Vrijdag 15 juni 2012
Wat weer een waanzinnige dag! Het begon allemaal wat onbestemd. Ga ik vandaag Irun dan eindelijk wel halen? Waar slapen? Spanje? Zorgen om niks; het loopt toch iedere keer weer anders.
Met de blog gaat het vaak hetzelfde. Als ik er onderweg aan denk om iets speciaals te willen vermelden ben ik het ´s avonds weer kwijt. Meestal komt het in het verhaal niet terug. Er gebeurt vaak te veel. Fotomomenten hetzelfde: iedere stap is wel een foto waard. Zo mooi, zo indrukwekkend, zo spannend, zo lief, zo intens.
Ik wilde de GR-10 tot Hendaye verder vervolgen en dan de grens over naar Irun. Zo rond de 30 tot 35 km. Met een aflopend terrein, alla!
Eerst naar Sare. Zo´n 9 km, wel geaccidenteerd. Soms stevig, maar dat ben ik allang gewend. En mijn tempo wordt rustiger. Onderweg Alice weeropgepikt. Bij een winkel van sinkel op de grens met Spanje. We volgen ook vandaag deels precies de stippellijn tussen beide landen. We gaan dan samen maar weer verder. Naar hét avontuur van de dag.
Zoals ik in een eerder blog al eens heb laten weten, weten de mensen van de GR wel hoe zij een route moeten maken. En wel zo dat er steeds maximaal geklommen moet worden. Zo ook op dit stuk. Er zijn 3 hogere bergen nog in de buurt, met 2 mooie lage passen er tussen. En dan gaat de route uiteraard via de hoogste berg van de 3. Richting La Rhune, of Larrun in het Baskisch en Spaans. De heilige berg voor de Basken. 905 meter hoog! De route leidt dit keer niet over de top, maar het uitzicht schijnt er fenomenaal te zijn. En ja: dat is het!
Voor toeristen gaan er per keer 2 electrische treintjes vanuit een dal naar de top. Daar wilden wij vanaf een vlak gedeelte opspringen a la Smith en Jones, de treinrovers. Helaas wilde niemand in beide treintjes meewerken. Pelgrims lopen maar naar boven. De duur van de wandeling wordt vermeld als 1 uur en 30 minuten, wij doen het binnen het uur.
Maar: WOW!!! Wat een onbeschrijflijk gevoel om na die klim boven te komen en dan dat waanzinnige uitzicht te hebben. De oceaan, de kustlijn, steden, de Pyreneeën, verderop het Franse laagland. Volgens mij kon ik de Südesch bijna zien liggen.
De serveerster bij het onvermijdelijke restaurant is helemaal blij voor ons. Met werkelijk stralende ogen, verwelkomt zij ons. En verwend ons met koekjes en een lollie. Water voor de terugweg is geen probleem. En wat blijkt: zij heeft de Camino del Norte ook gelopen. Een pelgrim! De ogen beginnen nu onwaarschijnlijk te schitteren. Het licht van alle sterren uit het universum knalt ons tegemoet. Nog eens: WOW!
De reis naar beneden is geen makkie. Vanaf de top terug naar de route gaat via ontelbare dikke en kleine rotsblokken. En het is uiteraard steil. Het vervolg naar beneden is makkelijker. Glooiend, maar nog steeds met de rottigste stenen onder de voeten. En dat gaat steeds meer pijn doen.
In Olhette komen we bij het eerstvolgende dorp. Er schijnt slechts 1 Gite te zijn. En die is vol. Dan eerst maar een biertje bij het café in het dorp. Alice wil hier blijven, zij heeft een prachtige kampeerplek in het bos gevonden. Ik wil het liefst door naar Irun. Desnoods per taxi. Dat is van later zorg. Eerst dat biertje!
Bij het café worden we een hele tijd vermaakt door een man uit het dorp. Het schijnt dat wij zijn plekje op het terras hebben ingepikt. Maar we komen eigenlijk met hem in ´gesprek´ omdat Alice hem naar een van zijn zelfgeplukte bloemen vraagt.
De trotse Bask vertelt ons van alles. Geschiedenis over de Basken. Hoe de Nederlandse zeevaarders kwamen en de Basken elkaar via gezang waarschuwden voor het dreigende gevaar. Hij zingt er met een prachtige stem zelfs het liedje bij. Hoe de Basken zich dan terugtrokken op de heilige berg in de verte. Maar ook de Engelsen, Fransen en Spanjaarden worden niet gespaard. Zelfs de Duitsers, Napoleon worden erbij gehaald. Hij vertelt over zijn Duitse lief Ingrid, dat zij de liefde bedreven in het hotel van Ainhoa. Maar dat hij een matroos op de vaart was en haar weer moest laten gaan. Met de meest mooie gezichtsuitdrukkingen maakt hij de verhalen nog spannender, nog intenser. De smokkelroutes, de douane hoe bang die waren. En hoe gemakkelijk recht geschiedde: daar kwam geen politie of rechter aan te pas!
We lachen en hebben de grootste lol. Waarbij Alice zo goed en zo kwaad probeert te vertalen. Want Joseph schijn een nogal zwaar accent te hebben.
Als het tijd wordt om op te stappen en een taxi te regelen ontdek ik dat het café ook een hotel schijnt tezijn. Ik wil een bed, ik wil rust en ik besluit direct een kamer te nemen. Ik moet nog wel even geduld hebben, want de eigenaar, chef en kamenier is druk bezig met eten uitserveren. Dus eerst mijn reisgenote maar naar haar prachtige plek in het bos gebracht.
Wij zijn allebei dik tevreden met onze slaapplaatsen. Ik heb alleen de pech dat de beloofde wifi niet helemaal functioneert als ik het graag wil. Mijn tablet kan maar geen verbinding maken, waardoor ik geen blogs of foto´s kan verwerken. En dus ga ik alsnog veel te laat slapen. Gelukkig heb ik wel weer even contact met thuis via Skype.
Morgen dan toch eindelijk de Atlantische Oceaan? Irun?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten