Maandag 9 juli 2012
Het begin van de orginele blog was vrij pessimistisch. Ik kon niets bedenken, leek helemaal te blokkeren. Maar vanuit het pessimisme kwam toch weer tekst tevoorschijn. Op de Camino Primitivo word ik weer meer met mij zelf geconfronteerd. Heftige momenten soms, zelfs al voor het vertrek. Dat werkt dan weer door in de wandeling zelf. En wel zo dat ik vandaag voor het eerst sinds tijden onderweg een aanwijzer miste. Mijn hele systeem vertelde mij dat ik de fout in ging, toch liep ik door. Omdat ik naar rechts keek, zag ik links de aanwijzer niet. Voordeel was dat ik weer een goedgevulde pruimenboom vond met vele rijpe vruchten.
Na een goede nachtrust was het even slikken toen ik de weersomstandigheden zag. Maar slecht weer betekent geen slechte dag; regen gaat niet dieper dan de huid. Dus: geniet van de momenten.Op pad! Waar zijn de aanwijzers? Toch frappant dat ik bij aankomst in dorp of stad 's avonds geen enkele aanwijzer meer registreer en 's ochtends zo de weg terugvind. Zonder problemen zie ik dan de pijlen en de bordjes.
Voor ik werkelijk op weg ga, gun ik mij zelf een heerlijk apart ontbijt. Een café grande met een giga tompouce. Hele dikke vanillevulling met daar bovenop room lijkt het. Maar het smaakt bijna naar negerzoenenvulling. Machtig!!!
Dan nog een stempel voor de Credential scoren. Een particulier adres kan uiteraard geen officiële stempels leveren. Het toeristenbureau is gesloten, dus: Ayuntamiente (gemeentehuis). Maar waar is die? Uiteindelijk met lokale hulp gevonden. En zoals het overal bij ambtenaren te werk gaat: geduld.
Als de stempel geplaatst is kan ik eindelijk op pad naar Salas. Slechts 21 km verderop (volgens mijn guide niet meer dan 18 km). Onderweg kruis ik geregeld bouwplaatsen van de autobaan die aangelegd wordt. Omleiding hier, waarschuwing daar. Viaducten, bruggen over valleien in aanbouw. Prachtig om te zien. Al wordt uiteraard de natuur aangetast en zwaar belast. Die herstelt zich rondom echter heel snel. En de mens laat zien dat hij/zij tot veel in staat is. Ook in Spanje.
De Camino is niet moeilijk, niet zwaar. Het grote verschil met Frankrijk is dat het pad laag blijft. Waar het in het Franse zo hoog en zo moeilijk mogelijk werd, blijft het hier zo laag mogelijk. En dat is heel goed te verklaren. Als dit werkelijk de oorspronkelijke route is, dan stel daar op eens een hele hofhouding voor. Lopend, te paard; karren en koetsen; paarden, koeien, varkens, misschien zelfs pluimvee. En alles moet over al die heuvels. Die gingen echt niet onnodig de hoogte in.
Hét toppunt van deze dag was echter de hele korte ontmoeting met een pelgrim, onderweg met zijn ezel. Een Fransman, zij waren in Santiago geweest. En nu op de weg terug naar huis.
Zo is er iedere dag weer iets moois te vertellen.
Het begin van de orginele blog was vrij pessimistisch. Ik kon niets bedenken, leek helemaal te blokkeren. Maar vanuit het pessimisme kwam toch weer tekst tevoorschijn. Op de Camino Primitivo word ik weer meer met mij zelf geconfronteerd. Heftige momenten soms, zelfs al voor het vertrek. Dat werkt dan weer door in de wandeling zelf. En wel zo dat ik vandaag voor het eerst sinds tijden onderweg een aanwijzer miste. Mijn hele systeem vertelde mij dat ik de fout in ging, toch liep ik door. Omdat ik naar rechts keek, zag ik links de aanwijzer niet. Voordeel was dat ik weer een goedgevulde pruimenboom vond met vele rijpe vruchten.
Na een goede nachtrust was het even slikken toen ik de weersomstandigheden zag. Maar slecht weer betekent geen slechte dag; regen gaat niet dieper dan de huid. Dus: geniet van de momenten.Op pad! Waar zijn de aanwijzers? Toch frappant dat ik bij aankomst in dorp of stad 's avonds geen enkele aanwijzer meer registreer en 's ochtends zo de weg terugvind. Zonder problemen zie ik dan de pijlen en de bordjes.
Voor ik werkelijk op weg ga, gun ik mij zelf een heerlijk apart ontbijt. Een café grande met een giga tompouce. Hele dikke vanillevulling met daar bovenop room lijkt het. Maar het smaakt bijna naar negerzoenenvulling. Machtig!!!
Dan nog een stempel voor de Credential scoren. Een particulier adres kan uiteraard geen officiële stempels leveren. Het toeristenbureau is gesloten, dus: Ayuntamiente (gemeentehuis). Maar waar is die? Uiteindelijk met lokale hulp gevonden. En zoals het overal bij ambtenaren te werk gaat: geduld.
Als de stempel geplaatst is kan ik eindelijk op pad naar Salas. Slechts 21 km verderop (volgens mijn guide niet meer dan 18 km). Onderweg kruis ik geregeld bouwplaatsen van de autobaan die aangelegd wordt. Omleiding hier, waarschuwing daar. Viaducten, bruggen over valleien in aanbouw. Prachtig om te zien. Al wordt uiteraard de natuur aangetast en zwaar belast. Die herstelt zich rondom echter heel snel. En de mens laat zien dat hij/zij tot veel in staat is. Ook in Spanje.
De Camino is niet moeilijk, niet zwaar. Het grote verschil met Frankrijk is dat het pad laag blijft. Waar het in het Franse zo hoog en zo moeilijk mogelijk werd, blijft het hier zo laag mogelijk. En dat is heel goed te verklaren. Als dit werkelijk de oorspronkelijke route is, dan stel daar op eens een hele hofhouding voor. Lopend, te paard; karren en koetsen; paarden, koeien, varkens, misschien zelfs pluimvee. En alles moet over al die heuvels. Die gingen echt niet onnodig de hoogte in.
Hét toppunt van deze dag was echter de hele korte ontmoeting met een pelgrim, onderweg met zijn ezel. Een Fransman, zij waren in Santiago geweest. En nu op de weg terug naar huis.
Zo is er iedere dag weer iets moois te vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten