Woensdag 25 juli 2012
De tijd is gekomen om naar huis te gaan. Dus pak ik mijn boeltje bij elkaar en ga weer op stap. De feestdag van de apostel is een mooie dag om Santiago te verlaten. Ik wil nog een foto van de startwegwijzer van de Camino de Fisterra maken. Maar daarna is het op naar het station en richting Franse grens.
De man van het info-centrum op het station schijnt mij niet goed te begrijpen. Ik wil de trein naar Bilbao of die richting en dan zo ver mogelijk kunnen komen. Volgens hem gaan er geen treinen. Niet naar Bilbao, en zoals hij het zegt: nergens naar toe. Toch is het stervensdruk en komen en gaan er treinen. Dus zelf beslissen. Het levert een interessante reis op.
Vooropgesteld: trein reizen is niet het zelfde als op de Camino lopen. Voor treinen moet je toch echt plannen. Ik kies gewoon voor Coruña. Lijkt me logisch. Waarom? Geen idee!
In Coruña kan ik slechts twee kanten op: terug of door naa Ferrol aan de andere kant van de baai. Terug is geen optie, dus door naar Ferrol. Dit blijkt een best grote stad te zijn, ontdek ik als de trein die stad nadert. Heel veel scheepsbouw. Maar ik kom er ook vast te zitten in mijn reis. Ik kan eigenlijk geen kant op. De kustraillijn van Feve gaat op dat tijdstip niet meer verder dan Ribadeo, donderdag zou ik dan door kunnen reizen tot maximaal Santander, en daarna?
Ik bedenk allerlei wilde plannen om toch maar door te kunnen reizen. Zelfs het huren van een auto komt in mij op. Uiteindelijk keer ik toch op mijn schreden terug. Met de bus terug naar de stad van de apostel.
Ik overnacht in het zelfde pension, alleen in een ander gebouw. Wel dichtbij het pleintje waar ik nu al verknocht aan ben geraakt. ś Avonds nog even naar de kroeg op de hoek. Het is in die paar dagen hier mijn stamkroeg geworden.
Ik zit zo een tijdje te genieten van een cerveza grande en wat pintxos die er standaard gratis bij worden geserveerd. Als ik word aangesproken door een vrouw die niet veel eerder plaats heeft genomen aan een andere tafel. Zij wil weten of ik toerist of pelgrim ben en vanaf dat moment ontwikkelt zich langzaam maar zeker een heel leuk gesprek.
Elvira is een vrouw uit Madrid. Zij heeft ook de Camino gelopen. Een deel van de Camino Frances, zeven dagen. We praten over allerlei onderwerpen. Ondertussen heeft zij een pasta gegeten. Ik nog maar eens een cerveza gedronken. Daarna eet ik spagetti aglio y olio y peperoni en drink zij nog een witte wijn. En het gesprek gaat maar door. En zo wordt het uiteindelijk ook nog best laat en heb ik niets aan een planning voor de thuisreis gedaan.
Een mooie ontmoeting na een zinloze (?) reis.
Vooropgesteld: trein reizen is niet het zelfde als op de Camino lopen. Voor treinen moet je toch echt plannen. Ik kies gewoon voor Coruña. Lijkt me logisch. Waarom? Geen idee!
In Coruña kan ik slechts twee kanten op: terug of door naa Ferrol aan de andere kant van de baai. Terug is geen optie, dus door naar Ferrol. Dit blijkt een best grote stad te zijn, ontdek ik als de trein die stad nadert. Heel veel scheepsbouw. Maar ik kom er ook vast te zitten in mijn reis. Ik kan eigenlijk geen kant op. De kustraillijn van Feve gaat op dat tijdstip niet meer verder dan Ribadeo, donderdag zou ik dan door kunnen reizen tot maximaal Santander, en daarna?
Ik bedenk allerlei wilde plannen om toch maar door te kunnen reizen. Zelfs het huren van een auto komt in mij op. Uiteindelijk keer ik toch op mijn schreden terug. Met de bus terug naar de stad van de apostel.
Ik overnacht in het zelfde pension, alleen in een ander gebouw. Wel dichtbij het pleintje waar ik nu al verknocht aan ben geraakt. ś Avonds nog even naar de kroeg op de hoek. Het is in die paar dagen hier mijn stamkroeg geworden.
Ik zit zo een tijdje te genieten van een cerveza grande en wat pintxos die er standaard gratis bij worden geserveerd. Als ik word aangesproken door een vrouw die niet veel eerder plaats heeft genomen aan een andere tafel. Zij wil weten of ik toerist of pelgrim ben en vanaf dat moment ontwikkelt zich langzaam maar zeker een heel leuk gesprek.
Elvira is een vrouw uit Madrid. Zij heeft ook de Camino gelopen. Een deel van de Camino Frances, zeven dagen. We praten over allerlei onderwerpen. Ondertussen heeft zij een pasta gegeten. Ik nog maar eens een cerveza gedronken. Daarna eet ik spagetti aglio y olio y peperoni en drink zij nog een witte wijn. En het gesprek gaat maar door. En zo wordt het uiteindelijk ook nog best laat en heb ik niets aan een planning voor de thuisreis gedaan.
Een mooie ontmoeting na een zinloze (?) reis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten