Maandag 18 juni 2012
In alle rust opgestaan. Alle tijd en aandacht besteden aan de flink geïrriteerde peesschede boven de linker enkel. Er heeft zich een grote bult gevormd. De enige oplossing nu is de enkel wat fixeren met tape, zodat de pezen niet nog meer irritatie veroorzaken. Aangezien beide voeten ook weer behoorlijk vurig zijn geworden ga ik ook pillen slikken. In de hoop dat de penicillinekuur, meegekregen van de huisarts thuis, alles weer op orde krijgt. Én: tranquille!
Als ik dan eindelijk op weg ga, ben ik de hele tijd vrolijk. De hele wandeling langs de boulevard van San Sebastian loop ik met een grote grijns op mijn gezicht. Te zingen en te fluiten. De mensen reageren daarop. Wensen een Bon Camino en andere lieve woorden. Waardoor ik nog vrolijker wordt, nog meer ga grijnzen en stralen.
De weg naar Zaraurz, het eindpunt van de tweede etappe in mijn boek, is mooi maar niet echt speciaal. Opnieuw glooiend met veel en vaak zicht op een gigantische hoeveelheid water. Ik vind dat wel heel mooi: die uitgestrektheid van de oceaan.
Aangekomen in Zarautz besluit ik om verder te lopen naar Getaria. Vooral ook omdat Zarautz niet echt prettig aanvoelt. Puur gericht op toerisme, koud.
Getaria voelt heel anders. Als een warm bad. Klein, maar gezellig en warm dus. Ik kom in de kroeg terecht voor ik onderdak heb. Daar kom ik in gesprek met Hans uit Amsterdam. Het is lange tijd heel gezellig en de halve liters Heineken smaken best na de gedane arbeid.
Hans oppert zijn pension als een heel gezellig onderkomen. Met een heel vriendelijke beheerster. Hij noemt het een goed adres om te overnachten.
En dat is het!
In alle rust opgestaan. Alle tijd en aandacht besteden aan de flink geïrriteerde peesschede boven de linker enkel. Er heeft zich een grote bult gevormd. De enige oplossing nu is de enkel wat fixeren met tape, zodat de pezen niet nog meer irritatie veroorzaken. Aangezien beide voeten ook weer behoorlijk vurig zijn geworden ga ik ook pillen slikken. In de hoop dat de penicillinekuur, meegekregen van de huisarts thuis, alles weer op orde krijgt. Én: tranquille!
Als ik dan eindelijk op weg ga, ben ik de hele tijd vrolijk. De hele wandeling langs de boulevard van San Sebastian loop ik met een grote grijns op mijn gezicht. Te zingen en te fluiten. De mensen reageren daarop. Wensen een Bon Camino en andere lieve woorden. Waardoor ik nog vrolijker wordt, nog meer ga grijnzen en stralen.
De weg naar Zaraurz, het eindpunt van de tweede etappe in mijn boek, is mooi maar niet echt speciaal. Opnieuw glooiend met veel en vaak zicht op een gigantische hoeveelheid water. Ik vind dat wel heel mooi: die uitgestrektheid van de oceaan.
Aangekomen in Zarautz besluit ik om verder te lopen naar Getaria. Vooral ook omdat Zarautz niet echt prettig aanvoelt. Puur gericht op toerisme, koud.
Getaria voelt heel anders. Als een warm bad. Klein, maar gezellig en warm dus. Ik kom in de kroeg terecht voor ik onderdak heb. Daar kom ik in gesprek met Hans uit Amsterdam. Het is lange tijd heel gezellig en de halve liters Heineken smaken best na de gedane arbeid.
Hans oppert zijn pension als een heel gezellig onderkomen. Met een heel vriendelijke beheerster. Hij noemt het een goed adres om te overnachten.
En dat is het!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten