Donderdag 19 juli 2012
De veelbesproken drukte bleef uit. Na alle wilde verhalen verwachtte ik een totaal overbevolkte Camino. Dat viel nogal mee. Bij het hotel waar ik overnacht had, was het druk. Waren echt veel mensen. Mensen die iets wilden drinken of ontbijten. Mensen die aankwamen of die net weggingen. Hierdoor was het de eerste anderhalve kilometer op het pad ook nog erg druk. Moest ik soms slalommend tussen de mensen om vooruit te komen. Daarna heb ik heel veel stukken echt in mijn eentje gelopen.
Monto do Gozo of volgens sommigen 'the mountain of joy' was een teleurstelling. Ook hier had ik verhalen over gehoord. Over hoe groepen pelgrims zouden toekijken hoe andere peregrino' voorbij rennen. Rennend in hun haast om bij de kathedraal te komen. Of om toch maar een plaatsje in de Albergue te bemachtigen. Allemaal niets van waar! Niemand rende; de Albergue's zijn nog lang niet vol. Ook ophet plein voor de kathedraal geen uitzinnig drukke pelgrims, vliegend van hot naar her. Er zijn wel veel toeristen. Er willen zelfs met pelgrims op de foto.
De kathedraal was wel imponerend. Het zorgde voor de nodige emoties Vooral tijdens de eucherastie, toen beelden van de afgelopen negen weken voor mijn geestesoog verschenen. Goede, mooie, moeilijke en kwade momenten. Het was en is nog altijd geweldig. Zeker toen ik ook Daniël nog sprak. Toch nog afscheid van één van de groepsleden.
Morgen wandel ik richting het einde van de wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten