Donderdag 14 juni 2012
Gisteravond nagekeken welke routemogelijkheden er vandaag zouden kunnen zijn. Met tablet en kaart bij de hand. De ene route zou circa 35 km zijn, via redelijk laag terrein. De andere route gaat via de GR-10. Ongeveer de zelfde afstand, maar met meer hoogteverschillen.
Toch voor die laatste optie gekozen. Gelukkig maar. In het begin was de weg nog verhard en volgde die een riviertje. Die lonkte zo verleidelijk dat ik al voor negen uur ´s morgens in mijn blote kont in het water lag. Temperatuur gelijk aan het dompelbad in een sauna. Koud maar fantastisch!
De verharde wweg liep uiteindelijk dood bij een huis op de grens met Spanje. Vanaf daar werd het terreinwerk. En direct zwaar. Het werd onwijs zwaar. Diverse keren moest ik heel snel mijn gewicht weer verplaatsen om niet achterover van de berg te vallen. Maar ach, uiteindelijk doet het vallen geen pijn.
Het was een extreem zware klim. Maar zo geweldig om te doen. Gelukkig was het pad merendeels opgedroogd. Dus meer grip. En soms lag de volgende stap 40 0f 50 cm hoger. Over resten van oude lawinens, door bergbeekjes. De wind die mij bijna van het pad afblaast. Geen idee waar het pad precies is of waar het naartoe leidt. Ja, naar boven.
Boven was prachtig. Wat een uitzicht. Rondom toppen van bergen die nog hoger zijn. En in een bepaalde richting zelfs het vlakke land van ver voor de Pyreneeën kunnen zien.
De route verliep daarna over min of meer glooiend terrein. Soms wat steiler, soms redelijk vlak. De paden vaak bezaaid met rotsblokken en uitstekende steenpunten. Pijnlijk voor voeten en gewrichten. Zo nu en dan redelijk begaanbaar.
Bij het passeren van een van de vele bergovergangen een fantastische verrassing. De oceaan! Wat een waanzinnig beeld. Nog 30 km van de kust en de zeelijn kunnen zien.
Het blijft in die euforie wel zaak om goed op te blijven letten. Even afgeleid en de pelgrim loopt te veel. Ik had al een paar keer joekels van roofvogels zien rondzweven boven de valleien. En daarbij genoten van het stijlvolle glijden op de wind. Tot ik enkele van die dieren in een weiland boven op een berg zag landen. Heel ander koppen als buizerds en veel groter. Achteraf hoorde ik dat het gieren blijken te zijn. Ik klapte in mijn handen en zeker een stuk of twintig kwamen traag in beweging. Overvliegend, hangend in de lucht, op de thermiek. Ik was zo onder de indruk dat ik een wegwijzer miste en voor niets een hele steile helling heb beklommen.
Weer later lekker op een col in het gras. Tijd nememn om te eten en te rusten. Achter mij de Pyreneeën, voor mij de oceaan. Boven mij rondcirkelende roofvogels en de zon. In alle rust neervleien en zelfs nog even geslapen.
Afgedaald naar Ainhoa met de bedoeling door te lopen naar Sare. Het geplande doel dat nog eens 9 km verderop ligt. Maar het is goed geweest. Ik wacht op het terras gezetenop Alice die ongeveer een uur achter mij liep. Onder het genot van koffie, gebak en een cola is het goed uit te houden. Als Alice is gearriveerd drinken we samen een paar pilsjes en vinden we onderdak in een gite bij een camping.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten