Zaterdag 23 juni 2012
Geweldig geslapen en heel goed uitgerust. Ik schrik wakker als de padre al binnen is met brood, melk en koffie. De anderen gaat het bijna net zo. Het is zo rustig geweest vannacht. Ligt dat aan de jonge mensen of aan de rustige omgeving? De energie voelt in ieder geval goed aan.
Ik twijfel heel sterk wat ik vandaag zal gaan doen. Zal ik slechts tot Gernika lopen? De stad heeft historie en heeft erg geleden tijdens de burgeroorlog van Spanje in de jaren 30. De stad werd gebombardeerd door Duitse bommenwerpers in 1937. Picasso heeft er een van zijn beroemste schilderijen aan opgedragen.
Bilbao trekt ook. Terug naar de oceaan, strand zee en hopelijk ook de zon. De bossen en bergen, heuvels en dalen zijn allemaal fantastisch. Maar in combinatie met de zee is het nog net een stukje mooier. Alleen is de afstand tot Bilbao nog 50 km. Veel te ver om te lopen en dan zou ik bus of trein moeten nemen. Wil ik dat?
Geen idee wat ik wil, dus besluit ik maar gewoon op pad te gaan en te beslissen als het moment daar is. Ĺiving in the moment zoals een leermeester van mij placht te zeggen. Het klinkt zo gemakkelijk, maar is soms zo moeilijk uit te voeren.
Mijn gedachten vliegen nog steeds alle kanten op. Er is nog altijd veel onrust. Te veel, te snel, doen, doen, doen. In plaats van te zijn en het moment te waarderen: te genieten. Ik geniet wel, ik vind het hier werkelijk waanzinnig mooi. Ik voel me thuis, de energie past volledig bij mij. Maar ja, die onrust in mijn hoofd.
De 17 km naar heb ik een vloek en een zucht afgelegd. Geen pauze om te eten, alsmaar door. Niet dat het perse moest, het liep gewoon goed. Veel bergafwaarts, soms een klimmetje, nooit vervelend.
Onderweg meerdere 'engelen' op mijn pad. Als ik maar even twijfelde, of zelfs gewoon bij een bord stond te kijken kreeg ik al hulp. Zelfs bij het voorbijwandelen vertelde men mij hoever het nog was. De man die in een auto volgepakt met afrasteringspalen voorbijreed: 'nog maar 7 km tot Gernika, hier rechtdoor'. De oude man op een bankje 100 meter verderop en 20 meter hoger op een heuveltje: 'Ja, daar moet je links'. En de man die zijn hek aan het schilderen was, een heel verhaal en: Gernika, daar iets omhoog en dan naar links naar beneden, Gernika nog 4 km'. Fantastisch!
Dus liep ik niet: ik werd gedragen. Waanzinnig om mee te maken. Zingend en fluitend naar het centrum. Eerst nog de pijlen achterna, later links, waar de Albergue rechts was. Eerst maar eens kijken hoe de situatie aanvoelt, hoe de sfeer is. En in de verte hoorde ik muziek. Een feest?
Ik kwam niet heel ver. Bij een fruithandeltje wilde ik naar binnen, toen mijn aandacht getrokken werd door heren die voor een taberna zaten. Niet dat zij iets bijzonders deden. Dit doen zij dagelijks. Toen ik beter keek zag ik groot 'Twente' op de gevel staan. Daar hadden geen twintig paarden mij meer tegen kunnen houden.
Naar binnen met een grote grijns en een luide: ´Goede middag!' Ik werd met een glimlach en een goede middag verwelkomt. De vrouw achter de bar bleek de eigenaresse. Zij is Spaans en heeft 18 jaar in Duitsland gewoond. Dus werd de gesproken taal Duits. Zij heeft al 4 jaar dit café samen met haar man, die Nederlander is. Nederlander en helmaal gek van FC Twente.
De bar hing nog vol met oranje prullaria, niet dat het geholpen heeft. Ik zag flessen Bols en Beerenburger en in de koeling de befaamde halve liters van Grolsch. Ik heb er heerlijke Pinxtos (geen tapas) gegeten en heerlijk koud bier gedronken. De kus was toen dus ook al gemaakt.
Ik blijf de rest van de dag en de nacht in Gernika.
Ik twijfel heel sterk wat ik vandaag zal gaan doen. Zal ik slechts tot Gernika lopen? De stad heeft historie en heeft erg geleden tijdens de burgeroorlog van Spanje in de jaren 30. De stad werd gebombardeerd door Duitse bommenwerpers in 1937. Picasso heeft er een van zijn beroemste schilderijen aan opgedragen.
Bilbao trekt ook. Terug naar de oceaan, strand zee en hopelijk ook de zon. De bossen en bergen, heuvels en dalen zijn allemaal fantastisch. Maar in combinatie met de zee is het nog net een stukje mooier. Alleen is de afstand tot Bilbao nog 50 km. Veel te ver om te lopen en dan zou ik bus of trein moeten nemen. Wil ik dat?
Geen idee wat ik wil, dus besluit ik maar gewoon op pad te gaan en te beslissen als het moment daar is. Ĺiving in the moment zoals een leermeester van mij placht te zeggen. Het klinkt zo gemakkelijk, maar is soms zo moeilijk uit te voeren.
Mijn gedachten vliegen nog steeds alle kanten op. Er is nog altijd veel onrust. Te veel, te snel, doen, doen, doen. In plaats van te zijn en het moment te waarderen: te genieten. Ik geniet wel, ik vind het hier werkelijk waanzinnig mooi. Ik voel me thuis, de energie past volledig bij mij. Maar ja, die onrust in mijn hoofd.
De 17 km naar heb ik een vloek en een zucht afgelegd. Geen pauze om te eten, alsmaar door. Niet dat het perse moest, het liep gewoon goed. Veel bergafwaarts, soms een klimmetje, nooit vervelend.
Onderweg meerdere 'engelen' op mijn pad. Als ik maar even twijfelde, of zelfs gewoon bij een bord stond te kijken kreeg ik al hulp. Zelfs bij het voorbijwandelen vertelde men mij hoever het nog was. De man die in een auto volgepakt met afrasteringspalen voorbijreed: 'nog maar 7 km tot Gernika, hier rechtdoor'. De oude man op een bankje 100 meter verderop en 20 meter hoger op een heuveltje: 'Ja, daar moet je links'. En de man die zijn hek aan het schilderen was, een heel verhaal en: Gernika, daar iets omhoog en dan naar links naar beneden, Gernika nog 4 km'. Fantastisch!
Dus liep ik niet: ik werd gedragen. Waanzinnig om mee te maken. Zingend en fluitend naar het centrum. Eerst nog de pijlen achterna, later links, waar de Albergue rechts was. Eerst maar eens kijken hoe de situatie aanvoelt, hoe de sfeer is. En in de verte hoorde ik muziek. Een feest?
Ik kwam niet heel ver. Bij een fruithandeltje wilde ik naar binnen, toen mijn aandacht getrokken werd door heren die voor een taberna zaten. Niet dat zij iets bijzonders deden. Dit doen zij dagelijks. Toen ik beter keek zag ik groot 'Twente' op de gevel staan. Daar hadden geen twintig paarden mij meer tegen kunnen houden.
Naar binnen met een grote grijns en een luide: ´Goede middag!' Ik werd met een glimlach en een goede middag verwelkomt. De vrouw achter de bar bleek de eigenaresse. Zij is Spaans en heeft 18 jaar in Duitsland gewoond. Dus werd de gesproken taal Duits. Zij heeft al 4 jaar dit café samen met haar man, die Nederlander is. Nederlander en helmaal gek van FC Twente.
De bar hing nog vol met oranje prullaria, niet dat het geholpen heeft. Ik zag flessen Bols en Beerenburger en in de koeling de befaamde halve liters van Grolsch. Ik heb er heerlijke Pinxtos (geen tapas) gegeten en heerlijk koud bier gedronken. De kus was toen dus ook al gemaakt.
Ik blijf de rest van de dag en de nacht in Gernika.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten