijker reizen. De bushalte is dichtbij en veel hotels en pensions bevinden zich in dit gebied. Dat maakt het zoeken later op de dag een stuk eenvoudiger.
Toch maar eerst naar het vliegveld. De afstand is slechts 8 km en een kaartje kost slechts € 1,40. Brlangrijker is dat ik wil weten hoe het er daar aan toegaat. Dat weet ik snel genoeg. In Spanje is het als overal: niemand geeft echt antwoord of neemt verantwoording. 'Vraag maar aan die, nee daar moet je zijn'. Maar ik ben er nu wel bekend, weet hoe de situatie er is.
Terug in het havengebied ga ik eerst op zoek naar een kamer. Als die geregeld is wil ik uitzoeken waar een Albergue of ander soort opvang is waar ik een deel van mijn spullen achter kan laten. En ik heb een Cybercafé gevonden. Daar wil ik mijn blog bijwerken. Al rondlopend ontdek ik een liefdadigheidswinkel. Daar wil ik mijn spullen later naar toe brengen. Eerst de blog.
Later op de avond loop ik voor niets naar de winkel: gesloten. Blijkbaar mogen de spullen niet weg, want eerder op de dag wilde ook een dakloze niets aannemen.
Na contact met thuis wandel ik nog eens door de oude stad. Het is druk, het is gezellig. Net als in iedere stad of dorp flaneren de inwoners op hun dooie gemak door de straten. De terrasjes vol, mensen hebben plezier. Hier is de crisis niet zichtbaar. Ik vind een gezellige kroeg waar de barkeeper mij bij ieder biertje voorziet van een lekkere snack. Een daar van is iets van vis. Het is een schelpdier en lijkt op mossel. Slik! Nu word ik op de laatste avond nog eend getest. Mag ik deze gastvrije aanbieding weigeren? Nee, vind ik zelf. Het hapje smaakt verrassend genoeg naar zure haring! En is echt lekker. Later bestel ik nog een toast met zalm. Die is echt waanzinnig lekker en de portie is groot genoeg voor twee. Dan wordt het tijd om terug te keren naar het pension. De rugzak reorganiseren.
Straks naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten