Zondag 24 juni 2012
De etappe van vandaag werd in Gernika door diverse pelgrims beschreven als moeilijk, zwaar, heftig en andere uitdrukkingen. Vooral als de pelgrim ook nog eens door wilde wandelen naar Bilbao. 13,3 km meer én nog eens een zware, moeilijke, heftige klim erbij. Misschien wilde deze of gene zich hierdoor overtuigen om toch maar met de bus te gaan, zoals deze pelgrim eerst ook van plan was. Echter, gebust, getreind of gefietst (of gearresleet, geezeld of whatever) mag alleen als de pelgrim te vermoeid of te geblesseerd is om te wandelen. Es ist letztentlich kein Kindergeburtstag!
Eigenlijk waren het dus twee etappe´s in een. Van Gernika naar Lezama en vervolgens door naar Bilbao. Het eerste gedeelte ca 20 km, het tweede zoals gezegd 13,3 km. In alle boekjes over routebeschrijvingen hier op dit moment beschikbaar wordt aangegeven dat er drie behoorlijke beklimmingen in zitten. Die op de manier als boven beschreven door de pelgrims ervaren worden.
Het viel nogal mee! Ja de eerste beklimming was geen pretje. Een behoorlijk stijgingspercentage en natuurlijk bijna over de top van de berg. En ja soms kozen pelgrims in vroeger tijden blijkbaar voor moeilijker wegen dwars door het bos omhoog als een breder pad dat naar beneden leidde. De tweede beklimming was echt niet moeilijk. De derde was meer heel vervelend dan zwaar. Het ging al niet meer zo heel ver omhoog. Over het algemeen waren de paden breed en behoorlijk vlak. Soms was het glad, soms waren er brokstukken en rottige paden, allemaal niet makkelijk. Maar dit was echt geen heel moeilijke etappe. De afstand was zelfs nog goed te doen.
De pelgrim heeft nog altijd veel last van het linker onderbeen. Niet zo zeer van de stekende ontstekingspijn, het is meer de geïrriteerde huid en de zwelling. Voor aanvang van de wandeltocht is het rond de enkel al behoorlijk opgezwollen. De huid is heel rood. Hoe zal dat na afloop zijn? Er wordt vandaag niet getaped. Het lijkt er sterk op dat de tape de wondroos op gang brengt. De voet jeukt heel verschrikkelijk, maar tijdens de tocht is het weinig merkbaar. Slechts bij een eetpauze even de schoenen uitgehad en dat was wel schrikken.
Net voor de laatste beklimming op een kleine 7 kilometer voor Bilbao ineens gezelschap van een beroepspelgrim. Deze man uit Nürnberg Duitsland is al meer dan een jaar onderweg op de diverse Camino´s. Hij loopt ieder pad van voor tot achter en terug. Delen van paden, zoals het hem uitkomt. Nu was hij op weg naar Bilbao. Daar ontmoet de Duitser over een maand zijn vriendin. De enige twijfel: wat te doen al die tijd.
Whitey (?) is een bijzonder persoon. In het begin van zijn quest had hij nog geld en twijfelde na een paar dagen om naar huis terug te keren. Toen ontmoette hij een Zwitser die al meer dan een jaar onderweg was op de Camino. Deze wist de beginnend pelgrim zo enthousiast te maken dat hij gebleven is. Nu dus al meer dan een jaar. Inmiddels leeft hij van giften of van bedelen, net zoals het uitkomt. Whitey slaapt in parken, onder afdaken bij kerken en soms in een gratis Albergue. Soms heeft hij geluk, soms zit het tegen, maar hij geniet iedere dag.
In Bilbao zitten we nog even voor het theater uit te rusten van de lange etappe. Dan nemen we afscheid. Ik wil of in een pension of een ander onderdak, de Duitser gaat naar het park. En dus scheidden onze wegen. Ik vond het een bijzondere ontmoeting met een bijzonder persoon.
De zoektocht naar een pension verloopt niet zoals ik verwacht had. Vaak hebben ze bij de deur wel een prijslijst of iets dergelijks. Nu waren er slechts uithangborden en intercominstallaties om je aan te melden. Via Nokia Navi vond ik twee adressen van pensions. Ik was op weg naar een, toen ik Nederlandse pelgrim, Han tegenkwam. Ik had haar vanmorgen ook al een hele tijd gesproken op mijn weg naar buiten de stad. Zij zat op de bus te wachten, want zij wilde graag naar het Guggenheimmuseum in Bilbao. Het schijnt heel bijzonder te zijn, maar ´s maandags gesloten. Daarom ging zij juist nu met de bus.
Han had een bed in de Albergue buiten de stad. Zij vertelde dat de bus practisch voor de deur stopte, dat het mooi nieuw en schoon was en maximaal 4 personen op een kamer. Dat was voor mij reden genoeg om de bus te nemen naar de Albergue.
En zij had volkomen gelijk. Het is vrij nieuw, het is schoon en er liggen maximaal 4 personen op een kamer. Ik heb nog meer geluk. Ik heb een tweepersoonskamer voor mij alleen. Helemaal top. Nu uitrusten voor de dag van morgen.
Oh en de kust? Nog niet gezien. Die ligt nog een kilometer of 7 hier vandaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten