Zaterdag 16 juni 2012
En de volgende vreemde dag. Ik begon rond kwart over negen te wandelen. In plaats van de verharde weg nam ik toch maar weer de GR-10. Na een tijdje bedacht ik me dat ik dit helemaal niet van plan was geweest, maar de keuze was al gemaakt. En het gebied niet echt bezaaid met weggetjes. Dus door de bush.
Hoewel het niet meer zo hoog werd als naar Larrun was de eerste heuvel, of berg, nog best pittig. Rotsachtig zoals zo vaak en het was direct al heel warm. Maar tranquille, rustig aan. Bij een kleine Venta, winkeltje, koop ik brood wat fruit en een Coke. En vanaf dat moment begin ik de route te verliezen.
Vrij snel dacht ik al een wegwijzer gemist te hebben. En er kwamen maar geen nieuwe roodwitte vlaggetjes, dus iemand naar de weg gevraagd. Eerst kreeg ik te horen dat dit de weg naar Olhette bleek te zijn. Terug dus! Na het noemen van Hendaye stelde hij me gerust: Hendaye a gauge, a gauge. En Hendaye betekent GR-10, betekent Irun. A gauge naar links.
Dat klopte, want ik kreeg direct een wegwijzer in rood en wit te zien. Ik pikte op de een of andere manier dus toch de route weer op. Omhoog, omhoog, niet echt zwaar, maar uiteraard inspannend. Eindelijk boven was ik het helemaal kwijt. Zag La Rhune steeds dichterbij komen. Had daarbij het gevoel Spanje in te lopen en weg van de oceaan, weg van Irun. Geen wegwijzers meer te zien. ´Jos je gaat verkeerd, keer om´, gaat het door mijn hoofd. ´Waar de #@çñ zit ik in godsnaam?´
Totaal gefrustreerd besluit ik het eerste het beste pad naar beneden te nemen. Ik zie onder mij de weg en een of ander groot centrum van iets. Wat het is kan ik op de kaart niet plaatsen en ik kan het van deze afstand niet herkennen. Alleen dat het heel groot en heel druk is. Bleek het uiteindelijk om een hele grote venta te gaan die dus wel degelijk op de kaart te vinden was. Ik was zo gestressd dat ik dat al helemaal niet meer zag.
En wie kom ik tegen? Wie schreeuwt verrast, met een grote glimlach mijn naam? Juist: Alice! In tegenstelling tot wat ik verwacht had, was zij pas heel laat vertrokken. Zelfs nog na mij. Zij dacht dat ik allaang in Irun zou zijn, per taxi of bus of what ever. En dus gaan wij ook vandaag maar weer eens samen verder.
De GR-10 leidt ons een heel eind in de goede richting. Vlak voor Hendaye besluiten wij linksaf te slaan en niet eerst naar het eind, of beginpunt van deze Grande Randonnee: Hendaye. Het is even moeilijk, want de autobaan, een andere drukke weg, een rivier, en een klein weggetje komen allemaal bij elkaar. Makkelijk te vinden op de kaart. Tenzij op de kaart daar juist de grens wordt aangegeven met een stippellijn van een cm breed.
We maken uiteindelijk de juiste beslissing en even laten zitten we op een terras bij een venta op Spannse bodem. Koffie, time out. Regen! Een sms naar huis dat ik eindelijk de grens over ben en bijna in Irun. Ik krijg mijn eerste Spaanse les van Ria: iets over kruipen, handen en voeten, zwaar en een omhelzing. De eerlijkheid gebied te vertellen dat ik een vertaling aan de serveerster bij de venta heb gevraagd. Alleen sprak zij amper Engels.
Dan op naar Irun, naar de Auberge. Bij aankomst is die al redelijk bezet. Het is een opvang in een appartement van een flat(?). Een stuk of vijf slaapkamers met 3 of meer stapelbedden, twee keukens een privéruimte voor de hospatilito, twee wc- en doucheruimtes. De bedden worden allemaal bezet. Uiteindelijk moet er zelfs iemand op een zitbank in een van dekeukens annex kantoor slapen.
De beheerster is waanzinnig lief en aardig, maar haringen in een ton? Ik vind het niks!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten