Woensdag 6 juni 2012
Het heiligdom van Onze Lieve Vrouwe van Lourdes bestaat uit twee basilieken boven elkaar. De bovenste is de basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis, de onderste heet de Rozenkransbasiliek. Rondom deze Notre Dame zijn de hele dag wel activiteiten gaande. Processies, missen, rondom de grot, de waterpunten, kaarsen worden gebrand, het badhuis. En aan de overzijde van de rivier het jeugdcentrum.
De processie van 17 uur is speciaal gericht op de Rozenkransbasiliek. De deelnemers komen al samen op het plein voor de basiliek. De opzet is dus anders dan de avondprocessie. Daarbij eindigt men op het plein. Als de deelnemers op hun plaats staan, komt er een optocht van vaandels en priesters voorbij. Voorop een priester die aan 4 zijden door vaandeldragers begeleid wordt. Op de vaandels beeltenissen van de vier evangelisten. De priester toont de bijbel met gestrekte armen. Daar opvolgend een hele groep priesters. En dan aan het eind, onder een soort draagtent, het gouden symbool van de Heiligheid hier aanwezig. Het is het uiterlijke vertoon van het geloof. Daarnaast als contrast de gelovige die intens hoopt, bidt en gelooft in verzoening, vergeving en genezing. Mensen buigen of knielen als de heilige voorwerpen voorbij komen. Zij maken een kruis. Jong en oud door elkaar. In alle talen is dit geloof en haar intentie dezelfde.
Rondom de grot heerst een meer serene stilte. Ook hier mensen geknield, op het steen of asfalt van het verzamelgebied voor de grot. Huilende mensen die getroost worden door hun naasten. Oud of jong; met gebreken of 'gezond'. Ook hier die intensiteit.
Er is bij één groep scholieren uit Engeland een bijzondere beleving gaande. Soms alleen, soms in groepjes, komen zij voorbij. Lopen rond, staan stil, lijken verward. Zij lopen allemaal met een zelfde flyer.
Rechts van de pelgrim komt een jongen staan. Hij bestudeert de flyer, uitvoerig meemompelend. Dan verdwijnt hij, om even later met een kaars in de hand weer voorbij te lopen. Ondertussen is vanuit de richting van de grot een andere jongen gearriveerd. Blijkbaar met eenzelfde flyer gaat hij ter linkerzijde staan. Hij kijkt verward, flyer vervrommelend voor zijn mond. Kan het ogenschijnlijk allemaal (nog) niet bevatten.
En er blijven kinderen uit die zelfde groep voorbijkomen. Herkenbaar aan dezelfde flyer, maar vooral aan de zelfde soort rugtas die allen dragen. Er is emotie, er zijn tranen, er wordt getroost. Enkelen lopen voorbij en keren even later terug. Zij zijn eerst in de grot geweest en gaan nu een of meerdere kaarsen branden. Ook zijn er helemaal in zichzelf gekeerd. Glazige blik: met gedachten bij de problemen thuis of de strijd in hen zelf?
De pelgrim kijkt en observeert in stilte. Probeert in te schatten, mee te voelen. Tracht niet te oordelen. Eén keer komen ook bij hem spontaan de tranen als hij het verdriet van een meisje uit de genoemde groep voelt.
Ondertussen helpt een man bij de watertappen liefdevol zijn vrouw. Zij is slecht ter been, loopt met steun van twee krukken. Hij vouwt een klein driepootkrukje uit, zodat zij kan gaan zitten. Zodat zij daarna haar voeten en onderbenen onder het gewijde water kan spoelen. Later gaan de twee naar de grot om te bidden en te ontvangen.
Velen vullen 'slechts' alle flessen, bidons, containers en jerrycans die zij dragen kunnen. Die zij met behulp van een rolstoel verplaatsen kunnen. Anderen spoelen hun gezicht, hoofd en haar onder het water. Wrijven hun keel in, wassen armen en handen. Of zoals de vrouw voeten en benen.
Als de pelgrim zijn waterfles heeft gevuld, spoelt ook hij zijn voeten onder het gewijde water. Hoewel hij gelooft dat de genezing vanuit iemand zelf komt. 'Baat het niet, dan schaadt het niet', is zijn gedachte.
Nu hij zijn voeten gespoeld heeft, wordt het ook tijd om de grot te ervaren. De grot waarin Bernadette de Heilige Maagd een aantal keren heeft waargenomen. Waar de bron van het geneeskrachtige water uitstroomt. Waar een beeltenis van Maria waakt over haar gelovigen. De plek ook waar mensen de wand strelen met hun handen. Waar een vrouw dicht tegen de wand geknield aan het bidden is. Daar waar een andere vrouw haar gehavende gezicht tegen de rotswand duwt in de hoop op verlichting.
De pelgrim is benieuwd naar de bijzondere Energie. Neemt deze echter niet waar. Hij is wel onder de indruk van de kracht van de intentie van geloven. Ook houdt hij beide handen in een stroompje dat langs de wand van de grot sijpelt.
Met blijheid in zijn hart wandelt de pelgrim verder over het terrein. Bij de kaarsenafdeling liggen nog tal van kaarsen te wachten om gebrand te worden. Ook is er een afgescheiden deel waar andere kaarsen branden. Kaarsen met de meest bizarre afmetingen. Van katholieke afdelingen uit alle windstreken. Hier schijnt de grootte van de kaars evenredig te zijn aan de kracht van het geloof van betreffende afdeling. Het lijkt ook sterk op uiterlijk vertoon. Maar de pelgrim tracht niet te oordelen.
Tot zijn verbazing ontwaart de Santiagoganger even verderop een badhuis. Er kan door zieken gebaad worden in het water van de bron. Gelijk naar de bron van Bethesda waar zieken konden genezen door zich onder te dompelen.
Via een brug over le Gave wordt de wandeling aan de andere zijde voortgezet. Een wandeling over de Chemin de l'eau. Hier staan een aantal watertappen waarbij met behulp van teksten de Heilige Maagd geëerd wordt. De teksten raken de pelgrim diep.
Hij is echter nog meer onder de indruk van hetgeen hij waarneemt bij het jeugdcentrum. Links en rechts zitten jongeren met de bekende velgekleurde hoedjes in een op een gesprekken met priesters bijeen. Blijkbaar wil datgene wat ervaren wordt, ook verwoord worden. Ook hier is de spiritualiteit tastbaar.
Terug op het plein voor de Notre Dame is de rust teruggekeerd. Tijdelijk! Om 21 uur is er de volgende processie. Mensen hebben zich in hun verblijven teruggetrokken om zich later opnieuw onder te laten dompelen in de Liefde van de Heilige Maagd.
De pelgrim heeft genoeg ervaren. Ook hij gaat zich terugtrekken op zijn kamer. Bij het beklimmen van de heuvel naar zijn verblijf, voelen zijn voeten en kuiten wonderbaarlijk ontspannen.
De processie van 17 uur is speciaal gericht op de Rozenkransbasiliek. De deelnemers komen al samen op het plein voor de basiliek. De opzet is dus anders dan de avondprocessie. Daarbij eindigt men op het plein. Als de deelnemers op hun plaats staan, komt er een optocht van vaandels en priesters voorbij. Voorop een priester die aan 4 zijden door vaandeldragers begeleid wordt. Op de vaandels beeltenissen van de vier evangelisten. De priester toont de bijbel met gestrekte armen. Daar opvolgend een hele groep priesters. En dan aan het eind, onder een soort draagtent, het gouden symbool van de Heiligheid hier aanwezig. Het is het uiterlijke vertoon van het geloof. Daarnaast als contrast de gelovige die intens hoopt, bidt en gelooft in verzoening, vergeving en genezing. Mensen buigen of knielen als de heilige voorwerpen voorbij komen. Zij maken een kruis. Jong en oud door elkaar. In alle talen is dit geloof en haar intentie dezelfde.
Rondom de grot heerst een meer serene stilte. Ook hier mensen geknield, op het steen of asfalt van het verzamelgebied voor de grot. Huilende mensen die getroost worden door hun naasten. Oud of jong; met gebreken of 'gezond'. Ook hier die intensiteit.
Er is bij één groep scholieren uit Engeland een bijzondere beleving gaande. Soms alleen, soms in groepjes, komen zij voorbij. Lopen rond, staan stil, lijken verward. Zij lopen allemaal met een zelfde flyer.
Rechts van de pelgrim komt een jongen staan. Hij bestudeert de flyer, uitvoerig meemompelend. Dan verdwijnt hij, om even later met een kaars in de hand weer voorbij te lopen. Ondertussen is vanuit de richting van de grot een andere jongen gearriveerd. Blijkbaar met eenzelfde flyer gaat hij ter linkerzijde staan. Hij kijkt verward, flyer vervrommelend voor zijn mond. Kan het ogenschijnlijk allemaal (nog) niet bevatten.
En er blijven kinderen uit die zelfde groep voorbijkomen. Herkenbaar aan dezelfde flyer, maar vooral aan de zelfde soort rugtas die allen dragen. Er is emotie, er zijn tranen, er wordt getroost. Enkelen lopen voorbij en keren even later terug. Zij zijn eerst in de grot geweest en gaan nu een of meerdere kaarsen branden. Ook zijn er helemaal in zichzelf gekeerd. Glazige blik: met gedachten bij de problemen thuis of de strijd in hen zelf?
De pelgrim kijkt en observeert in stilte. Probeert in te schatten, mee te voelen. Tracht niet te oordelen. Eén keer komen ook bij hem spontaan de tranen als hij het verdriet van een meisje uit de genoemde groep voelt.
Ondertussen helpt een man bij de watertappen liefdevol zijn vrouw. Zij is slecht ter been, loopt met steun van twee krukken. Hij vouwt een klein driepootkrukje uit, zodat zij kan gaan zitten. Zodat zij daarna haar voeten en onderbenen onder het gewijde water kan spoelen. Later gaan de twee naar de grot om te bidden en te ontvangen.
Velen vullen 'slechts' alle flessen, bidons, containers en jerrycans die zij dragen kunnen. Die zij met behulp van een rolstoel verplaatsen kunnen. Anderen spoelen hun gezicht, hoofd en haar onder het water. Wrijven hun keel in, wassen armen en handen. Of zoals de vrouw voeten en benen.
Als de pelgrim zijn waterfles heeft gevuld, spoelt ook hij zijn voeten onder het gewijde water. Hoewel hij gelooft dat de genezing vanuit iemand zelf komt. 'Baat het niet, dan schaadt het niet', is zijn gedachte.
Nu hij zijn voeten gespoeld heeft, wordt het ook tijd om de grot te ervaren. De grot waarin Bernadette de Heilige Maagd een aantal keren heeft waargenomen. Waar de bron van het geneeskrachtige water uitstroomt. Waar een beeltenis van Maria waakt over haar gelovigen. De plek ook waar mensen de wand strelen met hun handen. Waar een vrouw dicht tegen de wand geknield aan het bidden is. Daar waar een andere vrouw haar gehavende gezicht tegen de rotswand duwt in de hoop op verlichting.
De pelgrim is benieuwd naar de bijzondere Energie. Neemt deze echter niet waar. Hij is wel onder de indruk van de kracht van de intentie van geloven. Ook houdt hij beide handen in een stroompje dat langs de wand van de grot sijpelt.
Met blijheid in zijn hart wandelt de pelgrim verder over het terrein. Bij de kaarsenafdeling liggen nog tal van kaarsen te wachten om gebrand te worden. Ook is er een afgescheiden deel waar andere kaarsen branden. Kaarsen met de meest bizarre afmetingen. Van katholieke afdelingen uit alle windstreken. Hier schijnt de grootte van de kaars evenredig te zijn aan de kracht van het geloof van betreffende afdeling. Het lijkt ook sterk op uiterlijk vertoon. Maar de pelgrim tracht niet te oordelen.
Tot zijn verbazing ontwaart de Santiagoganger even verderop een badhuis. Er kan door zieken gebaad worden in het water van de bron. Gelijk naar de bron van Bethesda waar zieken konden genezen door zich onder te dompelen.
Via een brug over le Gave wordt de wandeling aan de andere zijde voortgezet. Een wandeling over de Chemin de l'eau. Hier staan een aantal watertappen waarbij met behulp van teksten de Heilige Maagd geëerd wordt. De teksten raken de pelgrim diep.
Hij is echter nog meer onder de indruk van hetgeen hij waarneemt bij het jeugdcentrum. Links en rechts zitten jongeren met de bekende velgekleurde hoedjes in een op een gesprekken met priesters bijeen. Blijkbaar wil datgene wat ervaren wordt, ook verwoord worden. Ook hier is de spiritualiteit tastbaar.
Terug op het plein voor de Notre Dame is de rust teruggekeerd. Tijdelijk! Om 21 uur is er de volgende processie. Mensen hebben zich in hun verblijven teruggetrokken om zich later opnieuw onder te laten dompelen in de Liefde van de Heilige Maagd.
De pelgrim heeft genoeg ervaren. Ook hij gaat zich terugtrekken op zijn kamer. Bij het beklimmen van de heuvel naar zijn verblijf, voelen zijn voeten en kuiten wonderbaarlijk ontspannen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten