Zondag 17 juni 2012
Na werkelijk een verschrikkelijke nacht eindelijk het begin van de Camino del Norte. Waarom verschrikkelijk? Drie stapelbedden in een ruimte die daar amper groot genoeg voor is. In die ruimte 6 mensen. Waarvan er één onvoorstelbaar erg snurkt. Waardoor de rest veel en vaak wakker is. Die rest zijn onder andere Sophie en John, een jong stel uit Frankrijk. Uiteindelijk zijn zij zo wijs om dan maar in een andere kamer op de grond te gaan liggen. In ieder geval meer kans op rust. Voor mij is het zelfs met oordoppen in een hel.
En wanneer ik eindelijk in slaap val, vergeet 'Remi' dat hij in een bovenbed slaapt en dondert tot 2 keer toe met een hels kabaal op de grond. 's Ochtends geen enkel respect voor de pelgrim onder hem. Levend in zijn eigen afgesloten luchtbel.
Na alle irritatie van de nacht vertrek ik wel lekker vroeg, op tijd op pad. Het is nog stil in de straten van Irun. Slechts hier en daar een pelgrim en wat vroege sporters. In een rustig tempo wandelen Alice en ik de eerste kilometers. Zodra het iets omhoog gaat, daalt de snelheid van Alice nog meer. Dus laat ik haar langzaam maar zeker achter. Niet lang daarna ontmoet ik een Duitse oudere heer uit Chemnitz. Hij is om 7 uur met de nachttrein gearriveerd. Na een snel ontbijt bij de bakker direct op weg. Hij heeft 6 weken gepland voor de Camino.
Bij het Santuario de Guadelupe komen de reisgenoten weer bij elkaar. De kerk van het religieuze complex is prachtig. In de kerk is duidelijk de verbinding met de nautische historie van de omgeving zichtbaar.
Hierna volgt de klim over de berg Jaizkibel. Het is een niet erg moeilijk terrein. Glooiend, de bekende rotsblokken en brokken en stenen, maar redelijk goed te wandelen. Alleen komt er wel een vervelende pijn opzetten boven mijn linker enkel. Die pijn had ik gisteren op het einde van de etappe ook al gevoeld. Weet dat aan vermoeidheid en schonk er niet veel aandacht aan. Bij iedere stap wordt de pijn erger en ineens zijn de rollen tussen beide pelgrims omgedraaid. Ik zie Alice langzaam maar zeker uit zicht verdwijnen. Het is een echt intens vervelende pijn waardoor ik werkelijk langzaam moet gaan lopen.
Toch bereiken we na deze moeizame inspanning de Pasajes de San Juan, een nog echt authentiek kustdorpje. Het is er erg gezellig met een streetband dat een soort dixiemuziek speelt. Alsof men zich in New Orleans waant. We pakken een terrasje en genieten zeker een uur lang van de hele happening. Zo links en rechts ook andere pelgrims die met even veel plezier genieten. Dan wordt het tijd om met het pontje over te varen.
Er volgt nogmaals een stevige klim en daarna wandelend langs de kust en de weidse oceaan. Bij een laatste steile weg neem ik rust op een bankje bij een huis dat oogt als een bed en breakfast. Wachtend op Alice, die het zwaar heeft op dit stuk. Er komt een man naar mij toe gelopen vanaf het huis. Hij nodigt mij uit om wat water te komen drinken en te rusten. Wij nemen dit aanbod graag aan en blijken bij een commune van de Twelve Tribes beland te zijn. Er volgt een heel interessant en lang gesprek met de man en zijn vrouw. Heel bijzonder allemaal. Het voelt oprecht, het voelt goed.
Dan eindelijk naar San Sebastian. Linea recta naar het strand, kleren uit en het ijskoude maar heerlijke water van de oceaan in. Het is top. De kracht van het water beukt de vermoeidheid uit mijn lijf. Geeft mij het gevoel dat ik Leef.
Na het verkwikkende bad is het tijd voor de Albergue. Deze blijkt nogal een stuk verderop te liggen. Ik wil met de ervaring van de afgelopen nacht liever in een hotel of pension. Alice is het met mij eens en al vrij snel vinden we dichtbij onderdak. Een snelle douche voor we naar de oude stad wandelen om te eten. Het is er druk en gezellig. Een paar in oranje gedoste voetbalsupporters verdrinken luidruchtig hun verdriet.
We eten buiten op een terras als de wind behoorlijk komt opzetten. Het wordt tijd om te gaan. De stormachtige wind blaast ons voor zich uit naar het pension.
Totaal kaputt ga ik eindelijk in alle rust slapen.
Na werkelijk een verschrikkelijke nacht eindelijk het begin van de Camino del Norte. Waarom verschrikkelijk? Drie stapelbedden in een ruimte die daar amper groot genoeg voor is. In die ruimte 6 mensen. Waarvan er één onvoorstelbaar erg snurkt. Waardoor de rest veel en vaak wakker is. Die rest zijn onder andere Sophie en John, een jong stel uit Frankrijk. Uiteindelijk zijn zij zo wijs om dan maar in een andere kamer op de grond te gaan liggen. In ieder geval meer kans op rust. Voor mij is het zelfs met oordoppen in een hel.
En wanneer ik eindelijk in slaap val, vergeet 'Remi' dat hij in een bovenbed slaapt en dondert tot 2 keer toe met een hels kabaal op de grond. 's Ochtends geen enkel respect voor de pelgrim onder hem. Levend in zijn eigen afgesloten luchtbel.
Na alle irritatie van de nacht vertrek ik wel lekker vroeg, op tijd op pad. Het is nog stil in de straten van Irun. Slechts hier en daar een pelgrim en wat vroege sporters. In een rustig tempo wandelen Alice en ik de eerste kilometers. Zodra het iets omhoog gaat, daalt de snelheid van Alice nog meer. Dus laat ik haar langzaam maar zeker achter. Niet lang daarna ontmoet ik een Duitse oudere heer uit Chemnitz. Hij is om 7 uur met de nachttrein gearriveerd. Na een snel ontbijt bij de bakker direct op weg. Hij heeft 6 weken gepland voor de Camino.
Bij het Santuario de Guadelupe komen de reisgenoten weer bij elkaar. De kerk van het religieuze complex is prachtig. In de kerk is duidelijk de verbinding met de nautische historie van de omgeving zichtbaar.
Hierna volgt de klim over de berg Jaizkibel. Het is een niet erg moeilijk terrein. Glooiend, de bekende rotsblokken en brokken en stenen, maar redelijk goed te wandelen. Alleen komt er wel een vervelende pijn opzetten boven mijn linker enkel. Die pijn had ik gisteren op het einde van de etappe ook al gevoeld. Weet dat aan vermoeidheid en schonk er niet veel aandacht aan. Bij iedere stap wordt de pijn erger en ineens zijn de rollen tussen beide pelgrims omgedraaid. Ik zie Alice langzaam maar zeker uit zicht verdwijnen. Het is een echt intens vervelende pijn waardoor ik werkelijk langzaam moet gaan lopen.
Toch bereiken we na deze moeizame inspanning de Pasajes de San Juan, een nog echt authentiek kustdorpje. Het is er erg gezellig met een streetband dat een soort dixiemuziek speelt. Alsof men zich in New Orleans waant. We pakken een terrasje en genieten zeker een uur lang van de hele happening. Zo links en rechts ook andere pelgrims die met even veel plezier genieten. Dan wordt het tijd om met het pontje over te varen.
Er volgt nogmaals een stevige klim en daarna wandelend langs de kust en de weidse oceaan. Bij een laatste steile weg neem ik rust op een bankje bij een huis dat oogt als een bed en breakfast. Wachtend op Alice, die het zwaar heeft op dit stuk. Er komt een man naar mij toe gelopen vanaf het huis. Hij nodigt mij uit om wat water te komen drinken en te rusten. Wij nemen dit aanbod graag aan en blijken bij een commune van de Twelve Tribes beland te zijn. Er volgt een heel interessant en lang gesprek met de man en zijn vrouw. Heel bijzonder allemaal. Het voelt oprecht, het voelt goed.
Dan eindelijk naar San Sebastian. Linea recta naar het strand, kleren uit en het ijskoude maar heerlijke water van de oceaan in. Het is top. De kracht van het water beukt de vermoeidheid uit mijn lijf. Geeft mij het gevoel dat ik Leef.
Na het verkwikkende bad is het tijd voor de Albergue. Deze blijkt nogal een stuk verderop te liggen. Ik wil met de ervaring van de afgelopen nacht liever in een hotel of pension. Alice is het met mij eens en al vrij snel vinden we dichtbij onderdak. Een snelle douche voor we naar de oude stad wandelen om te eten. Het is er druk en gezellig. Een paar in oranje gedoste voetbalsupporters verdrinken luidruchtig hun verdriet.
We eten buiten op een terras als de wind behoorlijk komt opzetten. Het wordt tijd om te gaan. De stormachtige wind blaast ons voor zich uit naar het pension.
Totaal kaputt ga ik eindelijk in alle rust slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten