Maandag 23 juli 2012
Weer een ervaring rijker. Nu had ik wel al eerder in de open lucht geslapen. Dit was toch wel een heel bijzondere plek daarvoor. Tussen twee rotsblokken een plek in het zand. Redelijk beschut, al is de wind behoorlijk krachtig de gehele nacht. Ik kom zonder veel problemen in slaap. Hoewel ´de buren´ nog even een kampvuur maken en luidruchtig het slagen daarvan vieren.
Als ik ´s nachts een keer wakker word, is de hemel waanzinnig mooi. Onvoorstelbaar veel sterren en de melkweg zijn heel duidelijk zichtbaar. Aangezien ik een ´dakraam´ heb, kan ik het vanuit mijn bedje bekijken. Tevreden en gelukkig vanl ik weer in slaap.
Na het opstaan en inpakken zie ik in de verte een bekend silhouette van een bekende pelgrim het strand opwandelen: Daniël. Hij kan blijkbaar de weg terug naar huis nog niet vinden. Ik begrijp het. En ik laat hem met rust. Hij gaat in meditatiehouding naar zee gericht zitten. Als ik later via een kustpad vertrek, zie ik hem in de andere richting langs het strand wandelen.
Het kustpad is een alternatieve route naar de vuurtoren. Het is soms zo dicht langs de gapende afgrond dat ik aan de GR-10 in Frankrijk herinnert word. Het pad is ook hier niet meer dan een geiten- of koeien pad. Aan de sporen te zien lopen er ook paarden. Eerst is er nog een redelijk spoor zichtbaar, maar soms verdwijnt die in het niets of via de grote rotsblokken. Andere momenten wordt de begroeiing zo dicht dat ik er bijna onderdoor moet kruipen. Ik besluit dat het welletjes is geweest en tracht de weg naar bove, naar betere bredere paden te vinden. Dat lukt gelukkig ook vrij snel.
Dan ben ik ook snel bij de vuurtoren. De enige reden er terug te keren is om er een foto van de nulpuntwegwijzer te maken. Of liever gezegd: meerdere foto´s. Zaterdagavond had ik te veel haast om een goede plek voor de zonsondergang te vinden. Zondag vond ik het te ver lopen en eigenlijk niet zó belangrijk. Vanmorgen had ik me toch weer bedacht en leek het me een goed idee om dan via die alternatieve route te lopen. En het was een heel goed idee. Ik had reuze veel plezier op dat moeilijke uitdagende pad. De foto´s zijn daarna slechts een formaliteit.
Als ik in Finisterre arriveer, besluit ik een kop koffie te drinken in een kroeg waar ik zaterdagavond mijn aankomst nog een beetje gevierd heb. Het is een echt bruin café naar Nederlandse begrippen. De eigenaar Robbie (Roberto) straalt rust en tevredenheid uit en is totaal relaxed in het bedienen van zijn klanten. Een genot om er een kop koffie, of op andere monenten een goed glas bier te drinken.
Net voor ik het centrale deel van Fisterra uitloop, besluit ik nog even wat boodschappen te doen. De afstand naar Muxia is toch ongeveer 30 km en ik weet niet of ik überhaupt een café, bar of winkel tegen zal komen. Dan is wat drinken, fruit en eten meenemen geen slechte beslissing. Als ik net binnen ben loopt ineens Zora voorbij.
We hebben elkaar sinds Santiago niet meer gezien. Dus loop ik snel naar buiten en roep haar. Zij reageert op de manier haar eigen. Er is blijdschap in haar ogen en ik ben ook blij dat ik haar toch nog zie. Ik had die hoop al opgegeven op het moment dat ik bij de kathedraal van Santiago wegliep in de richting van Fisterra.
Gelukkig kunnen we nu toch nog op een fatsoenlijke manier afscheid van elkaar nemen.
De wandeling naar Muxia is er een in heerlijke rust. In het begin kom ik nog veel peregrino´s tegen die uit de richting van Muxia komen. Zelfs nog wat bekende gezichten van de afgelopen dagen. Pelgrims die eerst naar Muxia zijn gewandeld en nu naar Finisterre lopen.
Zo nu en dan kom ik weer in de buurt van de zee en zij blijft verleidelijk roepen. Op een van die momenten geef ik gehoor aan haar lonken en wandel naar een op het oog volledig verlaten strand. Dat is het, natuurlijk, niet als ik het strand nader. Ik loop door tot zo dicht mogelijk bij het water en voer het bekende ritueel uit. Kleren uit, water in. KOUD!!! Maar absoluut heerlijk.
Als ik mij door de zon laat opdrogen komen uit de verte drie dames aangewandeld. In verleiding gebracht? Willen zij het magere scharminkel met lange baard eens van dichtbij bekijken? Het zal niet iedere dag gebeuren dat een pelgrim juist daar een verkwikkend bad in zijn blootje neemt. Helaas voor hen, of gelukkig voor mij haha, ben ik al droog en weer aangekleed tegen de tijd dat zij eindelijk bij mij in de buurt zijn. De dames kijken wel, groeten ook, maar spreken verder niet aan. Eentje neemt zelfs foto´s, wel op gepaste afstand, zodat het lijkt of ze een foto van het strand neemt. (En misschien is dat ook wel zo!). Tijdens het wegwandelen kijk ik zo nu en dan nog eens achterom; iedere keer kijkt een van hen ook in mijn richting. Dus zwaai ik maar een keer. Een twijfelachtig handje komt als groet omhoog. Ik lach hardop. Life is just great!
Ik prijs me slechts tien minuten later al gelukkig dat ik niet met de dames in gesprek ben gekomen. Want wie loop ik daar tegen het lijf? Op haar weg van Muxia naar Fisterra? Juist: het bloemenmeisje! Ik had veel mensen daar kunnen verwachten, maar haar juist niet. In onze wandeling al weer zo lang gelden vertelde zij dat Santiago het eindpunt zou worden en dan via Madrid en Barcelona terug naar huis. De Koreaanse is echter zo snel over de Camino gewandeld dat zij nog tijd over had. En dus Muxia en Finisterre. We spreken af elkaar via Facebook te contacten en dan in Santiago nog wat bij te kletsen en te drinken.
Daarna is het alsof het vanzelf gaat. Hoewel ik niet snel loop en de het later en later wordt, voel ik amper pijn of moeite. Ik vind de ruimte bij mij zelf om diepgravend na te denken en ik kan heel wat verstorende energie omarmen en daarna loslaten. Ik geniet, ik lach en ik zing. Zo nu en dan vloeien er ook tranen en ook daar geniet ik van. En de energie van dit bijzondere gebied blijft mij maar voeden met haar bijzondere Energie.
Daarbij is de entree in Muxia een tegenvaller. Fisterra is toeristisch en commercieel. Begrijpelijk. Hier doet het koud en ongeïnteresseerd aan. Zo voelt het voor mij in ieder geval. Misschien is het een tegenhanger voor alle positiviteit van de natuur er voor. De mensen ogen afstandelijker dan ergens anders. En toch krijg ik ook hier de hulp die ik nodig heb. Zoals ik al eens eerder schreef: de engel verschijnt als je hem het hardst nodig hebt. Deze doet haar uiterste best om mij aan een slaapplaats te helpen. Hetgeen ook lukt.
Tch knaagt er de onvrede: Er is niet eens een nulpuntwegwijzer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten