Zaterdag 9 juni 2012
Op tijd, hoewel niet voor Fré Pierre, uit Arudy vertrokken. Ondanks de drukte van een meeting, gunt de padre mij zijn tijd. Neemt uitvoerig afscheid en geeft mij een oppervlakkige route-aanwijzing mee. Ik besluit daar op te vertrouwen. En ook al krijg ik een paar keer een aanduiding van de Chemin, ik blijf op het pad dat de pastoor mij gewezen heeft. En het werkte! Ik kwam tenslotte weer op de route Piemonte Pyreneeën terecht.
Over shet geheel was het een fijne wandeling. Niet te lang: circa 20 km. Door prachtige gebieden. Langs bossen en landerijen. Hele periodes vlak. De bergen in de verte, links van mij. Top.
Onderweg ontmoet ik de eerste pelgrim. Het is een Braziliaan en hij spreekt alleen Portugees en Spaans. Er volgt dus een moeizame conversatie. Hij vervolgt zijn weg alleen, maar aan het eind van deze etappe zien we elkaar terug.
Tot Oloron gun ik mij zelf de tijd en de ruimte. Ik wandel tijden door bossen, vertrouwend op de markeringen. Geen idee waar ik ben. Maar dat is in orde. De rivier d'Ossau is een tijdlang mijn begeleider. En het is er fijn pauzeren. Slechts het geluid van de rivier, vogels en de stilte daar achter.
Het laatste stukje is nog weer zwaar. Een gemene klim voor de vermoeide voeten en benen. Ook dat eindigt gelukkig en ik wandel Oloron Ste Croix binnen. Op het plein gun ik mij een pauze voor een blikje Cola. Ik koop er een via de automaat. Geniet op een bankje van al die energie uit een blikje. Tot mijn verrassing komt niet veel later de Braziliaan aangelopen. Stilzwijgend besluiten we om samen op zoek te gaan naar de refuge.
Op zoek naar die rustplaats raken we een beetje de weg kwijt. Terwijl we bij een rotonde staan te overleggen, komt er een auto al toeterend tot stilstand. Een ouder echtpaar, met hond, zeer bereid om ons pelgrims te helpen.
Aangezien de uitleg van de oudere man maar moeilijk begrepen wordt, besluit hij ons weg te brengen. Hij regelt snel een auto bij de garage aan de overkant van de rotonde en brengt ons weg. Ondanks de taalbarrière begrijpen wij elkaar. De welwillende chauffeur is zelf naar St. Jacques gewandeld.
Hij scheurt met geweld in de richting van de Refuge. Bijna gearriveerd keert de oude pelgrim opeens de auto. Hij laat ons eerst de weg naar de buitenkant van de stad zien. Na het horen van onze volgende bestemming. Prachtig!
Dan brengt hij ons toch naar de Refuge. De deur is op slot, maar tijdens het uitladen van de Berlingo komen er al andere pelgrims aanlopen die al een plaatsje bemachtigd hebben. De oudere man wordt uitvoerig bedankt en scheurt dan weer weg.
De andere pelgrims laten ons binnen en een van hen belt gelijk de beheerder. We hebben een plek. Kamers voor drie personen. De Braziliaan blijkt Serge te heten. En een Fransman genaamd Jacques heeft al meerdere Camino's gelopen. Direct bij binnenkomst al een boeiend gesprek met hem.
Er zijn ook nog drie dames aanwezig. Twee van hen spreek ik later op de avond opnieuw. Een van die twee is een Belgische uit Brussel die ook al meerdere routes naar Santiago heeft gewandeld. De ander is een jonge Francaise genaamd Alice. Zij wil net als ik de Camino del Norte doen. Twijfelt echter over tijd en haalbaarheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten