Donderdag 7 juni 2012
Hoe veel hindernissen en tegenslagen moet deze mensch nóg ondervinden? Voor hij eindelijk beseft dat hij zelf de aanstichter van deze problemen is. Ook bij hem eindelijk het inzicht komt dat de Weg zich zelf wel ontvouwt, en niet nagejaagd of afgejakkerd hoeft te worden.
En het begon allemaal nog in hosannastemming. Lourdes kan echt diep tot iemand doordringen als dat toegelaten wordt. Diep doordringen op spiritueel niveau. Los van alle commercie, los van het circus, los van het oppervlakkige.
Op mijn weg naar de Chemin kon ik nog water tappen bij de Notre Dame, kaarsen branden en een bezoek brengen aan beide basilieken. Daarna moest ik deze stad van Onze Vrouwe eindelijk loslaten. Het was twaalf uur.
Het weer was goed voor de wandelaar en pelgrim. De zon verschool zich achter een heel dik wolkenpak. Het was wat klammig. Maar toch viel de temperatuur reuze mee.
Door alle ontvangen energie liep ik op wolken. Geen last van de rugzak; de voeten rustig. Vanaf het begin volgde ik de redelijk goed aangegeven Chemin. Dwars door het bos van Lourdes, soms heel dicht langs de Gave de Pui, de rivier. Bij tijd en wijle was het gewoon oorverdovend stil.
Bij St. Pé de Bigorre besloot ik te pauzeren. Al twee uur onderweg, langs een kleine stroom; genoeg afstand al afgelegd. Rust en geniet; geniet en rust.
En aan die stroom sloeg ik op tilt. Door naar Arudy te willen wandelen. Tekenen genoeg onderweg om het niet te doen; om om te keren. Toch de harde kop ervoor houden en gaan. Met alle gevolgen van dien.
Als ik gewoon de route aangehouden had tot Asson, was ik na een kleine 10 km binnen geweest. Dan had ik 'slechts' rond de 18 km gelopen. Was ik redelijk fris geëindigd. En was de moraal nog goed geweest.
Nu heb ik zeker 8 tot 10 km onnodig mijn lichaam weer vermoeid. De 'misser' telt mentaal net zo zwaar. De innerlijke verwijten verzwakken enorm. Het draint alle energie uit het systeem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten