Maandag 25 juni 2012
Wat moet ik doen vandaag? De etappe is 'slechts' 17,7 km lang. Die erna duurt minimaal 27,2 en maximaal 35,2 km. Voor die etappe kan men kiezen tussen natuur, rust, klimmen en dalen of voor een deel via de openbare weg. Nu hoeft de etappe niet volledig afgerond te worden. Veel dorpen en steden hebben wel een Alberque. Alleen in die tweede etappe juist heel sporadisch. Goed, het is kiezen tussen 17 en 45 km. Wat te doen? Mag ik dit mijn voet(en) wel aandoen? Gewoon op weg: stap voor stap. De 'ochtendetappe' gaat grotendeels door stads- en industriegegieden. En toch vind ik dat ook mooi in bepaalde gevallen. Het begin is direct zeer pittig. Slechts 200 meter van de Albergue vandaan moet al een trap beklommen worden. Die gaat maar door. Als een Jacobsladder richting de hemel. Gelukkig komt er toch op tijd een einde aan de trap. De weg blijft echter omlooglopen tegen de berg op. Dit is nog deels natuur, aan de andere kant daal ik af naar industrie en snelwegen. Aan het einde van deze afdaling gaat het nog een keer steil omhoog. Dan hebben we dat weer gehad. De kuitenbijters en blessureveroorzakers direct in het begin. Via een steile afdaling kom ik in Cruces, een voorstad van Bilbao terecht. Het hele stadsgebied is een lang uitgerekt lint langs de rivier en tussen autosnelwegen. Ook na de afdaling blijf ik in de bebouwing en kom in Barakaldo. Naar mijn gevoel is het er drukker en zijn er nog meer nieuwe gebouwen dan in Bilbao zelf. Vanaf hier tot Portagelete en zelfs door tot aan de kust bij Playa de La Arena is een breed, geasfalteerde weg aangelegd. Alleen bestemd voor lopers en fietsers. Ik waan mij in Nederland. Een perfecte weg; slechts een glooiend verloop. Op zo'n 5 km voor La Arena en de kust, een eerste blik op de oceaan. Ik kan zelfs de schuimkoppen op het water zien. Wat er ook allemaal gebeuren gaat vandaag: Ik MOET het water in. Vlak voor La Arena een officiële routewijzing. Niet via het strand en een brug naar de overkant van de rivier. Die brug is in reparatie. Als een mak schaap volg ik in eerste instantie de wijziging. Tot ik wakker word uit deze verdwazing: STOP IT! Ik draai me om en loop rechtstreeks naar het strand. Kleed me uit en neem een duik. Tien minuten is al genoeg. Ik gun me de tijd om op te drogen. Dat doe ik op een bankje te midden van Afrikaanse handelaren in prullaria. Zij bezetten bijna alle zitbanken langs de 'boulevard'. Sommigen zoeken contact en dat is lachen. Droog en weer aangekleed vervolg ik mijn pad. Die wordt door de wegomlegging zo 2-3 km langer. Maar het is wel prachtig. Van Pobeña tot Onton loopt de wandelweg langs de berg met constant uitzicht op de ocaan. Geweldig, wat een prachtig uitzicht! In Onton kan ik dan de keuze maken tussen een mooie lange route van 16 km of langs de doorgaande weg die slechts 8 km is. Toch maar het laatste. En de laatste paar kilometer doen pijn. Heel veel pijn. In Castro-Urdiales is het feest. Het lijkt op een Weihnachtsmarkt met al die barretjes in houten kramen. Er is muziek, wat kermis, drank, gelach en plezier. Na het opfrissen in het pension en een paar biertjes op dat feest is alle pijn snel vergeten.
Wat moet ik doen vandaag? De etappe is 'slechts' 17,7 km lang. Die erna duurt minimaal 27,2 en maximaal 35,2 km. Voor die etappe kan men kiezen tussen natuur, rust, klimmen en dalen of voor een deel via de openbare weg. Nu hoeft de etappe niet volledig afgerond te worden. Veel dorpen en steden hebben wel een Alberque. Alleen in die tweede etappe juist heel sporadisch. Goed, het is kiezen tussen 17 en 45 km. Wat te doen? Mag ik dit mijn voet(en) wel aandoen? Gewoon op weg: stap voor stap. De 'ochtendetappe' gaat grotendeels door stads- en industriegegieden. En toch vind ik dat ook mooi in bepaalde gevallen. Het begin is direct zeer pittig. Slechts 200 meter van de Albergue vandaan moet al een trap beklommen worden. Die gaat maar door. Als een Jacobsladder richting de hemel. Gelukkig komt er toch op tijd een einde aan de trap. De weg blijft echter omlooglopen tegen de berg op. Dit is nog deels natuur, aan de andere kant daal ik af naar industrie en snelwegen. Aan het einde van deze afdaling gaat het nog een keer steil omhoog. Dan hebben we dat weer gehad. De kuitenbijters en blessureveroorzakers direct in het begin. Via een steile afdaling kom ik in Cruces, een voorstad van Bilbao terecht. Het hele stadsgebied is een lang uitgerekt lint langs de rivier en tussen autosnelwegen. Ook na de afdaling blijf ik in de bebouwing en kom in Barakaldo. Naar mijn gevoel is het er drukker en zijn er nog meer nieuwe gebouwen dan in Bilbao zelf. Vanaf hier tot Portagelete en zelfs door tot aan de kust bij Playa de La Arena is een breed, geasfalteerde weg aangelegd. Alleen bestemd voor lopers en fietsers. Ik waan mij in Nederland. Een perfecte weg; slechts een glooiend verloop. Op zo'n 5 km voor La Arena en de kust, een eerste blik op de oceaan. Ik kan zelfs de schuimkoppen op het water zien. Wat er ook allemaal gebeuren gaat vandaag: Ik MOET het water in. Vlak voor La Arena een officiële routewijzing. Niet via het strand en een brug naar de overkant van de rivier. Die brug is in reparatie. Als een mak schaap volg ik in eerste instantie de wijziging. Tot ik wakker word uit deze verdwazing: STOP IT! Ik draai me om en loop rechtstreeks naar het strand. Kleed me uit en neem een duik. Tien minuten is al genoeg. Ik gun me de tijd om op te drogen. Dat doe ik op een bankje te midden van Afrikaanse handelaren in prullaria. Zij bezetten bijna alle zitbanken langs de 'boulevard'. Sommigen zoeken contact en dat is lachen. Droog en weer aangekleed vervolg ik mijn pad. Die wordt door de wegomlegging zo 2-3 km langer. Maar het is wel prachtig. Van Pobeña tot Onton loopt de wandelweg langs de berg met constant uitzicht op de ocaan. Geweldig, wat een prachtig uitzicht! In Onton kan ik dan de keuze maken tussen een mooie lange route van 16 km of langs de doorgaande weg die slechts 8 km is. Toch maar het laatste. En de laatste paar kilometer doen pijn. Heel veel pijn. In Castro-Urdiales is het feest. Het lijkt op een Weihnachtsmarkt met al die barretjes in houten kramen. Er is muziek, wat kermis, drank, gelach en plezier. Na het opfrissen in het pension en een paar biertjes op dat feest is alle pijn snel vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten