Vrijdag 13 juli 2012
Om kwart over negen schrik ik wakker uit een diepe slaap. De een of andere buurtdisco met rampzalige muziek heeft mij tussen half 5 en half 6 wakker gehouden. De muziek drong met zijn drammerige toon zelfs door mijn oordoppen heen.
Dus vertrok ik, nog totaal van slag, uit het pension. Na een ontbijt van niet meer dan een banaan en cola. Gisteren was er bijna niets te krijgen, nu gun ik mij geen tijd meer om nog te zoeken. De eigenaar van het pension is nergens te zien, dus stempel halen in het gemeentehuis. Rond de klok van tienen dan eindelijk op weg. Wat narrig loop ik de eerste helling op. Maar eenmaal buiten het dorp moet ik al weer uitbundig lachen. Wie niet met het schitterende uitzicht op al die bergen en valleien. En slechts even later loop ik al te fluiten en te zingen. Met muziek van the Godfather of Soul, the grandmaster of soul in het hoofd.
In de verte doet de zon haar best om de wolken open te breken. Het lijkt succesvol: hele stukken van de berg baden in zonlicht. Op de toppen van menig berg malen de windmolens de wolken en nevel fijn tot zij oplossen. Het weer lijkt dan toch zonnig te worden en te blijven.Dan wakkert de wind aan, tot het bijna stormachtig waait. Ik moet daar pal tegenin. Juist als ik op de kale flank van de berg op de openbare weg loop. Geen beschutting, geen enkele boom of huis, noch schuur. Niets!
Daarvoor was het universum mij al goedgezind geweest. Onderweg vond ik een halve baguette. Kan ik toch nog wat eten tijdens deze etappe. Tijdens de eeuwigdurende klim naar opnieuw bijna 1100 meter kom ik wel door mooie dorpen en de natuur is in al haar woestheid prachtig Heel veel struiken en planten bloeien nog. Heideachtige pollen die paarse en gele bloemen dragen. Een genot om hier te mogen zijn.
En in de afdaling passeer ik ineens de grens met Galicië. Weer een andere provincie. Asturia adios. Deze afdaling is lang niet zo heftig als die van donderdag. Duurt gelukkig ook niet zo lang.
Het weer slaat nu echt helemaal om. Van zonnig naar stormachtig donkergrijs bewolkt. Eerst miezerige vochtige nevel, later een echte stevige langdurige regenbui. Voor het meest heftige deel van de bui begint, heb ik gelukkig al een kamer.
Waar het wel droog maar ook erg koud is.
Om kwart over negen schrik ik wakker uit een diepe slaap. De een of andere buurtdisco met rampzalige muziek heeft mij tussen half 5 en half 6 wakker gehouden. De muziek drong met zijn drammerige toon zelfs door mijn oordoppen heen.
Dus vertrok ik, nog totaal van slag, uit het pension. Na een ontbijt van niet meer dan een banaan en cola. Gisteren was er bijna niets te krijgen, nu gun ik mij geen tijd meer om nog te zoeken. De eigenaar van het pension is nergens te zien, dus stempel halen in het gemeentehuis. Rond de klok van tienen dan eindelijk op weg. Wat narrig loop ik de eerste helling op. Maar eenmaal buiten het dorp moet ik al weer uitbundig lachen. Wie niet met het schitterende uitzicht op al die bergen en valleien. En slechts even later loop ik al te fluiten en te zingen. Met muziek van the Godfather of Soul, the grandmaster of soul in het hoofd.
In de verte doet de zon haar best om de wolken open te breken. Het lijkt succesvol: hele stukken van de berg baden in zonlicht. Op de toppen van menig berg malen de windmolens de wolken en nevel fijn tot zij oplossen. Het weer lijkt dan toch zonnig te worden en te blijven.Dan wakkert de wind aan, tot het bijna stormachtig waait. Ik moet daar pal tegenin. Juist als ik op de kale flank van de berg op de openbare weg loop. Geen beschutting, geen enkele boom of huis, noch schuur. Niets!
Daarvoor was het universum mij al goedgezind geweest. Onderweg vond ik een halve baguette. Kan ik toch nog wat eten tijdens deze etappe. Tijdens de eeuwigdurende klim naar opnieuw bijna 1100 meter kom ik wel door mooie dorpen en de natuur is in al haar woestheid prachtig Heel veel struiken en planten bloeien nog. Heideachtige pollen die paarse en gele bloemen dragen. Een genot om hier te mogen zijn.
En in de afdaling passeer ik ineens de grens met Galicië. Weer een andere provincie. Asturia adios. Deze afdaling is lang niet zo heftig als die van donderdag. Duurt gelukkig ook niet zo lang.
Het weer slaat nu echt helemaal om. Van zonnig naar stormachtig donkergrijs bewolkt. Eerst miezerige vochtige nevel, later een echte stevige langdurige regenbui. Voor het meest heftige deel van de bui begint, heb ik gelukkig al een kamer.
Waar het wel droog maar ook erg koud is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten